Minister Liesje Schreinemacher: 'Soms ben ik te rechttoe rechtaan'

Ze was 38 toen ze minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking werd voor de VVD. Liesje Schreinemacher (40) is in hart en nieren een Rotterdamse. ‘Het is de houding van: niet lullen, maar poetsen. Zo ben ik zelf ook.’

'Je moet niet ministertje gaan spelen, je moet gewoon je­zelf blijven,’ zegt minister Liesje Schreinemacher. ‘In het begin was ik nog heel bang een fout te maken en iets doms te zeggen voor een camera. Het ministerschap, daar heb ik wel in moeten groeien. Maar langzamerhand heb ik geleerd dat je het op je eigen manier kunt doen. Ik pak alles serieus aan, dat zeker, maar inmiddels weet ik dat er daarnaast best ruimte is voor humor en lichtheid.’

Nouveau

Het leek alsof ze uit het niets in de re­gering belandde, toen de 38-jarige Liesje Schreinemacher in 2022 aantrad als VVD-minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwer­king. Maar ze was toen al drie jaar Eu­roparlementariër en had als politiek assistent van defensieminister Jeanine Hennis dicht bij het ministeriële vuur gezeten.

Nouveau

‘Dus toen ik zelf voor het minister­schap werd gevraagd, wist ik precies waarom het onverstandig zou zijn om ja te zeggen,’ lacht ze. ‘Want ik had van dichtbij gezien dat het echt keihard werken is en dat je maar één verkeerde opmerking hoeft te maken of je wordt verguisd. En toch zei mijn gevoel: je kunt hier wel heel lang over gaan na­denken, maar je gaat toch ja zeggen. Het is zo’n eer en zo’n kans om het ver­schil te maken. Vergeet niet, we verdie­nen als Nederland een derde van ons inkomen met handel met het buiten­land. Als minister van Handel zet ik me daar elke dag voor in.’

HOE VERWISSEL JE EEN BAND?

De interviewlocatie is in Rotterdam en biedt geweldig uitzicht over de Eras­musbrug. ‘Prachtig,’ zegt Schreinema­cher verrukt. Rotterdam is haar stad. Ze werd er geboren en groeide er op als oudste van twee dochters in een juristengezin.

Nouveau

‘Nu is Rotterdam veel meer aangeharkt, maar toen ik er opgroeide, woonden we in een tippelzone. De prostituees liepen af en aan en er reden pooiers rond. Als kind vond ik dat eng. Er werd regelmatig bij ons ingebroken, dan was iemand door al onze spullen gegaan en had hij onze kinderportemonneetjes opengetrokken. Maar mijn ouders weigerden te verhui­zen. Ze vonden dat de gemeente de problemen moest oplossen.

Verder vind ik Rotterdam een heel fijne stad. Ik voel me hier het meest thuis en dat komt door de houding van de men­sen. Niet lullen, maar poetsen. Zo ben ik zelf ook. Als iemand mij in een debat een vraag stelt, dan geef ik gewoon antwoord. Ik heb er echt aan gewerkt om wat vaker uit te zoomen: eerst dui­delijk maken waarom iets belangrijk is.

Nouveau

Voor een politicus is het goed om wat meer je visie te schetsen en het grote verhaal te vertellen. Daar blijf ik op let­ten, want soms ben ik te rechttoe recht­aan. Volgens mij komt dat doordat ik uit Rotterdam kom.Ik heb een bijzondere vader gehad. Hij was bijna vijftig toen hij mij kreeg en wilde mij alles meegeven wat hij wist.

We spraken veel over religie - we waren katholiek en dat ben ik nog steeds - maar ook over heel praktische dingen. Hoe werkt een stofzuiger? Hoe verwis­sel je een band? Dingen waarvan mijn vader vond: dat moeten jonge vrouwen weten om zelfstandig te worden. Van mijn moeder kreeg ik dat ook mee. Zij heeft altijd fulltime gewerkt als ju­rist. Zij werd daarom op het school­plein weleens met de nek aangekeken, maar voor ons was zij een voorbeeld van hoe je als vrouw je eigen broek op­houdt.

NIEUWE LIEFDE

Als kind wilde ik actrice worden. Ik zat op een theaterschool en dat vond ik ge­weldig. Mijn ouders waren niet streng, maar een carrière als actrice vonden ze geen goed idee. Vooral mijn vader was er uitgesproken over dat hij wilde dat ik rechten ging studeren. Het werd uitein­delijk communicatiewetenschap. Voor mij had dat nog een beetje een link met podiumkunsten. Ik ging vervolgens In­ternationale Communicatie doen, wat ook veel te maken heeft met politieke communicatie. Zo groeide mijn inte­resse voor politiek en dat was de reden waarom ik bij de VVD solliciteerde. Toen ik eenmaal in de politiek werkte, heb ik alsnog rechten gestudeerd. Niet om mijn vader te plezieren, maar het zal wel meegespeeld hebben.

Nouveau

Ik heb er veel aan. Ik denk niet dat de mens vol­maakt is als hij rechten heeft gestu­deerd, maar het levert je wel een hoop kennis op waar je wat aan hebt. Het ministerschap is alles waarvan ik wist dat dat het zou zijn. Het harde werken, de risico’s. Maar er is ook veel voldoening.

Vorige week was ik in het aardbevingsgebied in Turkije. Ik sprak daar met Syrische vluchtelingen. Die hadden al een keer moeten vluchten voor de oorlog en toen ze eindelijk een huisje hadden, stortte dat in. Dan ben ik blij dat wij als Nederland daar hulp kunnen bieden.

Ik ben heel veel op reis en dat is soms lastig, want ik heb sinds een halfjaar een nieuwe liefde. Ik ben heel lang sin­gle geweest, echt jaren. Ik geloof dat het tien jaar geleden is dat ik een vriend meenam naar Kerstmis met mijn fami­lie. Ik ben nu dus een relatie aan het opbouwen en wil je elkaar echt leren kennen, dan moet je elkaar wel zíen. Dat blijft een uitdaging met mijn werk. Hij werkt bij een ministerie - niet het mijne - en hij heeft er vaak meer vrede mee dan ikzelf als ik weer eens een week weg ben. Hij zegt: ik wist waar ik aan begon. En dat klopt, ik was al minister toen we el­kaar ontmoetten.

RENNEN TUSSEN DE AAPJES

Om te ontspannen maak ik strandwan­delingen met Daisy, een straathond die ik heb geadopteerd uit Roemenië. Als ik naar haar koppie kijk, word ik al blij. En ik ga graag naar concerten. Laatst ben ik naar een concert van Liz­zo geweest. Dat was echt te gek. Zij is zo'n coole vrouw. Ze voldoet totaal niet aan de standaard schoonheidsnormen, maar ze draagt echt uit: je bent gewoon goed zoals je bent. Het klinkt als een simpele boodschap, maar zoveel jonge vrouwen krijgen dat niet te horen.

Altijd als ik op een missie in het buiten­land ben, sta ik vroeg op om even een uurtje te rennen. Dat is vaak het enige moment waarop ik op zo'n dag alleen kan zijn.

Nouveau

In Kenia kwam ik terecht in een bijzonder park met aapjes. Door dat rennen zie je toch nog iets van de omgeving. Meer dan als je in de auto stukken zit te lezen. Ik vind het belangrijk om toegankelijk te zijn als minister en te laten zien, vooral aan jonge vrouwen: als ik op mijn 38ste minister kan worden, dan kan een andere jonge vrouw dat ook.

Ik hoop dat ik anderen kan inspireren. Sommige mensen denken misschien dat het ministerschap ongelooflijk ingewikkeld is en dat je allemaal slinkse trucjes moet kennen. Maar je komt al een heel eind als je een goed gesprek aangaat met mensen en gewoon je best doet.'

Liesje's mooie dingen van het leven

Stad New York. Gewoon door die straten lopen. Daar krijg ik zoveel energie van.’

Boek ‘When You’re Engulfed in Flames. Essays van de Amerikaanse

schrijver David Sedaris. Heel grappig.’

Serie ‘Succession. Intriges in een rijke familie waar iedereen elkaar de tent

uitvecht. Fantastische personages, het kijkt enorm lekker weg.’

plek ‘Mijn tuin. Het was één grote stenen vlakte toen ik er een jaar geleden

kwam wonen en nu staan er allemaal plantjes.’

Kledingstuk ‘Een paar jaar geleden maakte ik een treinreis door Mongolië en daar heb ik een kasjmieren jas gekocht. Je kunt hem binnenstebuiten keren, waardoor je twee jassen hebt.’

Eten ‘Een tosti kaas-tomaat, mét ketchup.'

TEKST: Renate van der Zee

FOTOGRAFIE: Stef Nagel

STYLING: Brigitte Kramer

VISAGIE: Nicolette Brøndsted

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in