53 jaar en nog steeds niet volwassen

In heel veel opzichten ben ik voor de buitenwereld gewoon een vrouw van 53. Qua uiterlijk word ik op leeftijd geschat – helaas ook net iets te vaak ouder-  en qua persoonlijkheid ben ik volgens mij ook vrij normaal voor mijn leeftijd. Maar in sommige dingen lijkt het wel of ik maar niet volwassen wil worden.

1. Ik denk nog steeds dat ik later iets ga worden

Ok, dat ik later geen prima ballerina of tweede Adèle word, is inmiddels wel tot me doorgedrongen. Maar soms denk ik dat ik net ben afgestudeerd en dat ik nog van alles kan worden. Een beroemde schrijver ofzo. Later ga ik pianospelen, later word ik boerin, later gebeurt er van alles.   

2. Sommige vrienden van mij wonen in grote-mensen-huizen

Af en toe ga ik bij mensen van mijn leeftijd op bezoek die net zo’n huis hebben als mijn ouders vroeger en als de huizen van de ouders van mijn vriendinnetjes op school. Met een boven en een beneden en voor en een achter.

Nu heb ik zelf die leeftijd en dus is het heel normaal dat die vrienden in serieuze huizen wonen, maar ik bekijk het nog steeds vanuit de ogen van een puber. Misschien komt het doordat ik zelf in appartement woon. Dat is natuurlijk geen grote-mensen-huis.

3. Ik spring in de lucht van blijdschap

Als ik blij ben, maak ik altijd een sprongetje. Of ik klap heel snel en hard in mijn handen. Mijn vrienden en familie weten niet beter maar ik denk dat onbekenden zich regelmatig zullen afvragen of ik wel helemaal lekker ben.  

4. Ik grijp naar jonge meisjes kleding

Hoe vaak ik niet bij de kassa sta bij H&M of Zara met iets in mijn hand dat óf veel te kort óf te cheap is voor mijn leeftijd, is bijna niet bij te houden. Gelukkig kom ik meestal nog net op tijd tot bezinning en kan ik het terugleggen.

Truien met opdrukken van een kinderachtig hertje, kan ik heel leuk vinden. Afgelopen week stond ik nog met toilettas met een schattig poesje in mijn hand. Ik zou er een kind van een jaar of 7 heel blij mee maken, jammer voor het kind, want ik heb het voor mezelf gekocht.

5. Ik ga helemaal op in kindertekenfilms

Ik leef me in elke film helemaal in. Niemand wil meer met mij naar de bioscoop omdat ik gil als er iets ergs gebeurt. De bewering dat het maar een film is en niet echt gebeurd, gaat er bij mij moeilijk in. Op zich niks zorgelijks, maar ik vind Finding Nemo al bijna niet te doen qua spanning. Ik heb zelfs gehuild bij Bolt, een tekenfilm over een hondje...