Olcay Gulsen: 'Ik wilde sterk en stoer zijn voor iedereen'

Een gesprek over vroeger, vallen & opstaan én Ruud de Wild.

En toen, midden in de zomer van 2019, plofte een brief van Ruud op de deurmat van Olcay Gulsen. ,,Zes kantjes, maar al na vier zinnen kookte ik van woede," zegt ze in het Algemeen Dagblad. ,,Ik wilde niet reageren, maar na drie dagen belde ik hem op. Waar haalde hij het lef vandaan mij dit te schrijven?’’

Het was destijds uit tussen Olcay Gulsen (40) en Ruud de Wild, de presentatrice en radio-dj die vier maanden een liefdeskoppel vormden. ,,De timing was beroerd. We waren allebei nog niet zo lang weg bij onze exen. Er kwam veel ellende op ons af. En in juni overleed James, mijn ex met wie ik altijd contact had gehouden. Dat moest ik verwerken. Ik kon er geen nieuwe relatie bij hebben.’’

Maar Ruud de Wild wilde niet wachten en begon haar te schrijven. ,,Geen mails, nee, échte brieven. Die van een romantische kunstenaar met een prachtig handschrift. Hij schreef me over zijn liefdesverdriet. ‘Kijk wat je aan het doen bent, wat je weggooit.’ Hij wilde me wakker schudden. Nou, dat is gelukt. Eerst dacht ik: niet reageren, niet reageren. Tot ik besloot hem toch te bellen om hem flink de waarheid te zeggen.



Toen we elkaar tien minuten aan de lijn hadden, schoten we al in de lach. We hebben lang met elkaar gepraat. Een week later kwamen we elkaar tegen bij RTL Boulevard. Zaten we daar naast elkaar... Ja, dat voelde weer vertrouwd.’’

Olcay en haar zussen

Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Ze besloten – in de eerste lockdown, vorig jaar mei – te gaan samenwonen en hij was er voor haar toen ze de persoonlijke documentaire 'Olcay & huiselijk geweld' maakte. Die gaf in zes delen een indringend kijkje in het gezin van zes kinderen en hun Koerdische ouders.

'Van mijn 4de tot mijn 14de was mijn leven een hel'

Haar vader was verslaafd aan drank en drugs en kampte met psychische klachten. ,,Hij was schizofreen en mishandelde mijn moeder. Mijn zusjes en ik stonden weleens letterlijk tussen hen in. Van mijn 4de tot mijn 14de was mijn leven een hel.’’



Olcay ontvluchtte het ouderlijk huis op haar 17de. Ze vertrok naar Rotterdam om te werken en in de avonduren de studie Personeel & Arbeid te doen. Op haar 21ste richtte ze Chill Agency op, een wervingsbedrijf voor de kledingbranche. Daarmee legde ze de basis voor haar modemerk SuperTrash dat jarenlang succesvol was maar in 2018 failliet ging.

Ondertussen werkte ze aan haar televisiecarrière. Als presentator van verschillende programma’s en als mode- en lifestyle-expert voor RTL Boulevard. Vorig jaar tekende ze bij Talpa, het station waar Net5 onder valt. Daar maakte ze Olcay & huiselijk geweld. ,,Die serie heeft veel losgemaakt. Ik ben naar de Tweede Kamer geweest, heb een gesprek gehad met Hugo de Jonge. Ik ben ook in contact gebleven met blijf-van-mijn-lijfhuizen. Ik wil me hard blijven maken voor dit onderwerp.’’

Wat heeft het programma opgeleverd?

,,Begrip en herkenbaarheid. Veel vrouwen kregen een stem. Meest concreet zijn de nieuwe meldpunten. Wij hebben voor elkaar gekregen dat alle apotheken ook een meldpunt zijn voor huiselijk geweld. Als je daar naar masker 19 vraagt, weet degene die je helpt wat er aan de hand is. En dat willen we uitbreiden naar kappers, tandartsen, schoonheidssalons. Intieme omgevingen.’’

Hoe kijken jullie als gezin terug op de documentaire?

,,Mijn moeder wilde graag meedoen om anderen te helpen, maar ze zei dat het haar ook geholpen heeft in haar eigen verwerkingsproces. Eindelijk werd er naar haar geluisterd. Dat was jaren niet gebeurd. Politie niet, buren niet, instanties niet.

'Het huiselijk geweld was als die roze olifant in de kamer'

Mijn zussen vonden het loodzwaar om mee te werken, maar kijken positief terug. We waren al close, maar zijn nog closer geworden. Het huiselijk geweld was als die roze olifant in de kamer. Mijn broer deed niet mee aan de serie omdat hij het gevoel had onze vader dan af te vallen. Dat is ook oké.’’ 

Hoe gaat het met je vader?

,,Hij zit in een RIBW, een Regionale Instelling voor Beschermd Wonen. Heel af en toe ga ik langs. Hij is nog steeds heroïneverslaafd en wordt niet meer beter. De laatste tijd heb ik het idee dat het niet lang meer zal duren voordat hij er niet meer is. Mijn zusje bezoekt hem trouw en elke keer als ze belt, denk ik: hij is overleden.’’

Heeft hij iets van de serie meegekregen?

,,Nee joh. Als je je eigen tanden eruit wilt trekken omdat je denkt dat er afluisterapparatuur in zit... dan ben je ver heen, hoor.’’

Je blijft sociaal-maatschappelijke programma’s maken zoals 'Gestalkt' en 'BN’ers in het ziekenhuis'.

,,Met Boulevard en Shownieuws was ik wel klaar. Het interesseert me niks wie het met wie doet. Nu ga ik dieper. Mensen die anderen bewust kapot maken, dat raakte me, zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Ik was onder de indruk van ons team, dat aan zaken werkt waar de politie niet aan toekomt.’’

Dat leidt uiteindelijk tot de climax: jij confronteert de stalker met zijn gedrag.

,,Helaas ontkom je niet aan die confrontatie. Dan haal je de stalkers uit de anonimiteit. Iets wat ze zelf doen bij het slachtoffer. Soms zijn ze even in de war, omdat ze mij uit een heel andere hoek kennen. We hadden een meisje dat de ex van haar vriend stalkte. Ze wilde graag doorbreken als zangeres, actrice en presentatrice. Toen ze mij zag, was ze helemaal opgetogen. Het duurde zes, zeven minuten voordat doordrong dat we haar aan het confronteren waren.’’

In BN’ers in het ziekenhuis loop je mee met zorgpersoneel in het Rotterdamse Erasmus MC.

,,Ik liep mee op de afdeling waar mensen worden voorbereid op ingrijpende operaties. Dat was pittig. Een beenamputatie, een hersentumor, soms lagen wel tien, twaalf patiënten te wachten op een operatie. Ze waren bang, En vanwege corona mocht er geen familie bij. Al hun emoties kwamen bij mij terecht.

'Eerlijk gezegd had ik er geen idee van hoe divers het werk van zorgpersoneel is' 

Het was loodzwaar, maar ik ben dankbaar dat ik als televisiemaker in deze wereld mocht meekijken. Het doel is te laten zien hoe het zorgpersoneel werkt. Eerlijk gezegd had ik er geen idee van hoe divers hun werk is en welke verantwoordelijkheid ze dragen.’ 

Hoe was de werkelijkheid?

,,Rauw. Patiënten die dood- en doodziek waren. Soms voelde ik me echt te veel. En alles waarvan ik dacht dat ik smerig zou vinden, daar had ik nul moeite mee. Overgeefsel, urine, poep, het maakte me niet uit. De emoties van de patiënt zelf, de familie die er vaak niet bij mocht, dat vond ik pittiger. En stoom afblazen was moeilijk, want even de kroeg in dat ging natuurlijk niet. Gelukkig kon ik bij Ruud mijn ei kwijt. Speelden we thuis een spelletje rummikub. Keken we Netflix. Dronken we een wijntje.’’

Nu moet je er voor hem zijn. Onlangs werd bekend dat hij aan darmkanker lijdt en moest stoppen met werken.

,,De ziekte is in januari gediagnosticeerd. We hebben er twee, drie maanden veel verdriet van gehad. In eerste instantie leek het erop dat het met één ingreep verholpen zou zijn. Ruud heeft het dan ook niet naar buiten gebracht. Zelfs zijn twee jongste kinderen van 9 en 11 jaar wisten het niet. We hebben dat gevecht met z’n tweeën doorstaan. We weten nu dat we ook dit soort stormen doorstaan.’’

Maar toen bleek de ziekte toch niet weg en moest Ruud een veel ingrijpender operatie ondergaan.

,,Dat was schrikken. We hoorden ook dat hij dan drie maanden moest revalideren. Dat kun je lastig geheim houden. En waarom zou je? Gelukkig zijn we er op tijd bij en heeft hij goede vooruitzichten. De chirurg zei dat hij vertrouwt op een volledig herstel.’’

Jullie werden bedolven onder de reacties.

,,Toen ik Ruud om half 7 ’s morgens naar het ziekenhuis bracht voor de operatie, viel ik daarna een beetje in een zwart gat. Heb ik urenlang de reacties zitten lezen. Toen heb ik wel een paar potjes zitten janken, zo lief en bijzonder.’’

Laat hij zich makkelijk verzorgen?

,,Na de operatie heb ik vier uur bij hem gezeten. Toen had hij er geen moeite mee mij wat taakjes te geven, haha. Ik heb tegen hem gezegd: wat er ook gebeurt, ik ben er voor jou, we doen dit samen. Op deze momenten besef je wat écht belangrijk is in je leven. Mijn familie en vrienden hebben nu sowieso meer aan mij dan aan de Olcay hiervoor.

Ik heb periodes in mijn leven gehad dat ik vrienden en familie bijna negeerde, maar zij waren er voor me toen ik het moeilijk had. Door de programma’s, mijn relaties en het ouder worden, denk ik, ben ik verzorgender en socialer geworden. Niet dat ik het hier om doe, maar ik denk dat ik daar zelf ook leuker van word. Je ziet ook mensen bozer en zuurder worden. Dat wil ik niet, hoor.’’

Jullie wonen inmiddels alweer bijna een jaar samen. Hoe bevalt dat?

,,Best pittig, omdat we gewend zijn dingen op onze eigen manier te doen. Nu waren we door de lockdown op elkaar aangewezen, al werkten we natuurlijk, en kon hij ’s avonds naar zijn atelier. Ruud is creatief, superbrutaal en heeft dat jongensachtige, maar dan niet geforceerd.

'Veel mannen gaan de rol van kwajongen later spelen, bij hem is het echt'

Veel mannen gaan de rol van kwajongen later spelen, bij hem is het echt. Ik durf alles tegen hem te zeggen. Bij mijn vorige relaties deed ik dat niet. We kunnen ontzettend lachen en af en toe is hij knettergek. Dan denk ik: welke bochten heb je in je hoofd genomen voordat je bij deze conclusie bent gekomen?’’

Ruud heeft drie kinderen uit twee eerdere relaties. Hoe is dat?

,,Dat was in het begin even wennen. Ik ben niet zo’n typische moeder, maar vind kinderen wel leuk hoor, zeker die van Ruud, die heel fijn met elkaar omgaan. Er zijn vrouwen die dan meteen een moederrol aannemen. Ik niet. Je moet niets forceren. Niet ineens twee gezinnen één gezin laten vormen. Ik dring me niet op, maar ze kunnen altijd bij me terecht.’’

Je hebt ooit gezegd dat jij zelf dat oergevoel om moeder te worden niet had.

,,Dat heeft misschien met mijn jeugd te maken. Misschien waren ze gekomen als ik een man had ontmoet die nog geen kinderen zou hebben. Maar ik vind dit goed zo. Ruuds oudste dochter is 18. Die komt soms bij me voor make-upadvies. Leuk toch?’’

Want make-up is naast televisie nu je corebusiness.

,,Ja, anderhalf jaar geleden ben ik een make-uplijn begonnen. Dat heb ik naast de mode altijd interessant gevonden. Het is een beetje dezelfde doelgroep als bij SuperTrash: vrouwen die van luxeartikelen houden, maar niet de hoofdprijs willen betalen.’’

Olcay in 2012 bij SuperTrash

Wat heb je geleerd van je eerdere periode als ondernemer tijdens SuperTrash?

,,We zijn destijds niet op tijd meegegaan in het professionaliseren. Een nieuw softwaresysteem, herstructureren, pfff, het interesseert me gewoon niet. Ik werd er moe van, maar je moet wel mee in het ontwikkelen, terwijl ik alleen bezig wilde zijn met het creatieve gedeelte.

'Ik was niet de directeur die elke maandagochtend op een sinaasappelkistje ging staan om het personeel toe te spreken'

Daarnaast: ik ben een teamspeler, geen leider. Ik was niet de directeur die elke maandagochtend op een sinaasappelkistje ging staan om het personeel toe te spreken. Ik ben meer van het leven en laten leven. Dat iedereen eigen initiatief en verantwoordelijkheid heeft. Daarom werk ik, zoals dat nu gebeurt, met freelancers. Met specialisten op elk gebied. Je trekt met elkaar op in een project en gaat daarna weer een andere kant op.’’

Wat deed het met je dat Supertrash vier jaar geleden failliet ging?

,,Natuurlijk heb ik het gevoel dat ik gefaald heb. Ik heb me de grootste loser gevoeld die er bestond. Het bedrijf was onderdeel van mijn eigen identiteit en dat had ik – voor mijn gevoel – voor een deel ingeleverd. Ook de nasleep maakte me onzeker.

'Ik ben daar niet weggelopen en heb niet nog even iets in mijn zak gestopt'

Er zijn veel lelijke dingen over me gezegd, maar ik kan mezelf recht in de spiegel aankijken. Ik ben daar niet weggelopen en heb niet nog even iets in mijn zak gestopt. Ik heb mijn laatste geld erin gestoken en ben er zelf bovenop gekomen. Ik heb luxe gekend, maar ik kan goed leven van weinig. Mijn geluk zit niet in geld.’’

Toch belandde je in 2015 in een depressie.

,,Ja, ik was alleen maar bezig met iedereen te bewijzen wat voor cool wijf ik was. Wat ik allemaal kon, maar ondertussen was ik doodongelukkig en eenzaam. Als dit het leven van een succesvolle zakenvrouw is, nou, ik vond er niets aan. Ik miste het echte geluk."

Ben je in therapie gegaan?

,,Ik heb altijd mijn eigen boontjes gedopt. Ik wilde sterk en stoer zijn voor iedereen. Maar soms heb je anderen nodig die je helpen. In mijn geval was dat geen professionele hulp, maar mijn zussen, broer, moeder en vriendinnen. Ik ben gevoelens en angsten gaan delen. Ik denk dat dat het kantelpunt is geweest.’’

Wat zijn je ambities?

,,De make-uplijn een succes laten worden, mooie programma’s maken, straks weer reizen als het kan, mezelf ontwikkelen. Ik was tot een jaar of vijf geleden best oppervlakkig, hoor. Zeker op emotioneel en sociaal gebied. Maar ik leer veel. Van Ruud, van de eindredacteur met wie ik werk, van de mensen om me heen. Ik sta met veel meer zelfvertrouwen in het leven. Ik heb niets te verbergen. Ik vind mezelf hartstikke leuk.

'Ik heb een groot hart, je kunt met me zuipen, met me lachen'

Natuurlijk heb ik ook minder leuke kanten. Ik ben ongeduldig, kort door de bocht, ongenuanceerd. Maar ik weet dat en ik werk eraan. Aan de andere kant: ik heb een groot hart, je kunt met me zuipen, met me lachen. Ik ga nooit als eerste weg op een feestje. Ik hoef niet de knapste, mooiste of meest intelligente te zijn, maar ben mezelf en daar ben ik helemaal oké mee.’’

‘Gestalkt’ en ‘BN’ers in het ziekenhuis: Leren van de helden’ zijn elke dinsdag te zien op SBS6.

Foto's (c) Brunopress, Getty Images (c) DPG Media 2021

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in