Laurentien van Oranje: 'Ik ben grootgebracht met de verantwoordelijkheid om niet weg te kijken'

De missie van prinses Laurentien: het onuitgesprokene zichtbaar maken en mét de mensen om wie het gaat oplossingen ontwikkelen. Zoals bij de toeslagenaffaire. Dit proces maakt haar krachtiger. ‘Ik kijk anders en luister anders en daardoor hoor ik meer.’

Interview: Diana Matroos

Prinses Laurentien en ik kennen elkaar goed. Dit is weliswaar mijn eerste geschreven interview ooit, maar voor radio en televisie spraken wij elkaar al veel vaker. Ook maakte ik – ter ere van de vijftigste verjaardag van haar man prins Constantijn – het grote televisieportret Meer dan een Prins (te zien op Videoland) en werkten we vaak samen voor de Raad van Kinderen, een van haar eerdere initiatieven.

Vandaar dat we elkaar ook tutoyeren in ons gesprek. Eigenlijk ken ik haar niet anders: altijd rennend van overleg naar overleg, een bomvolle agenda, maar altijd bevlogen en vol aandacht. Elke keer weer valt me op dat Laurentien iemand is die echt kijkt naar de mens die voor haar staat. Zo ook vandaag, als ik haar spreek in het hoofdkwartier van de stichting die zij en haar man hebben opgericht, Number 5 Foundation in Den Haag.

Roger Neve voor Nouveau

Drukke ochtend? ‘Klopt.’

Zijn de ochtenden altijd druk? ‘Ochtenden, middagen, avonden.’

Je moet er een beetje om lachen, wat is die lach? ‘Ik realiseer me dat ik iemand ben die bijna altijd aanstaat, maar ik weet ook dat ik rustmomenten moet inbouwen. En dan ben ik ondanks dat voornemen toch weer een stuk aan het schrijven als ik eigenlijk naar bed moet en dan vraag ik me weleens af: waarom doe ik dat, want dit speelt al jaren.’ Na even nadenken: ‘Er is gewoon te veel te doen.’

De wereld achter dat vele dat nog gedaan moet worden, wil je zicht­baar maken. Voor deze Nouveau koos je als thema ‘onzichtbare kracht’. Waarom is het zo belang­rijk om dat te benoemen?

‘Omdat ik niet geloof dat de meest zichtbare en hardste schreeuwer in z’n eentje de veranderingen teweeg kan brengen die nodig zijn. Veel waarde­volle perspectieven worden niet gezien. Dat onzichtbare benoemen we denk ik niet goed genoeg. Dat geldt voor veel problemen in ons land, waardoor een beperkt beeld ontstaat.’

Zoals de toeslagenaffaire?

‘Inderdaad. Al die jaren waren de kinderen en hun ouders die hierdoor zijn geraakt inwoners van Nederland, we leefden met elkaar en toch zagen we het niet. Neem bijvoorbeeld het vraagstuk energiearmoede. Twaalf jaar geleden had ik het met energie­bedrijven al over dat probleem door de dialogen die ik met de Raad van Kinderen deed. Maar dan is het op dat moment blijkbaar niet urgent genoeg en moet er eerst iets heel ergs gebeuren, zoals de oorlog in Oekraïne. Dan wordt het zichtbaar. De mensen die moeite hebben met het betalen van hun energierekening waren er altijd al. Bij lezen en schrijven zie je dat ook. Dan hebben we het over mensen met een taalachterstand, maar eigenlijk gaat het over een onzichtbare schaamte. Als je dat ziet, kom je met andere oplossingen.’

Roger Neve voor Nouveau

Is dat jouw missie? ‘Misschien wel ja. Het onuitgesprokene zichtbaar maken en dan samen met de mensen om wie het gaat oplossin­gen ontwikkelen. Gelijkwaardigheid is daarin het belangrijkste.’

Hoe ben je betrokken geraakt bij de toeslagenaffaire? ‘Dat begon met de suggestie van de Kinderombudsman om mij te vragen met kinderen te praten die erdoor geraakt waren. Ik denk vanwege mijn ervaring met de Raad van Kinderen. Dus in 2020 kreeg ik een telefoontje van de Belastingdienst. Eerst ben ik naar de kinderen gaan luisteren, toen naar de jongeren en daarna naar de ouders. Tientallen sessies waarin ik vooral luisterde en probeerde de rode draden eruit te halen. Juist ook de bijna onhoorbare zinnen tussendoor zijn dan belangrijk. Zoals: ‘Niets kan onze jeugd terugbrengen’, ‘We verloren alle grip op ons leven’ en ‘Ik begreep eigenlijk niet wat er allemaal gebeurde.’’

En nu heb je samen met ouders en letselschadespecialisten een nieuwe schaderoute ontwikkeld. ‘Klopt. Al zou ik het liever willen omdraaien: de kennis ligt bij ouders, ik help om die te vertalen naar oplos­singen. Dit doe ik samen met een advocaat die zich hier al twee jaar geheel vrijwillig voor inzet. Het begon met dialogen, toen een rapport en nu dus de schaderoute, (Gelijk)waardig Herstel. Die draait om eigen regie en het echt luisteren naar alles wat het gezin heeft meegemaakt. Zichtbaar en vooral ook onzichtbaar leed.'

Roger Neve voor Nouveau

Mijn inschatting is dat je er dag en nacht mee bezig bent. Hoe ver gaat het?

‘Heel ver. Want je kunt het onzichtbare alleen zichtbaar maken als je het zelf voelt. Ik weet nog dat ik in het begin vaak huilend thuiskwam na sessies met kinderen, jongeren en ouders, omdat ik me ongemakkelijk voelde, en dat mijn man zei: ‘Ga het maar aan. Dan ga je nog beter luisteren, nog dieper die onzichtbare pijn erkennen. Het is een keuze hoe ongemakkelijk je het voor jezelf wil maken.’ Ik ben echt het diepe ongemak aangegaan.’

Wat gebeurde er in dat ongemak, wat voelde je?

‘Schaamte... Schaamte. Ik schaamde me dat dit, in het land waar ik zo van hou, gebeurt. En dat is dan niet een boze schaamte, maar een persoonlijke schaamte die een consequentie heeft, de consequentie dat je moet doorstappen. Ik denk ook dat ik zo ben grootgebracht. Met de verantwoorde­lijkheid om niet weg te kijken.’

Is het je oma, de moeder van je vader, die je op dat moment voelt? Als alleenstaande moeder van Indische afkomst zat ze in een kwetsbare situatie.

‘Zo was zij inderdaad heel erg. Ze had het helemaal niet breed en deelde haar huis toch met mensen die een zetje nodig hadden. Ik was veertien toen ze overleed, dus ik weet niet precies hoe haar leven was. Ik zou wel heel graag het gesprek met haar zijn aangegaan.’

Roger Neve voor Nouveau

Wat had je haar dan gevraagd?

‘Ik had haar gevraagd hoe het is om als alleenstaande Indische vrouw te leven en of ze weleens werd buitengesloten, gediscrimineerd. Een jaar geleden vertelde mijn vader pas aan mij dat hij op school altijd ‘pinda’ werd genoemd. Ik vroeg aan hem wat dat met hem heeft gedaan.’ Met een merkbaar gevoel van onbe­hagen: ‘Want het is discriminatie, stig­matisering. En toen zei hij: ‘Dat is nu eenmaal hoe het toen was.’’

En wat hoop je dan dat er gebeurt, als je daar nu met je oma over zou praten?

‘Dan hoop ik op weer onverwachte inzichten van iemand die heel dicht bij me staat. Het is die puzzelaar in mij die altijd op zoek is naar nieuwe inzichten om ingewikkelde vraagstukken op te lossen.’

Wat heeft je nu het meeste geraakt als het gaat om de toeslagenouders en hun kinderen?

‘Dat gelijkwaardigheid, rechtvaardigheid of vertrouwen niet aan iedereen gegeven is. De ongemakkelijke constatering is dat ik in een bevoorrechte positie zit en dat vertrouwen een luxe is. Het ongemak zit in de erkenning dat er dus vele andere realiteiten zijn. Ik zeg altijd: ik snap het niet en ga het ook nooit snappen. Dat maakt nederig. Het gaat ook niet om dat ene verhaal van een ouder. Het gaat erom dat we de patronen herkennen van meerdere verhalen en dat we ons daarbij afvragen: wat zijn we aan het doen met elkaar?

Mijn emotie wordt aangezet doordat het mijn eigen kernwaarden raakt. Kernwaarden waarvan ik niet wist dat ze zo belangrijk voor me zijn. Gelijkwaardigheid. Rechtvaardigheid. Dat die zeggen: dit klopt niet, het kan toch niet waar zijn dat dit gebeurt? Dat is dieper en ongemakkelijker dan: we hebben zo’n verschrikkelijk verhaal gehoord. Want dan kun je zeggen: ja maar er zijn ook heel veel niet verschrikkelijke verhalen. Het is een keuze om onzichtbaar leed binnen te laten komen en er consequenties aan te verbinden.’

Roger Neve voor Nouveau

 Denk je dat we in Nederland te snel weglopen van het ongemak? ‘Ik kan alleen voor mezelf spreken. Ongemak aangaan is reflectie en dat je wordt geconfronteerd met je eigen aannames. Dat is hard werken, dat gebeurt niet zomaar. In dat ongemak moet je met jezelf aan de slag, con­stateren dat je het zelf heel goed hebt bijvoorbeeld. Daar hoef je je overigens niet voor te schamen, dat doe ik ook niet. Maar die realisatie helpt me wel om dichter bij de realiteit te staan.’

Maar je zegt ook dat het niet moet blijven bij de constatering: o wat erg! Het gaat erom: wat ga je er morgen mee doen? ‘Ja, dat is het. Totaal. Het blijft bij mij nooit hangen. Dat consequent zijn is ook datgene waar ik op mijn begrafenis op wil worden afgerekend. Heb ik iets zinnigs gedaan? Je bent geboren om iets te creëren. Ik ben er niet zomaar.’

Je moet iets achterlaten?

‘Nee, dat is het niet. Het gaat om het nu, niet om de toekomst. Hoe het allemaal bij elkaar optelt, is ‘legacy-denken’. Maar wat we nu doen, dáár zit de impact. En dat je het samen doet. In je eentje sla je echt geen deuk in een pakje boter. Samen telt het bij elkaar op en kom je tot een systeemverandering. Maar de gedachte van mensen die zeggen ‘Je kunt beter in het grote probleem investeren dan die ene persoon helpen’, daar krijg ik echt een beetje de kriebels van. Dat moet óók, maar pas als je de onzichtbare problemen van mensen echt wil voelen en doorgronden snap je de diepere lagen van het grote vraagstuk. Dat wil ook zeggen dat je af en toe die ene persoon kunt helpen. Niet omdat het in een strategie past, maar omdat je het voelt. Het gaat dus om én het grote probleem én het menselijke.’

Roger Neve voor Nouveau

Die mensen kom je natuurlijk ook in je eigen omgeving tegen?

Laurentien lacht.

Wat zeg je dan?

‘Ik heb het laatst nog gedaan met iemand die ik ken. Ik had contact met hem terwijl hij met vrienden op een boot zat – wat hem van harte is gegund. Dezelfde avond kreeg ik een telefoontje van een talentvolle jongen die vooral door waar hij woont met 10-0 achterstaat. Hij is vastgelopen in het onderwijssysteem, maar heeft daar een oplossing voor gevonden waar geld voor nodig is. Dan denk ik: het is niet voor niets dat deze twee op mijn pad komen. Ik stuurde een bericht naar de mannen op die boot: ‘Je kunt samen een kind redden, hoe simpel is het? Iedereen een beetje.’ Toen kreeg ik terug: ‘We moeten het grote probleem oplossen.’ Toen heb ik gezegd: ‘Dat is dan misschien wel het probleem.’’

Wat ligt daar nou onder? ‘Misschien omdat het gemakkelijker is om niet met je eigen voorrecht gecon­fronteerd te worden. Misschien omdat delen moeilijk is, want je houdt ietsje minder over. Maar... Ik weet dat ‘hoop’ een belangrijk thema voor jou is, waar je binnenkort meer over gaat delen. En dat voel ik ook op zo’n moment. Andere vrienden van me deden wel meteen een stap naar voren.’

Samen met toeslagenouders heb je een plan ontwikkeld dat zorgt voor een sneller schadevergoedingsproces. Je hebt er ook allerlei andere deskundigen bij gehaald (zoals letselschade-experts, advocaten, wetenschappers). Het kabinet heeft dat plan een paar maanden geleden aangenomen. Hoe voelde dat moment voor jou?

‘Het is moeilijk om hier woorden aan te geven. Ik denk eerder in mijlpalen dan in successen, want er is nog geen succes zolang er nog zoveel mensen niet in het herstel zitten. Het is wel een moment van opluchting, maar snel daarna komt het gevoel van: en nu weer door.’

Roger Neve voor Nouveau

Hebben jullie onderweg veel weer­stand gevoeld?

Laurentien blijft even stil... ‘Kijk, ik hou van weerstand, want dan weet je dat je op het diepste niveau van ongemak komt, daar waar het werkelijke probleem ligt. Om daar te komen, moet je door wederzijds onbegrip heen. Dat is zeker niet gemakkelijk. Maar het is wel belangrijk om van daaruit verbonden te blijven met de ander. Het gaat bij mij dus niet om strijd, ik ben geen vechtjas, want als je gaat vechten snap je elkaar nog minder en dat helpt je niet. Ik geloof ook dat mensen deugen en dat je alleen samen verder komt. Mijn kracht is denk ik dat ik altijd op zoek ben naar de woorden en taal die weerstand doorbreken en onbegrip overbruggen.’

Maar het is natuurlijk een politiek gevoelig onderwerp. Als prinses en lid van het Koninklijk Huis best een spannende weg om je op te begeven toch?

‘Ja, daar ben ik me natuurlijk bewust van. En dat houdt je ook bij de les, dat je niet een andere rol aanneemt dan passend is. Wat ik heb gedaan, is mensen met elkaar verbinden, dialoog faciliteren en gelijkwaardigheid in gesprekken bewaken. En door dieper te luisteren samen tot nieuwe inzichten en oplossingen te komen.’

Zat daar de weerstand en het onbegrip? Dat je andere dingen hoorde en dus kwam tot andere inzichten?

‘Ik denk het wel. Luisteren vraagt om geduld en niet opgeven. Ooit heeft een neuropsycholoog mij uitgelegd dat ons brein er niet op is ingericht om nieuwe informatie op te nemen, maar vooral om bevestigd te worden in wat we al denken te weten. Dus het ongemak is dat je iets nieuws omarmt wat je niet zelf had bedacht. Dat is letterlijk gewoon een breinding. Ongemak betekent dat je het aandurft met je brein nieuwe informatie tot je te nemen.’

Roger Neve voor Nouveau

Ik kan me ook voorstellen dat het niet altijd gemakkelijk was om iedereen verbonden te houden?

‘Dat klopt. Mensen als deel van een collectief gaan ook een beetje op in het geheel. Dat is soms minder aan­trekkelijk dan dat je als individu op het podium staat. In een collectief ben je een beetje onzichtbaar en wordt er niet steeds gezegd: ‘Jij bent de held.’ Dat is weleens ingewikkeld. We willen als mensen begrijpelijkerwijs gezien en gehoord worden. Dat is bijna een soort tegenstrijdigheid en toch moet je de mensen daarop aanspreken en zeggen: ‘Het gaat toch niet alleen om jou.’ Dat is spannend. Maar met het eerlijke gesprek kom je heel ver.’

Ben je als mens veranderd door de reis die je samen met de toeslagenouders en -kinderen maakt? ‘Ik voel dat ik krachtiger ben dan ooit door alle inzichten en gesprekken die ik voer. Het houdt me iedere dag bij de les, geeft me een dieper gevoel van moraliteit. Dat klinkt dan weer als een groot woord, maar uiteindelijk gaat het om de waarden waar we met z’n allen voor staan. Ik kijk ook anders, luister anders en daardoor hoor ik meer. Juist die kleine zinnetjes van ongelijkwaardigheid waarbij mensen worden uitgesloten. Zoals in het geval van een juriste, maar tevens toeslage­nouder, waarbij iemand met wie we spraken heel erg verbaasd was over haar kennis. Hoe bedenk je het?’

Er wordt de laatste tijd veel gesproken over Nederland als een land van twee werelden. Mensen die het heel goed hebben en mensen die het helemaal niet goed hebben. Zie jij die twee werelden ook?

‘Aan de ene kant wel, zoals in het voorbeeld dat ik eerder noemde van de talentvolle jongen met ongelijke kansen en de vrienden op de boot. Maar we moeten oppassen met mensen in hokjes plaatsen. Want wat doe je dan met dat onzichtbare kind in een gezin dat het schijnbaar goed heeft, maar niet gelukkig is?’

Dus zijn we een land met twee gezichten?

‘Ik denk dat ieder land meerdere gezichten heeft. Wij zijn ook een land waarin we het met elkaar kunnen oplossen en dat vind ik zo geweldig aan Nederland. Wij zijn aan de ene kant heel eigenwijs en individualistisch, maar als het erop aankomt hebben we ook een sterk gevoel voor het collectief. Ik word superenthousiast van het collectieve in wijken of tussen wijken onderling, die met elkaar bijvoorbeeld de energietoeslag delen, omdat de ene wijk het minder nodig heeft dan de andere en mensen dan zeggen: als we het nu eens gaan delen met elkaar? Dat soort initiatieven moeten we veel zichtbaarder maken. Of een ander voorbeeld, van moeders in een wijk die zeggen: ik zorg dat ik ieder kind zie en dat ik achter die voordeur kom en dat ik het gesprek aanga. Daar zit de hoop!’

Roger Neve voor Nouveau

Dat is dus ook jullie oplossing voor de kinderopvangtoeslagaffaire?

‘Inderdaad. We organiseren het als een ‘dijkdoorbraak’: iedereen de schouders eronder. Het start met het op papier zetten van alle feiten van de ouder. Dat feitenrelaas wordt opgetekend door de ouder, samen met een vrijwilliger met luister-en schrijfvaardigheden. Dit is iemand uit de samenleving die intrinsiek is gemotiveerd om dit ongekende onrecht dat een medemens is aangedaan recht te helpen zetten. Dit alleen al – dat een mede-inwoner van Nederland je ziet zonder oordeel en zijn of haar tijd en vaardigheden inzet om het ongekende onrecht recht te zetten – doet al veel. Dat we mensen weer zien en horen als gelijkwaardige mede-inwoners is belangrijk. En als de feiten eenmaal op papier staan, kunnen de impactvolle gebeurtenissen uit dat verhaal worden omgezet naar materiële en immateriële schadeposten. Daar hangen normbedragen aan in lijn met de Nederlandse rechtspraktijk. Alle stappen draaien om menselijke waardigheid. Daarin zit de versnelling en versimpeling.’

Ik merk altijd aan jou dat je er veel energie van krijgt om ingewikkelde vraagstukken op te lossen met al die bijzondere mensen. Maar terug naar het begin van ons gesprek: vraagt het ook niet veel van je? Ben je zo iemand die én een goede moeder én een goede echtgenote én een vriendin wil zijn en ook nog eens van alles wil oplossen in ons land. En kan dat?

‘Soms, als ik weet dat het erop aankomt, ben ik inderdaad wel gefocust op mijn werk. Dan ben ik ook iemand die vriendinnen niet terugappt. En dan ben ik er ook minder voor mijn gezin dan ik zou willen. Als ik dan een mijlpaal boek, vertel ik dat als eerste aan mijn man en kinderen en bedank ik ze voor alle steun en de tijd dat ik niet met ze was en dat ze zich daarin hebben geschikt. Als ze dan appen dat ze trots op me zijn, doet dat me veel. We voelen ons allemaal heel erg ver­bonden met de samenleving, daarin vinden we elkaar echt.’

Roger Neve voor Nouveau

Maar zegt Constantijn ook weleens tegen je: ‘Nu is het klaar, je hebt genoeg gedaan, denk ook aan jezelf’?

‘Hahaha, ja, jazeker.’

Over je gezin gesproken. Het is een bijzondere tijd voor jullie met drie uitvliegende kinderen van zeven­tien, negentien en eenentwintig. Wat is er mooi aan deze tijd en wat moeilijk?

‘Het is mooi om ze hun eigen pad te zien vinden en tegelijkertijd is die eigen regie spannend. Als ik een suggestie doe bijvoorbeeld, is dat dan mijn projectie? Past het wel bij de ander? In die zin leer ik veel van mijn kinderen. Zoals van Leonore. Zij vormt echt een goede spiegel; dat is zo mooi van het derde kind zijn. Of willen ze het wel van mij aannemen en niet van Constantijn of andersom. Als dat laatste zo is, moet je het niet persoonlijk nemen. En zo sta ik er ook in als het niet om mijn gezin gaat. Tenzij het echt op de man of vrouw is.’

Wat bedoel je?

‘Nou, bijvoorbeeld toen ik erachter kwam dat er, als ik met een lastig vraagstuk bezig was, achter mijn rug om denigrerend over mij werd gesproken, zo van: ‘O ja, Petra.’ Waarom noem je iemand willens en wetens anders dan dat iemand heet? Dat is disrespectvol. Toen ik elf was, heb ik de keuze gemaakt om mijn tweede naam Laurentien als naam te gebruiken. Het maakt me niet uit als je een andere mening hebt, maar ga respectvol om met iemands identiteit.’

Roger Neve voor Nouveau

Waarom doen mensen dat dan volgens jou?‘

Dat vraag ik me ook altijd af. Misschien om afstand te nemen van jouw verhaal, om tegenkracht te organiseren. Eigenlijk is het het ego. Heel erg boring en zo niet-helpend. Het irriteert me. Dan denk ik: wat helpt het jou om onaardig tegen een ander te doen? Ik denk dat we het daar best wel wat vaker over mogen hebben en mensen ook op dat ego mogen aanspreken. Dat zou heel veel lucht geven, denk ik.'

Merk je ook weleens dat mensen denken: het is een prinses, die moet natuurlijk het goede doen en ook een baantje hebben?

Ja, dat is ook zo’n vooroordeel. Eloise ziet dat heel duidelijk: als mensen zich niet in je verdiepen, is dat dan maar zo. Aan de andere kant denk ik: het zou toch mooi zijn als we een beetje minder snel met meningen en oordelen klaar staan en elkaar iets meer gunnen. Daar worden we toch met z’n allen blijer van? Als je ’s avonds in je bed ligt, dan wordt iedereen toch gelukkiger van positief zijn? En dat wil helemaal niet zeggen dat je dan naïef bent. Dat is ook Nederland, het land van die dijk­doorbraak, laarzen aan en dan hup samen de dijk repareren. Laten we dat gewoon meer delen. En alles draait om gunnen.’

Op het moment dat mensen dit lezen, is het volop feestdagentijd. Hoe ziet die periode er voor jullie door­gaans uit?

‘Altijd samen met de familie. Het hele huis hangt vol met groen, het ruikt lekker, veel kaarsen, maar absoluut niet overdadig. Ik vind de kerst-en oud-en-nieuwtijd altijd een tijd waarin iedereen in een soort ruststand komt, net als in de zomer. Alles gaat wat lang­zamer.’

Roger Neve voor Nouveau

En het is natuurlijk ook het tra­ditionele moment voor goede voornemens. Is dat in jouw geval rustiger aan doen, terwijl je nu al weet dat het niet lukt?

Lachend: ‘Er lukt altijd wel iets en anders begin ik volgend jaar gewoon weer opnieuw.’

En waar hoop je dat mensen aan de kersttafel met familie en vrienden over praten als het gaat over het goede doen voor Nederland?

‘Geen idee. Om ons heen kijken, ver­binden met een ander, naar voren stappen. Niet alleen kijken naar het nu, maar ook wat het langetermijneffect is van wat we wel en niet doen. Wie willen we zijn samen? Wat willen we samen bereiken? Maar ja, wie ben ik? Voor zoveel mensen is een kersttafel al niet vanzelfsprekend.’

Wanneer zou jouw werk dan klaar zijn?

‘Nooit natuurlijk. Maar op een gegeven moment houdt het op omdat je leven ophoudt. We zijn maar passanten.’

Als ik naar jou als passant kijk, wie ben jij dan in je diepste wezen?

‘Gewoon een klein nieuwsgierig meisje en een opgewekt iemand die van plannen en van creëren houdt. En als ik iets kan creëren in stapjes ben ik altijd op zoek naar het mandaat: is het aan mij om iets te doen? Ik ben niet de vertegenwoordiging of de stem van mensen. Mensen hebben zelf een stem. Het gaat erom dat die gehoord wordt. Ik vraag altijd de legitimatie aan de mensen om wie het gaat. Daar moet je iedere dag aan werken. En daar praat ik over met Constantijn, dus in die zin doen we dat altijd samen.’

Wat is eigenlijk jouw allermooiste geluksmoment samen? ‘Dit klinkt heel zijig misschien, maar toch echt gewoon als we met aandacht bij elkaar zijn en plezier hebben. En de realisatie dat we als twee autonoom denkende mensen nog altijd, na al die jaren, zo diep verbonden zijn. Constan­tijn geeft mij enorm veel kracht.’

Laurentien in het kort

Prinses Laurentien (Leiden, 1966) is de dochter van voormalig minister Laurens Jan Brinkhorst en Jantien Brinkhorst-Heringa.

 Ze studeerde geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. In 1989 behaalde ze een bachelor in de politieke wetenschappen aan de Queen Mary University of London en in 1991 haar master journalistiek aan de University of California.

Op 17 mei 2001 trad Laurentien in het huwelijk met prins Constantijn. Samen kregen ze drie kinderen: Eloise (21), Claus-Casimir (19) en Leonore (17). Het gezin woont in Den Haag.

Laurentien houdt zich, onder andere als directeur van de Number 5 Foundation, bezig met diverse maatschappelijke vraagstukken. Zo ontwikkelde zij samen met toeslagenouders de schaderoute (Gelijk)waardig Herstel.

GEZOCHT: LUISTEREND SCHRIJVERS!

Wil je een actieve bijdrage leveren aan de oplossing van de toeslagen-affaire en kun je diep en onbevooroordeeld luisteren? Meld je dan aan als Luisterend Schrijver. In een aantal gesprekken zet je samen met de verteller zijn of haar volledige verhaal op papier. Kijk op gelijkwaardigherstel.nl voor meer informatie.

Styling: Pieter van LoonPieter Loon / Visagie: Leco van ZadelhoffLeco Zadelhoff

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in