Het kán niet, het mág niet...

Donna Karan, van wie ik altijd dacht dat ze een slimme én sympathieke powerwoman is, heeft blijkbaar jarenlang succesvol voor mij weten te verbergen dat ze ooit een flinke klap van de molen heeft gekregen. Zij is namelijk een vrouw, met de nadruk op vróuw, die gezegd heeft dat vrouwen die zich uitdagend kleden niet verbaasd moeten zijn als ze worden lastiggevallen. Dit naar aanleiding van de beerput genaamd Harvey Weinstein die deze week is open gegaan. Voor wie het gemist heeft, klik even hier.

Mijn maag draaide zich om, zoals elke keer wanneer ik iemand dergelijke dingen hoor zeggen. Als je in het nieuws, of in je omgeving hoort over sexueel misbruik of verkrachting, kun je aftellen tot er vragen komen als: Was ze dronken? Hadden ze gezoend? Was ze met hem mee naar buiten gegaan? Had ze een kort rokje aan? En dat maakt me kwader dan ik kan uitleggen, want níets is een excuus voor sexueel misbruik. Al loopt een meisje of (jonge) vrouw stomdronken en halfnaakt over straat en hangt ze bij een vreemde kerel om zijn nek, dan nóg heb je niet het recht haar te misbruiken. Sterker nog, dan moet je zorgen dat ze veilig thuis komt.

Weliswaar bood dame Karan later haar excuses aan, maar die vallen voor mij in de categorie ’too little, too late’.

Ook las ik vorige week Viva met daarin het voorwoord van hoofdredacteur Debby Gerritsen en aan het einde dacht ik: je hebt gelijk. Zij gaf mij dat laatste zetje. Hoe meer vrouwen durven te praten, hoe meer vrouwen zich gesterkt voelen. Om hulp te zoeken en misschien zelfs aangifte te doen.

Want ik – van wie iedereen zegt ‘die heeft het helemaal voor elkaar’, gezond, niet lelijk, lieve, leuke én knappe vent, allebei een goeie job, mooi huis, de twee liefste poezenbeesten en gezegend met een paar heel dierbare vrienden en vriendinnen - ook ik ben misbruikt.

#IkOok, geldt ook voor mij.

Het is al bijna twintig jaar geleden, en tot nu durfde ook ik het nooit te delen. Tot de laatste paar jaar, maar alleen met een paar mensen heel dichtbij. Ik durfde het niet omdat ook ik bang was voor de beschuldigende vinger, de roddels, de onuitgesproken twijfels van mensen die geen idee hebben. Net als Debby heb ik ook geen aangifte durven doen. Maar in tegenstelling tot Debby sloot ik me niet thuis op, en zocht ik geen hulp. Ik ging juist meer uit en werd nog ‘vrolijker en uitbundiger’ dan daarvoor.  En, anders dan bij Debby, ging het bij mij niet om een ‘bekende’ maar om degene waar ik mee ‘samen’ was. Alles bij elkaar duurde het een kleine drie jaar. Drie jaar waarin iedereen met hem weg liep want ‘o zo behulpzaam en sociaal’. En ik knikte en glimlachte. Echt, er is een begenadigd actrice aan mij verloren gegaan. Al zolang roep ik dat vrouwen zich hierover moeten uitspreken, terwijl ik zelf m’n kop in het zand stak. 

Maar mensen moeten weten dat het ook vrouwen overkomt van wie je denkt: o, die is zo sterk, die laat niet met zich sollen, die laat zich niet in de luren leggen, etc. Weet, dat veel vrouwen die sterk lijken, waar alles perfect lijkt te zijn, ook slachtoffer kunnen zijn van sexueel misbruik. We zijn niet altijd sterk, we zijn niet altijd weerbaar. Al helemaal niet wanneer je tot in het diepste van je ‘zijn’ wordt bezeerd. Daarbij maakt het niet uit of je je aanvaller wel of niet (heel goed) kent…

De schuld en schaamte die je met je meedraagt kan ik niet uitleggen. Want echt, alle vragen die buitenstaanders stellen, heb ik mezelf ook gesteld. Wel duizend keer. ‘Had ik niet dit of dat, had ik niet zus of zo, had ik niet meer van dat, had ik niet minder van dit..?’ Jarenlang. En elke keer als het getriggerd wordt, door iets wat ik lees, of zie op televisie, weet ik dat ik ‘s nachts wéér slecht slaap. Want slapen betekent dan nachtmerries, betekent wakker worden en zó angstig zijn, of boos, of allebei, dat ik eerst seconden lang tot rust moet komen, voor ik me realiseer dat ik gewoon thuis ben, naast mijn Lief lig, en dat alles oké is.

Hoe flauw het ook klinkt, alleen mensen die het hebben meegemaakt, begrijpen dat, vóelen dat.

En nu? Nu tik ik dit met een hoge hartslag en met pijn in mijn buik van de zenuwen voor wat ik over me afroep. Maar al geef ik maar één vrouw óók dat ene zetje waardoor ze voor zichzelf opkomt.

Want het feit dat nog steeds zóveel vrouwen, als Debby, als ik, geen aangifte durven te doen… het kán gewoon niet. Het mág niet. We leven in 2017. WomenEmpowerment, Dior met de gewéldige We should all be feminists-act. Het kan toch niet voor niks zijn?

Samen sterk, in deze context misschien wel belangrijker dan ooit. Praat, met je partner, broer, zus, vriend of vriendin… íemand, wie dan ook. Lucht je hart en hou vol…

Liefs Sylvia