Afscheid nemen, wat doet het ongelooflijk veel pijn

Twee dagen geleden, maandag 6 september, was de uitvaart van onze allereerste medewerker, Jan Maassen. Dat ‘allereerste’ zeg ik met een klein beetje voorbehoud want Jan en Mia, de andere ‘eerste’ zijn het nooit helemaal eens geworden over wie nu écht voor het eerst aan de slag ging bij het bedrijf van, toen nog, mijn schoonvader. En de administratie heeft nooit definitief uitsluitsel gegeven. Maar ik hou het nu even op eerste.

Gepensioneerd, maar nog altijd betrokken

Want hoe dan ook, was Jan de eerste verkoopmedewerker. Van 1981 tot 2011 was hij bij ons in dienst, officieel dus 30 jaar, maar officieus misschien wel 33. En zo was hij er dus ook al toen mijn wederhelft het bedrijf in 1997 overnam van zijn vader en uitbouwde tot de TCK Sports Group die het nu is. Jan groeide mee en tijdens een TCK Family Day in Movie World (D) vierden we dat hij van een welverdiend pensioen ging genieten.

Als ‘vrouw van de directeur’ mocht ik hem een cadeau overhandigen. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet meer weet wat erin zat, maar ik weet nog wel dat we allebei tranen in onze ogen hadden, én heel hard hebben gelachen. De jaren erna was Jan er nog altijd bij tijdens het Kerstdiner en andere belangrijke dagen. Bovendien kwam hij week in week uit, elke dag koffie drinken in onze winkel in ‘zijn’ dorp, Vaals. Op ‘zijn’ kruk, bij de koffie én de koekjes, want Frances, één van onze vaste mensen daar, zorgde altijd voor iets lekkers. Ik denk niet dat er nog iemand op die kruk mag zitten. Dat is nu ‘de plek van Jan’.

Begraven? Dat kan helemaal niet…

Jan maakte zelf vaak grappen over zijn gezondheid en doodgaan. Zo zei hij dat hij naar het chemisch afval moest om vernietigd te worden, want met de hoeveelheid medicijnen die hij al jarenlang elke dag slikte, kon het nooit goed zijn voor de aarde als hij daarin lag.

Hij tobde al jaren met zijn lijf en we wisten allemaal dat zijn gezondheid niet optimaal was. Mijn schoonvader haalde hem daarom elke twee weken thuis op (behalve toen het niet meer mocht door corona) en dan gingen ze samen lunchen. Én een biertje drinken natuurlijk. Herinneringen ophalen aan die goeie ouwe tijd.

Ineens is alles anders

Het allerergste is misschien wel dat Jan pas zes weken geleden verhuisd was naar een verzorgingshuis en dat het zo goed ging, hij zo blij was. Hij was al vier kilo aangekomen (niet overbodig) en genoot weer van het leven. Zijn (schoon)kinderen kwamen elke dag langs en hij zag de zon weer schijnen. Op deze plek ging Jan zeker nog 10 jaar leven en bij ons zijn. Dachten we. Het liep helaas heel anders…

(c) Peter Mullenberg voor TCK Sports Group

Want op zondag 29 augustus is Jan gevallen. Zo ernstig dat hij naar het ziekenhuis moest, en zo ernstig dat hij daar op woensdag 1 september, op 75-jarige leeftijd, is overleden. Plots, onverwacht, opeens, is er geen tijd meer. Kun je niets meer vragen, niets meer vertellen.

Afscheid...

En dan kom je bij elkaar om voor de laatste keer gedag te zeggen. We keken naar foto’s en luisterden naar muziek. Jan was een echte Limburger, geboren en getogen in Vaals. Jawel, dat kleine dorpje bij het Drielandenpunt, en dit mooie kleine Limburgse liedje...

Dag papa

Er vloeiden tranen, er werd getroost, en bij vlagen was het verdriet voelbaar. Want natuurlijk werd er vóór alles afscheid genomen van de allerliefste (schoon)vader en opa. Die vader die élke dag contact had met zijn kinderen. Even belde om te horen hoe het was met zijn kleindochter Lotteke, en zijn schoondochter vroeg hoe het met zijn grote kleine vriend Toby (5) ging.

Zoon Dominique die vertelde niet alleen zijn vader maar ook zijn allerbeste vriend te zijn verloren. Dominique’s vrouw, Mandy, die vertelde 13 jaar lang de allerliefste schoonvader gehad te hebben.

Mandy, die nu met haar zoontje Toby elke avond welterusten zegt tegen opa bij de sterren.

Kleindochter Lotte die kaarsjes aanstak voor opa en hem bedankte voor alle mooie herinneringen.

‘Proost, op ut leave’

Deze woorden waren Jan zijn lijfspreuk, en daarom zeiden we voor het laatst gedag met dit toepasselijke nummer van Guus Meeuwis.

Jan was één van die mensen die het leven vierde, die genoot van het samenzijn met zijn familie. Hij had een ‘zest for life’. Zijn glas was halfvol. Zijn familie moet nu zonder hem verder. Maar zoals ze zelf zeiden:

Je bent wel dood, maar toch ook weer niet

Want jij blijft steeds bij ons, bij mij …

Daarom zien we licht in al dit verdriet,

Want wat jij was, gaat nooit voorbij.

Proost lieve Jan, we zullen je nooit vergeten.