‘Daar zit ik dan, in bed, halfdronken met Candy Crush, te bingepiekeren’

Na een huwelijk van dertig jaar koos journalist Karin Kuijpers voor een leven als single. in Nouveau schrijft ze over wat ze tegenkomt op haar pad, haar eigen angstgedachten bijvoorbeeld.



Ik ben in de Ahr met een bevriend stel. Het is een van mijn favoriete bestemmingen. Ze produceren er heerlijke rode wijnen, Frühburgunder en Spätburgunder en sekt, de Duitse versie van champagne. Je kunt er geweldig wandelen en fietsen. Door de jaren heen heb ik er zo mijn rituelen ontwikkeld. Slapen in Hotel Hohenzollern met prachtig uitzicht over de schilderachtige vallei (en sauna), wijn kopen bij Burggarten, Lucas Sermann en Paul Schumacher, zuurkool met worst eten bij Gasthof Zur Saffenburg.

Maar niets blijft hetzelfde. Twee jaar geleden werd het gebied getroffen door een watersnoodramp. Meer dan honderddertig doden, duizenden huizen foetsie. Van de ramp is helaas nog veel te zien. Mijn Gasthof? Totaal verschwunden, weg, niks van over. Mijn hart huilt als we door het dal rijden en de puinhopen aanschouwen.

Mijn wijnboeren zijn moedig en nuchter. ’s Avonds kom ik niet in slaap. De beelden van het leed raken me, erna volgen andere piekerissues. Moet ik wel verhuizen en onder mijn zoon gaan wonen? Stress rondom mijn financiële situatie. Angst of mijn kunstbloemensite odette.com wel gaat lukken. En nog duizend andere flitsgedachten. Ik zie het één uur worden, twee uur... Om half drie ben ik nog klaarwakker. Dit wordt hem niet, denk ik. Ik stap uit bed en ga halfnaakt op het balkon staan. Ik heb weleens gelezen dat je staand minder piekert dan liggend. Het is -5, de winterdauw op mijn lijf à la iceman Wim Hof. Misschien helpt dat.

In de minibar vind ik een flesje sekt. Zal ik? Ik open hem, met een pakje pinda’s erbij, en ga weer in bed liggen. Ik open nog een pakje pinda’s, eet erna de snickers uit de minibar en neem daarna mijn toevlucht tot een zak drop. En vooruit, na de sekt nog een Blauburgundertje.

Half vier. Haha, nou daar zit ik dan.

Ik moet ondanks het gepieker ook wel om mezelf lachen. Daar zit ik, in bed, halfdronken met Candy Crush en een hoofd vol schuldgevoelens. Bingedrinken, bingesnoepen, bingepiekeren.

Ik doe ademhalingsoefeningen, die werken niet. Misschien een boek? Het zoutpad ligt op mijn nachtkastje. Al vijf keer in begonnen, maar nooit verder gelezen. Het gaat over een stel dat zijn moeilijkheden overwint door duizend kilometer te gaan lopen. Misschien iets voor mij?

Maar nee, want ik heb last van mijn knie. En van mijn heup. En van mijn schouder. Jozefff, wat ben ik voor oud wrak? En nog een emotioneel wrak ook. Ik jank een potje om mijn eigen leed om rond een uur of vijf in slaap te vallen. Vier uur later begroet ik mijn vrienden in de ontbijtzaal. Of ik goed heb geslapen? ‘Nou eh, niet echt, het was bal met mezelf.’

Niettemin voel ik me beter, opgelucht. Soms heeft een mens gewoon een nuit blanche nodig. Een nacht om lief te hebben. Ja dan, niet toch?

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in