Bettina is trots op haar zoon: 'Lang leve het lege nest!'

Alweer een jaar geleden vertrok onze enige zoon uit zijn ouderlijke woning om op zichzelf te gaan wonen. Hij was 22, vier jaar ouder dan ik zelf was toen ik uit huis ging.

Uiteraard hadden we ’m op z’n achttiende meteen ingeschreven op de wachtlijst voor een huurwoning, maar echt hoop hadden we niet voor de eerste tien, misschien wel vijftien, jaar. Toch kreeg hij vorig jaar een woning aangeboden. In de huidige woningmarkt een prestatie waar we nog steeds beduusd over zijn.

Net voor kerst 2021 kwam hij thuis na een bezoekje aan z’n vriendin en sprak de magische woorden: “Ik heb goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is: ik heb een woning. Het slechte nieuws: ik heb €1200 nodig.”

Dat bedrag was voor de eerste twee maanden huur plus onkosten. Pas nadat hij een week later een foto van zichzelf ín de woning appte met de sleutel in z’n hand, durfde ik te geloven dat het echt waar was.

Kon ik ’m tijdens de puberteit nog wel eens achter het behang plakken, met z’n moodswings en het spoor van lege bekers, schaaltjes, bakjes, borden en papiertjes dat in z’n kielzog achterbleef - en laat ik die Mont Blanc aan wasgoed niet vergeten - de laatste jaren voor zijn vertrek waren zeer genoeglijk. Bovendien was het best handig om een hondenoppas aan huis te hebben voor de keren dat zijn vader en ik er even tussenuit wilden.

We voerden leuke gesprekken, genoten van elkaars gezelschap en bovendien sleepte hij geregeld vrienden of kennissen mee naar huis om te eten of te overnachten. Nooit gedacht dat ik dát juist zou missen. Het onverwachte bezoek, het zorgen en het geroezemoes op de achtergrond van het dagelijkse leven.

Toch zei ik geregeld tegen hem: “Volgens mij heb ik je alle vaardigheden bijgebracht die je moet hebben om op eigen benen te staan. Ik heb je niets meer te leren. Nu moet je kijken of je het op jezelf redt.”

Die dag kwam iets sneller dan gedacht, maar zeker niet te vroeg. Hij maakte - heel volwassen - spreadsheets met verwachte kosten, realiseerde zich dat hij meer inkomen nodig had en regelde een nieuwe, beter betalende bijbaan. Hij sjacherde via Marktplaats (en van onze zolder) zijn hele inboedel bij elkaar en hij gíng.

Hij werd een ster in mealpreppen, versleet z’n eerste stofzuiger en maakte echt een thuis van zijn woning. Hij zocht nieuwe vrienden omdat de oude uit het zicht raakten. Grappig genoeg is het bij hem thuis netter dan hij het bij ons achterliet, óók als ik onverwachts langs kom.

Zijn vader en ik genieten al een jaar van ons eigen leven, ons eigen ritme, onze eigen vaat en onze eigen was - en dat scheelt echt veel werk. We praten met elkaar in plaats van met of via onze zoon. We ontdekken weer waarom we elkaar zo leuk vinden zonder de afleiding die kinderen nu eenmaal zijn. Ons seksleven kreeg een boost nu het niet meer stiekem - ssssttt, ssssttt - en met de deuren dicht hoeft.

Onze nestverlater valt minimaal eens per week binnen voor de gezelligheid, om de koelkast te plunderen en redt zich uitstekend. Vliegen kun je alleen als je loslaat. Uitvliegen ook.

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.