Natasja Froger: 'Thuis loop ik altijd op klompen'

Glamour vindt ze leuk en aardig, maar liever wil Natasja Froger iets betekenen voor anderen.

Misschien geniet Natasja Froger wel extra van het leven, omdat ze zoveel ellende van dichtbij ziet als ambassa­deur van goede doelen, met name de Stichting ALS Nederland. Ze heeft een diepgewortelde drang om anderen te helpen. Haar gevoel voor humor helpt haar te relativeren.

Voor de lens van fotograaf Roger Neve, bijvoorbeeld, die haar met een seventies vibe à la Goldie Hawn fotografeerde. Steeds is er die parelende lach – een van haar sterke punten, zegt ook Leco van Zadelhoff. Glamour met een knipoog; thuis loopt ze het liefst in jeans en op klompen.

In BN’ers in het ziekenhuis ontpopte ze zich als de gedroomde verzorgster

Het draait om de medemens voor tv-personality Natasja Froger. De programma’s die ze presenteert, hebben altijd iets te maken met een hulpvraag. In BN’ers in het ziekenhuis ontpopte ze zich als de gedroomde verzorgster. Een die even over je rug aait als je het niet meer trekt, die je met een grapje door je tranen heen laat lachen tijdens een pijnlijke behandeling (‘U bent bijna door de APK heen, hoor’) en een mooie vlecht in je haar maakt, omdat je dat door een pijnlijke ellenboogbreuk zelf niet kunt…

‘Als ik twintig jaar geleden op dat pad was gekomen, had ik misschien wel de stap gezet naar de zorg. ’Zorgen zat er al vroeg in. Als meisje van acht liet ze zieke kinderen rondjes rijden op haar pony. Zorgen doet ze ook met liefde voor echtgenoot en beste vriend René, voor hun samengestelde gezin met vier kinderen en drie kleinkinderen, nummer vier is op komst.

Waar komt die drang om goed te doen, om te zorgen vandaan?

‘Het is voor mij een soort noodzaak, het zit in me. Op de lagere school was er een jongen die een meisje met een brilletje ontzettend pestte. Ik vocht nooit, maar dat jongetje heb ik een enorme bloed­neus geslagen. Ik kan gewoon niet tegen onrecht.’ Eind augustus was ze weer present bij de City Swim voor ALS. Ze legt er haar ziel en zaligheid in. Al tweemaal beklom ze de Mont Ventoux om aan­dacht te vragen voor de ziekte.

Waarom wilde je ambassadeur van de ALS-stichting worden?

‘Ik kende de ziekte niet echt, maar doordat René een paar jaar geleden de City Swim ging doen, ben ik erin gerold. Ik kon niet meezwemmen, omdat ik ooit een nekhernia heb gehad, dus ik ben de route gaan lopen. Tijdens die wandeling kwam ik in gesprek met patiënten. Ik heb onder andere Bram leren kennen met zijn vrouw en twee dochtertjes. Bram zei: ‘Ik heb nooit drugs gebruikt, nooit te veel gedronken, ik ben niet door te hard rijden uit de bocht gevlogen, ik ben gewoon wakker geworden met ALS en ik kan er niets tegen doen.’

'Dat heeft me wakker geschud. Het is een vreselijke ziekte. De diagnose is een doodsvonnis'

Dat heeft me wakker geschud. Het is een vreselijke ziekte. De diagnose is een doodsvonnis. René heeft toen hij nog heel jong was prostaatkanker gekregen. Dan denk je in het begin ook: hij gaat dood, ik ga hem kwijtraken, wanhoop, tranen… Maar na een tijdje besef je dat aan die ziekte van alles te doen is. Dus mouwen opstropen en zoeken.

Bij ALS is er geen sprankje hoop en dat raakt me zo. Afgelopen voorjaar heb ik met een ALS-patiënte van 35 jaar de Mont Ventoux beklommen, een jonge vrouw zonder toekomst. Er moet een medicijn komen. Ik heb op mijn 29ste mijn allerliefste maatje verloren aan aids, daar waren toen ook nog geen medicijnen voor. Twee jaar na zijn dood waren ze er wel. Waarom zou dat met ALS niet kunnen gebeuren?’

Voor je in aanraking kwam met Stichting ALS zette je je al in als ambassadeur van Orange Babies en Het Vergeten Kind. Hoe ben je hier terechtgekomen?

‘Ik kies altijd met mijn hart. Door het verlies van mijn maatje aan aids ben ik in aanraking gekomen met Orange Babies. Via ons reality-tv-programma ben ik bij (nu) Het Vergeten Kind (toentertijd Stichting Heppie) terechtgekomen.’

Jullie hebben zelf ook je portie narigheid te verwerken gehad; de ziekte van René, jouw nekhernia, hersenvliesontsteking. Heeft dat je kijk op het leven veranderd?

‘Zeker. Het heeft me doen inzien dat gezond­heid echt het belangrijkste is wat je hebt en dat je nú moet genieten van het leven, want je weet niet hoe het er morgen uitziet. De moeder van René stierf in 2008 onverwacht aan een hartaanval, zeven weken later overleed zijn vader. Ik ben ervan overtuigd dat hij is gestorven aan een gebroken hart. Ze waren allebei pas 67. Het leven is kwetsbaar en daarom geniet ik intens van alles wat ik heb.’

Van wat voor dingen geniet je vooral?

‘Van heel simpele dingen. Ons mooie gezin, mijn kleinkinderen, een boek lezen op de bank, samen fiet­sen, wandelen met de hond. We heb­ben altijd honden gehad. Onze Berner sennen Bobbi hebben we begin van de zomer moeten laten inslapen. Dat was vreselijk, zo’n dier is tien jaar onder­deel van je gezin.

Nu hebben we nog Saartje, ons Spaanse asielhondje en nieuwe aanwinst Moos.’

Je was vroeger eerder een dieren­vriend dan een mensenvriend?

‘Ik hou echt veel van mensen, maar de liefde voor beesten is er met de paplepel ingegoten. Ik was in mijn jeugd geen meisje-meisje, maar een dieren­meisje. We hadden thuis honden, katten, cavia’s. Mijn zus had een pony, maar die vond ik nog wat groot, dus ik kreeg een geit. Toen ik acht was kreeg ik ook een pony, toen wilde ik wel. Mijn moeder had hem van de slacht gered. Hij kwam van de schillenboer, dus er was weinig eer aan te behalen. Maar ik kon wel kinderen met taai-slijmziekte of spasme rondjes op zijn rug laten rijden. Daar ontspanden die kinderen enorm van.’

Wilde je niet eigenlijk graag dierenarts worden?

‘Ja, maar ik was er al gauw achter dat je dan ook geregeld dieren zou moeten laten inslapen, toen ben ik afgehaakt. Ik heb een opleiding tot medisch secretaresse gedaan, daarna heb ik drie jaar bij een gynaecoloog gewerkt. Uiteindelijk ben ik in een opwelling als zomerstewardess bij Martinair gaan werken en dat vond ik zo leuk, dat ik het ben blijven doen.’

In het vliegtuig kwam je René tegen en daardoor veranderde je leven totaal. Je bent zelfs gestopt met werken.

‘Niet meteen, hoor. In het begin ben ik blijven vliegen, maar toen werkte René nog als zingende barkeeper bij Bolle Jan, het café van zijn ouders. Na een halfjaar samen kreeg hij zijn eerste hit en ging het ineens sky high. Ik was ontzettend blij voor hem, want dat was zijn droom.

Maar het werd zo druk dat we elkaar bijna niet meer zagen. We communi­ceerden via briefjes. Dat werkte voor ons allebei niet. René had ook twee kleine kinderen uit zijn eerste huwelijk, die vaak bij ons waren en voor wie ik er graag wilde zijn. Toen ik zelf zwanger werd, heb ik de knoop doorgehakt en ben ik fulltime moeder geworden.’

Toen de kinderen groter waren, werd je presentatrice en veran­derde alles opnieuw in huize Froger… Was dat een ambitie van je om iets op televisie te doen?

‘Totaal niet. Veel mensen denken dat, maar het is me gewoon overkomen. Ik ben ervoor gevraagd. En ik dacht eigenlijk dat het een grap van René was. Ik had namelijk al drie keer in een complot gezeten om hem in de maling te nemen voor een verborgen-camera­programma. Twee keer bij Ralph Inbar en één keer bij Frans Bauer. René had me gewaarschuwd: ‘Lange, wees op je hoede, ik pak je een keer terug.’

Op een avond kon ik op het laatste moment niet mee naar een Sinterklaasfeest, omdat Maxim ziek werd, en uitgerekend op die avond werd ik gebeld: of ik interesse had om het programma Schoondochter gezocht, een spin-off van Boer zoekt vrouw, te presenteren. Ik dacht: niet in je neus peuteren, want ergens hangt hier een verborgen camera. Ik heb het spelletje meegespeeld en me heel erg op de vlakte gehouden.

Pas toen René thuis­kwam en echt nergens van bleek te weten, dacht ik: o jee, ik heb dus heel raar gedaan in een serieus telefoongesprek. Gelukkig belde die persoon later nog eens terug. Ik heb toegestemd onder de voorwaarde dat ze heel kritisch zouden zijn, kritischer dan bij anderen. Ik wilde ook kunnen afhaken als ik het niets voor mij vond, maar ik vond het fantastisch om te doen. Heerlijk om met mensen te praten en naar hun verhalen te luisteren. Na Schoondochter gezocht kwam Hart in Aktie omdat Wendy van Dijk naar RTL ging en zo rolde ik van het een in het ander.’

Vond het thuisfront het niet moeilijk dat jij ineens ook een Bekende Nederlander werd?

‘René moest wel even wennen, maar hij was de eerste die tegen me zei dat hij ervan overtuigd was dat ik het zou kunnen.’

Jullie zijn ruim dertig jaar bij elkaar. Hoe hou je je huwelijk goed?

‘Het belangrijkste is dat je elkaars maatje bent en dat zijn René en ik altijd geweest. We zijn echte vrienden, kunnen samen onbedaarlijk lachen. René is een intens goed mens met heerlijke humor en ik ben nog steeds kneiterverliefd op hem.’

Jouw ouders gingen scheiden zodra jij het huis uit was. Was je daardoor extra vastberaden je eigen huwelijk te laten slagen?

‘Dat heeft er zeker mee te maken. Het was een tijd niet altijd even gezellig tussen m’n ouders, al zat mijn vader negen van de twaalf maanden op zee. Mijn moeder heeft gewacht tot ik mijn diploma op zak had. Niet veel later gingen ze uit elkaar. Mijn zus was toen al de deur uit. Mijn moeder vond het heel belangrijk dat wij er geen last van zouden hebben.’

Heb je ondanks die ruzies goede herinneringen aan je jeugd?

‘Ja, we hebben het thuis zeker ook leuk gehad. Mijn ouders waren allebei lief, alleen niet samen. Er was heel veel liefde naar ons toe.’

Wat is een levende herinnering uit je jeugd?

‘Er zijn er veel, maar een ervan is dat we ’s nachts uit bed werden gehaald door mijn moeder. Dan lag mijn vader voor een nacht met zijn schip in Rotterdam en gingen we samen met hem ontbijten. Mijn moeder deed alles om ons zo vaak mogelijk bij mijn vader te laten zijn.’

Je vader is overleden, je moeder is nu tachtig, zeer actief en oogt jaren jonger dan ze is. Is zij een voorbeeld voor je?

‘Ja, ze geniet van haar leven. Ze heeft ons een fantastische jeugd gegeven en is na haar scheiding eindelijk voor zichzelf gaan leven. Ze is belezen, reist veel, dat houdt haar jong.’

Wat doe jij om jong en fit te blijven?

‘Goed smeren en goed reinigen. Maar in tegenstelling tot mijn moeder hou ik erg van de zon en dat zie je aan iemands huid. Ik heb René al gewaarschuwd dat ik een gerimpeld appeltje word. Om fit te blijven, wandel ik veel, ik loop hard en eet gezond, afgezien van mijn chocoladeverslaving. Ik rook niet en drink nauwelijks alcohol. Ik heb nooit drank nodig gehad om te feesten of gek te doen. Ik loop ook op een paar glazen water de polonaise tot vijf uur ’s ochtends. Ik ben dus ook altijd de BOB.’

Wat zie je als je missie in het leven?

‘Goed zijn voor anderen en mijn kinderen bijbrengen dat ze dat ook moeten zijn. Mijn schoonvader zaliger zei altijd: een vriendelijk woord kost niks.

Dat is nu ook mijn motto. Ik moet soms lachen om de oppervlakkig­heid van de wereld waarin we leven. Dan denk ik: mensen, waar zeuren jullie over? Kijk alsjeblieft naar wat je wel kunt en niet naar wat je niet kunt. Gezondheid is niet te koop, realiseer je dat dat je grootste goed is.’

Waar ben je trots op?

‘Op mijn gezin, op hoe we het met zijn allen doen en hoe we alle stormen samen hebben doorstaan. Ik ben ontzettend trots op mijn mooie, bij elkaar geraapte zooitje. We zijn een echte modern family; die drie broers en die ene zus zijn zo close. We zijn samen een mooi cluppie.’

Je hebt van meet af aan Yolanda, de ex-vrouw van René, bij jullie gezin betrokken. Waarom wilde je dat?

‘Omdat ze bij ons leven hoort. Ze is de moeder van Danny en Natascha, onze oudste kinderen. Zij was de eerste die we belden toen onze eerste zoon Maxim werd geboren. Nog voor onze moeders. Het heeft ook te maken met de scheiding van mijn ouders. Ik heb destijds toch keuzes moeten maken en dat was soms wel pijnlijk. Ik had me voorgenomen dat onze kinderen nooit aan te doen.’

In wat voor levensfase ben je voor je gevoel?

‘In een fase waarin ik werken nog steeds erg leuk vind, maar ook steeds meer geniet van andere dingen. Ik blijf mooie programma’s maken als ze op mijn pad komen.

Maar ik ben meer geneigd afspraken aan te passen aan mijn privéleven dan andersom. Als een vergadering een uurtje vroeger kan, graag, want dan kan ik mijn kleindochter nog net van school halen en dat vind ik wel heel erg leuk om te doen.’

Leco omschrijft je als een no-nonsense-vrouw, maar op de foto’s straal je ook glamour uit. Hoe zie je dat zelf ?

‘Dat no-non-sense klopt wel. René noemt me zijn kleine boerinnetje, want thuis loop ik altijd op klompen. Ik ben klompen gaan dragen nadat ik ooit op blote voeten de wei in liep naar mijn paard. Die ging prompt op mijn voet staan en verbrijzelde twee tenen.

Dat gebeurt me dus niet nog een keer. Verder kun je me uittekenen in een T-shirt, spijker­broek, haar in een staart en, als ik de deur uit moet, een paar goeie gympen. Als ik naar een gala ga, zit ik soms in de auto nog mijn nagels te lakken, omdat ik te laat ben begonnen me te verkleden voor de avond. Voor een keer is glamour leuk, maar al die uiterlijkheden zijn niet waar het om draait in het leven. Het gaat om liefde en compassie, niet om hoe mensen eruitzien.’

Natasja Froger (1965) groeide op in Brielle en verhuisde op haar vijftiende naar Giethoorn. Na de mavo volgde ze een opleiding tot medisch secretaresse. Ze werkte jarenlang als stewardess en purser. Op een van haar vluchten leerde ze zanger René Froger kennen.

Toen ze samen kinderen kregen, werd ze fulltime moeder. Sinds 2006 is ze actief als tv-presentatrice. Ze presenteerde onder andere de programma’s Schoondochter Gezocht, Hart in actie, Bonje met de Buren en Bouwval Gezocht. Momenteel is ze bezig met een nieuwe serie Voor Hetzelfde Geld.

Net als René maakt Natasja zich hard voor goede doelen, zoals de ALS-stichting. In 2016 werd ze benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Met René heeft zij twee zonen, Maxim en Didier. René heeft uit zijn eerste huwelijk zoon Danny en dochter Natascha. Samen hebben ze drie kleinkinderen, de vierde is net geboren.

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan © Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in