Blogger Marion: 'Soms denk ik: waarom ga ik niet alsnog op pianoles?'

Piano!

Mijn vader was pianist en een goeie ook. Ad Veen, spil van onder meer het in de jaren zestig en zeventig razend populaire Leedy Trio. Swing zat in zijn vingers. Opgegroeid in een rommelig 'never a dull moment' artiestenhuishouden waar muzikanten de deur plat liepen en waar altijd muziek klonk, van repetities of plaat. Je zou dus denken dat het vanzelfsprekend is dat ik een aardig moppie piano heb leren spelen. Maar helaas, geen noot!

Gekleurde plakkertjes

Mijn vader heeft het wel geprobeerd. Met kleurige plakkertjes op de toetsen om het allemaal kinderlijk eenvoudig te maken. Maar ik, Kleine Eigenwijs die óók al liever met autootjes speelde dan met poppen, vond het onbegrijpelijk ingewikkeld. Juist door die kleurtjes. Ik haakte mokkend af. Mijn vader kon er wel om lachen, van hem hóefde ik niet.

Gewoon stom!

Dwang was het laatste wat hij voor zijn kinderen wilde. Elke dag zes uur studeren, was hem er vanaf zijn vijfde jaar met de schoenlepel ingeperst. Hij had het zijn ouders nooit vergeven. Als ik mopperde dat ik het helemaal niet snapte en dat al die kleurtjes ‘gewoon stom’ waren, lachte hij hartelijk en zei troostend: ‘Ach, schatteboutje toch.’

‘Trouble!’

Zijn blik daarbij was heel anders dan die van mijn lief, zelf klassiek gitarist en gitaardocent, toen hij mij tegen beter weten in ('Nooit je eigen eigenwijze vrouw les geven') probeerde de beginselen van het gitaarspelen bij te brengen. Het lachen verging hem al snel als ik, inmiddels Grote Eigenwijs, weer eens geërgerd mijn ogen hemelwaarts richtte als hij bijvoorbeeld vroeg: 'Kun je eens een E spelen…?' 'Ja, ik ben niet debiel.' Ploink! 'Oké, oké en een A?' Zucht... 'Nou moet je toch ophouden…' Ploink! Zijn blik kende ik nog van de eerste keer dat hij me zag. Toen er onmiddellijk maar één gedachte door zijn hoofd flitste: Trouble! Gitaar speel ik dus ook niet.

Er is nog hoop

Soms denk ik nog wel eens: waarom ga ik niet gewoon alsnog op pianoles? Zonder kleurige plakkertjes? Pianist Cor Bakker kent de verhalen van mensen die altijd al piano wilden leren spelen, maar er nooit aan toe kwamen om de meest uiteenlopende redenen. Om drempels en hobbels weg te nemen, begon hij twee jaar geleden met online pianocursussen voor beginners en gevorderden. Inmiddels hebben maar liefst 10.000 mensen zich bij hem gemeld om (alsnog) piano te leren spelen. Er is dus nog hoop.

Gratis masterclass van Cor Bakker

'Ik zou het geweldig vinden als heel Holland zou gaan pianospelen, het is het leukste wat er is en goed voor lichaam en geest', aldus de maestro. Om 'ons' allemaal een zetje te geven, verloot hij drie geweldige masterclasses onder de deelnemers aan zijn gratis (!) proeflessen of vervolgcursussen. De winnaars worden bij Cor thuis uitgenodigd voor een speciale les van de meester zelf. Wie wil dat nou niet?

(Meld je hier aan.)

Daar gaat mijn hart toch wel sneller van kloppen… Thuis, op je eigen tijd - zónder een docent die wanhopig of boos wordt - de sterren van de pianohemel leren spelen… Misschien toch nog maar eens proberen. Je bent immers nooit te oud om te leren. 'Klopt', zegt mijn lief met die blik, 'maar wél te eigenwijs'.

Dit weekend doen

• Het Verlangen, een feel good-comedy met een thrillerrandje. Met Chantal Janzen, Alex Klaasen en Gijs Naber, en Bram van der Vlugt en Anne Will Blankers als onvergetelijk setje.

• Zaterdag speelt Jeroen Zijlstra met zijn fantastische band in de Stadsschouwburg van Haarlem Gebed zonder end.

• Zondag staan gitarist Anton Goudsmit en zangeres Kim Hoorweg in de Amsterdamse Roode Bioscoop met heerlijke jazz.