Miljuschka Witzenhausen: 'Succes hebben betekent dat je voortdurend wordt beoordeeld'

Deel 3 van het spraakmakende Nouveau-interview met Miljuschka!

Als dochter van Astrid Holleeder weet ze hoe breekbaar het leven is. Daarom wil presentatrice en culinair expert Miljuschka Witzenhausen (37) er juist intens van genieten.

In deel 1 van exclusieve interview met Nouveau vertelde ze over haar liefde voor lekker eten en haar lijf. In het tweede deel vertelt ze over haar familie en haar moeder, Astrid Holleeder. 'Toen mijn oma Stien overleed, was dat de eerste keer dat onze familie iemand op een natuurlijke manier verloor.' In het derde en laatste deel vertelt ze over succes, faalangst en haar gezin. 

Hoe is het om een succesvolle vrouw te zijn?

‘Het betekent vooral dat je op heel veel vlakken wordt beoordeeld. Niet alleen of je het zakelijk goed doet, maar ook of je er wel goed uitziet, of je fuckable blijft en of je als ondernemer wel genoeg tijd aan je kinderen besteedt. Eigenlijk had ik nooit de droom om een bedrijf te runnen; ondernemer worden is begonnen als noodgreep. Omdat ik tijdens de relatie met de vader van mijn kinderen niet aan de lange termijn had gedacht en na onze scheiding zonder een cent op zak en met twee heel jonge kinderen bij mijn moeder op de stoep stond.

'Succes komt nooit zomaar naar je toe'

Als ik bij bedrijven ging pitchen, zag ik ze denken: wat kom jij doen, TMF-meisje dat net vier jaar lang huis­moeder is geweest? Maar gelukkig geloof ik erg in vastberadenheid. Succes komt nooit zomaar naar je toe, al leven we nu in een wereld waarin ons wordt geleerd dat alles maakbaar is en dat alles van geld afhangt.

Ik erger me kapot aan tutorials die gaan over ‘verdien je eerste ton voor je eenentwintigste!’ Geloof me: mijn tijd van armoede is voorbij, maar de broodjes die ik nu eet zijn echt niet lekkerder dan die van tien jaar geleden. Ook zoiets: het mantra ‘als je maar hard genoeg werkt, kom je er wel’. Nou: ik heb hard gevochten en hard gewerkt, maar dat lost niet die andere dingen op. Als je een rotgevoel had, verdwijnt dat niet doordat je geld gaat verdienen.’

Welke dingen zijn dat in jouw geval?

‘Een basisgevoel van mezelf niet goed genoeg vinden. Aan de ene kant heb ik heel erg een ‘dit is wie ik ben’-uitstraling, maar daaronder zit toch wel heel erg het idee: wanneer komt de dag waarop iedereen ziet dat ik eigenlijk niets kan? Dat heeft weer te maken met het feit dat ik uit een familie kom waarop altijd is neergekeken.

'Soms als de stilte valt, het vechten voorbij is en ik mijn doelen hebt bereikt, overvalt dat gevoel me weer'

Op school mochten klasgenootjes niet met mij spelen, ouders van vriendjes waren erop tegen dat hun zoon met mij ging, mijn vader verliet ons toen ik nog jong was. Dat draagt allemaal niet bij aan je zelfvertrouwen. Dus ontwikkelde ik een vorm van bravoure om mezelf erdoor­heen te knokken. Maar soms als de stilte valt, het vechten voorbij is en ik mijn doelen hebt bereikt, overvalt dat gevoel me weer.’

Jij dacht: dat gevoel verdwijnt wel als ik een succes word, als iedereen ziet dat ik het heel goed doe. En toen je het had bereikt, bleek dat niet zo te zijn?

‘Precies. Toen het eenmaal zo ver was, veranderde er niets.’

Heeft dat gevoel van toen zich zo diep in je genesteld dat je het niet kunt loslaten?

‘Ik denk het. Als ik kritiek krijg, voelt dat als een aanval. Mijn antwoord is meestal om nóg harder te gaan werken. Wat me ook veel heeft gebracht, maar als het hartstikke goed gaat met je werk en je een prachtig huis hebt kunnen kopen, maar het lukt je niet daarvan te genieten, is er toch iets mis.’

Is dat nog steeds zo?

‘Het gaat inmid­dels beter, met dank aan twee jaar inten­sieve therapie. En wat ook erg helpt, is mijn relatie met Philip, een man bij wie ik veilig uit de bocht kan vliegen. Ik ben iemand die bij het ruzie maken al snel begint te schreeuwen: ‘Dan ga je toch weg!’ Flip blijft dan rustig en zegt: ‘Nee, ik ga niet weg.’

Dat ik dat doe is een verdedigingsmechanisme, maar het is ook de easiest way out. Laf. Door zoiets te zeggen, devalueer je alles wat je samen hebt. Elke zakelijke onderhandeling moet je ingaan alsof je niets te verliezen hebt, maar op persoonlijk vlak ben je de ander iets verschuldigd.

'Ik heb geen zin in dat geburgertrut, ik bepaal lekker zelf wat ik doe met mijn tijd!'

Ik heb moeten leren om er niet voortdurend met gestrekt been in te gaan. En Philip heeft me geleerd hoe belangrijk het is om tijd voor het gezin te maken. Bij zijn familie wordt álles met elkaar gevierd. Zij zijn erg van de tradities, van veel tijd door­brengen met elkaar. In het begin heb ik me daar erg tegen verzet: ik heb geen zin in dat geburgertrut, ik bepaal lekker zelf wat ik doe met mijn tijd!

Maar nu zie ik in: een van de weinige dingen die je echt gelukkig kunnen maken, is je liefde met anderen delen. Hoe zweverig dat ook klinkt. Eigenlijk wist ik dat al toen ik mijn kinderen kreeg. Ik ben toen niet voor niets gestopt met werken. Ik was volmaakt gelukkig met dat leven. Door mijn scheiding ben ik in de overlevings­modus geschoten en gaan rennen, omdat ik twee kinderen had voor wie ik moest zorgen.’

Je moeder zei een keer over haar jeugd: ‘Er werd bij ons thuis nooit gelachen. Ik kan me van vroeger geen enkele keer herinneren dat het leuk was.’

‘Verdrietig hè?’

Heeft dat invloed op jouw eigen moederrol gehad?

‘Natuurlijk: ik doe alles om het leven van mijn kinderen zo leuk mogelijk te maken. Maar dan moet je wel weten hóé je dat doet. Het is voor mij een van de redenen geweest om in therapie te gaan. Dingen die ik bij andere gezinnen zag, zoals spelletjes­avonden, kende ik niet. Mijn moeder en ik waren altijd met z’n tweeën. We keken wel samen naar Gilmore Girls, maar verder zag ik haar altijd buffelen om het hoofd boven water te houden.

'We draaien keiharde muziek, gaan dansend door het huis. En soms is mijn moeder daar ook bij'

Dat is een heel andere dynamiek dan die van een samengesteld gezin, met een man die veel waarde hecht aan familietradi­ties. Gelukkig hebben wij met z’n vieren vaak de grootste lol. We draaien keiharde muziek, gaan dansend door het huis. En soms is mijn moeder daar ook bij.’

Je tienjarige dochter heeft ernstige epilepsie. Welke invloed heeft dat op jullie leven?

‘Ik wil er niet te veel over kwijt, behalve dat het heel pijnlijk is om te zien dat je kind steeds moeilij­ker meekomt in de reguliere wereld. Ik heb een heerlijk kind met een prachtige ziel, maar een meisje van haar leeftijd is zich er zeer van bewust dat ze het minder goed doet dan andere kinderen.

Op een gegeven moment kun je daar als moeder geen poedersuiker meer overheen strooien om het mooier te laten lijken dan het is. Daarbij kan ik nooit een nacht doorslapen: ik moet er altijd een paar keer uit om bij haar te kijken, omdat ze vaak ’s nachts aanvallen heeft. Dat is soms gewoon heel zwaar en iets wat ik niet met de buitenwereld deel.’

Kun je je nu eigenlijk nog voor­stellen dat je ooit fulltime moeder was?

Zonder te aarzelen: ‘Zeker! En ik verlang er ook nog weleens naar. Ik zie het nog steeds als de allermooiste jaren van mijn leven. Met de kindjes thuis, al die uren in de keuken: het is de bakermat van wat ik nu doe. Ergens is er nog de romantische gedachte terug te gaan naar die tijd. Maar stel dat ik morgen weer zwanger word, dan zou ik nooit meer volledig stoppen met werken.’

Zou je dat willen, nog een keer zwanger worden?

‘Ik vind een kleintje wel heel mooi, ja, uiteindelijk. Maar de sterren moeten daarvoor ook gunstig staan, hè. En in een interview hardop zeggen dat ik het wil of ermee bezig ben, vind ik lastig. Tegelijkertijd is de manier waarop ik in het leven sta niet heel erg veranderd sinds ik een bedrijf leid en geld verdien. Ja, ik woon op een gigantische boerderij en niet meer drie­hoog-achter, maar verder hoef ik geen dikke auto, klokkies of een designertas.

Het enige wat ik wil, is zoveel mogelijk thuis zijn met mijn gezin, soms samen op vakantie kunnen en elke dag lekker eten. Door wat ik heb meegemaakt, weet ik dat alles flinterdun is. Een relatie kan heel makkelijk kapot, gezondheid is fragiel, je leven hangt permanent aan een zijden draadje en succes is niet meer dan dat. Het is maar net hoe lang het goed blijft gaan. Dus probeer ik te genieten van elk moment dat dat zo is.’

Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreid interview dat eerder in de printeditie van Nouveau heeft gestaan © Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in