Bettina: 'En dan sta je halfbloot in een helverlicht pashokje met een lingerieverkoopster'

Je lijkt me een intelligente jonge vrouw’, zei de directeur, terwijl hij naar mijn borsten keek.

Er gaan maanden, zo niet járen voorbij dat ik niet tot nauwelijks aan mijn borsten denk. Ze zijn weliswaar vrij aanwezig, maar niet hinderlijk. Sinds ik ze kreeg, zo rond mijn elfde, trokken ze echter regelmatig de aandacht. Soms was dat leuk, soms wat minder.

Zo was ik een jaar of achttien toen mijn oom naar mijn borsten keek en zei: ‘Je hebt net zulke dikke tieten als je moeder.’ Ten eerste: ieuw! En waarom loer je naar de borsten van je eigen zus en nichtje!?

Een paar jaar later zei een directeur tijdens een sollicitatiegesprek, terwijl hij naar mijn borsten keek: “Je lijkt me een hele intelligente jonge vrouw.”

“Mijn hersenen zitten iets hoger, meneer”, reageerde ik. Daarna was het gesprek vrij snel afgelopen. Ik kon er nog wel om lachen, hij niet.

Op mijn 32e, in de laatste maanden van mijn zwangerschap, zei de trotse aanstaande vader ineens: “Dat is nieuw: je buik komt eerst en daarna pas je borsten.”

Ik worstelde op dat moment meer met hoe ik me in hemelsnaam nog moest ontharen nu ik onder mijn navel niks meer zag, maar hij had wel gelijk. O, en toen ik borstvoeding gaf, bleven ze zonder beha pront rechtop staan. Dat vond ik wel een belevenis, naast alle zoogcompressen (het woord alleen al!), lekkages en ander klein borstleed.

Drie jaar geleden kregen mijn borsten extreem veel aandacht nadat er ‘kalkspatjes’ werden ontdekt bij het bevolkingsonderzoek borstkanker. Die moesten worden verwijderd. Na wat gesteggel over de manier waarop, kwam ik terecht bij de plastisch chirurg, die vertelde hoe hij de klus zou klaren.

“Maar”, zei hij, terwijl hij peinzend naar mijn blote borsten keek, “we kunnen er ook iets heel moois van maken, waarbij we meteen een borstverkleining, -lift en een tepelverplaatsing doen.” Mijn mond zakte open. Insinueerde hij nou dat ik hier met geen mogelijkheid blij mee kon zijn?

Wat me ook bijbleef, was dat daadwerkelijk iedere medewerker in dat behandelingstraject mijn borsten wilde zien en/of aanraken. Eerst liet ik dat nog toe, later werd ik kritischer: was het écht nodig? Waarom dan? Ik zei dus ‘nee’ tegen de verpleegkundige die mijn ziekenhuisopname regelde. En toen de plastisch chirurg na de eerste controles een afspraak wilde maken om over een half jaar nog eens te kijken ‘voor zijn dossier’, zei ik dat ik me zou melden als ik vragen, last of pijn had. Je begrijpt: we hebben elkaar nooit meer gezien.

Vorige maand stond ik plots halfbloot in een helverlicht pashokje met een mevrouw van een lingeriemerk. Ik las steeds dat 80% van de vrouwen de verkeerde maat draagt en dat het verstandig is om deze eens te laten opmeten. Dat ook daadwerkelijk dóen, kwam er steeds niet van. Nu dus wel - en ik hield er twee superfijne beha’s aan over. Spoiler: ik bleek wel de juiste maat te dragen.

Op sommige momenten in mijn leven hielden mijn borsten anderen dus meer bezig dan mijzelf. Ik zie er het positieve maar van in: je komt nog eens ergens en spreekt nog eens iemand. Een goede beha en een opgewekt karakter blijken een opperbeste combinatie.

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.