Mariëlle Tweebeeke: 'Als ik bijtertje word genoemd, vind ik dat een compliment'

De powervrouw van Nieuwsuur over haar werk en haar leven.

Ze lag met een vriendin een beetje te dobberen in zee bij Thailand toen haar werk onderwerp van gesprek werd. Zij en haar vriend hadden samen een bedrijf in werving en selectie van personeel, maar dat gaf niet meer genoeg voldoening.

Om eens rustig uit te zoeken wat ze verder wilden met hun leven, waren ze gaan reizen en op bezoek gegaan bij vrienden in Thailand. Op de vraag van de vriendin wat ze nu echt het liefst zou willen, ant­woordde ze, zonder verder nadenken: ‘Bij AT5 werken.’

‘Heel veelzeggend, dat moest wel uit het diepst van m’n hart komen. Terug in Nederland, hebben we het eigen bedrijf opgedoekt en heb ik me gemeld bij AT5, of ik er stagiaire kon worden. Daar keken ze nogal vreemd op van een dertigjarige zelfstandig ondernemer met zo’n vraag. Gelukkig zeiden ze ja. Waar die wens van mij vandaan kwam? Als student keek ik altijd naar AT5 en ik genoot van wat ik daar zag: journalisten die de straat op gingen, waar ze mensen interview­den op een vrolijke en brutale manier.

'Ik zag er iets netter uit dan de gemiddelde journalist in die tijd'

Bij AT5 heb ik het vak geleerd, van straatinterviewtjes tot het wekelijkse gesprek met burgemeester Job Cohen. Dat is het goede van werken bij een lokale omroep, je doet er alles. Dat ze mij naar het gemeentehuis stuurden, had vast te maken met het feit dat ik er iets netter uitzag dan de gemiddelde journalist in die tijd. Ik had meestal een keurig jasje aan.’

Toen kwam er een mailtje van RTL of je eens wilde komen praten.

‘Ze hadden mijn interviews met Cohen gezien, dus ik dacht dat ze me wilden hebben voor een interviewprogramma. Maar het bleek om de opvolging van nieuwslezer Loretta Schrijver te gaan.

Dat leek me niets voor mij. Ik had de smaak van het interviewen te pakken en wilde daarin verder. Ik had zelfs al eens gezegd: “Mocht Clairy Polak ooit weggaan bij NOVA, dan wil ik op die plek zitten.”

Maar mijn hoofdredacteur zei: “Als jij naar Hilversum wil, moet je een keer een stap zetten. Dit moet je echt doen, neem die baan bij RTL Nieuws vooral aan.” Die raad heb ik opgevolgd. Ik vond het er leuker dan gedacht, dus ik bleef.

Toen ik net in m’n zwangerschapsverlof van ons tweede kind zat, werd ik gebeld door m’n hoofdredacteur Harm Taselaar: “Nu heb ik iets wat je heel leuk vindt, een verkiezingsdebat in Carré, samen met Rick Nieman.”

Ik woonde aan de overkant van Carré, dus daar ging ik, met m’n nette kleren over de arm de Magere Brug over. Niet lang daarna belde NOVA. Zo is het gegaan’.

Jij bént altijd gebeld, nooit hoeven solliciteren?

‘Inderdaad, maar vergeet niet dat ik heel hard m’n best heb moeten doen om die stageplaats te krijgen bij AT5, dat ging echt niet zomaar.’

En nu zit je alweer tien jaar bij Nieuwsuur. Wordt het weer tijd voor iets anders?

‘Nee zeg, ik heb het enorm naar m’n zin. Interviewen is namelijk wat ik het allerliefst doe. Dus ik zit helemaal op m’n plaats bij Nieuwsuur, met politiek, buitenland en eigen onder­zoek als pijlers. En toevallig ben ik dol op politiek. Maar misschien dat ik later weleens een interviewprogramma zou willen hebben dat minder gebonden is aan de actualiteit.’

Zoiets als College Tour?

‘Ja, een leuk programma, maar geen serieuze optie voor mij. Sowieso heeft College Tour een goede presentator in Twan Huys. Voor mezelf denk ik meer aan lange, diep­gravende gesprekken op het snijvlak van politiek, maatschappij en persoon­lijke dilemma’s.

Wie ik dan graag zou spreken? O jee, je wil namen? Nou, mensen als Angela Merkel of prinses Beatrix, beiden niet meer in functie en dus hopelijk vrijer in wat ze wel en niet mogen zeggen.’

Je hebt eens laten vallen dat de politiek je ook wel wat lijkt.

‘Ach ja, je zegt weleens wat als journalis­ten doorvragen over je toekomst. Feit is dat ik erg van politiek hou, ik word het blijst van politieke gesprekken, ik vind die wereld razendinteressant. Of ik dan minister of kamerlid zou willen worden?

'Bij veel kamerleden mis ik tegenwoordig de zelfreflectie op het eigen aandeel in zaken die fout gingen'

Ik denk toch kamerlid, en dan iemand die niet vooral bezig is met het kabinet of collega’s bekritiseren, maar die met eigen plannen en initiatieven komt. Als kamerlid heb je uiteraard een controlerende taak, maar je wil toch zelf ook wat? Je hebt toch je eigen verantwoordelijkheid en je ideeën over hoe het verder moet met dit land? Bij veel kamerleden mis ik tegenwoordig de zelfreflectie op het eigen aandeel in zaken die fout gingen, zoals de toeslagenaffaire.’

Je kwam het afgelopen jaar goed aan je trekken met een serie lijst­trekkersinterviews. En als kers op de taart na de verkiezingen ook nog een gesprek met Rutte.

‘Ja, fijn werk. Collega Jeroen Wollaars en ik hadden de lijsttrekkers verdeeld, ik deed Sigrid Kaag, Lilianne Ploumen, Esther Ouwehand, Kees van der Staaij en Thierry Baudet. En later dus Mark Rutte. Voor elke lijsttrekker was er een team: team-Kaag, team-Hoekstra en zo verder. Die teams bestonden uit twee redacteuren, van wie een uit Den Haag, en Jeroen of ik.

De voor­bereiding duurde zo’n drie maanden. Stapels rapporten en verkiezings­programma’s werden doorgeploegd. Jeroen en ik deden dat niet fulltime, wij schoven geregeld aan met onze vragen en opmerkingen, het echte spitwerk werd vooral door de andere teamleden gedaan. Het fijne van dit soort inter­views is dat ze veertig minuten mogen duren, je hebt dus echt de tijd om zaken uit te diepen.’

Je wordt weleens een bijtertje, een vrouwelijke Sven Kockelmann genoemd...

‘Is dat zo? Dat beschouw ik beslist als een compliment, want ik vind hem goed. Hij bereidt zich altijd uitstekend voor, dat hoor je aan alles. Hij weet gewoon waarover hij het heeft.’

Ben je niet bang dat mensen niet meer bij jullie durven aanschuiven na het nummer van Arjen Lubach, Ga nooit naar Nieuwsuur?

‘Een fan­tastisch nummer, heel grappig, ik vond het een compliment. Maar natuurlijk moeten mensen wél bij ons durven komen.

Wij interviewen scherp, maar behandelen onze gasten altijd fair en respectvol. En een gesprek moet altijd prettig zijn om naar te kijken. We kijken overigens heel goed wie er aan tafel zit, een doorgewinterde politicus of een slachtoffer van een ramp.

Het fijne van onze interviews is dat ze live zijn en daardoor altijd eerlijk, er wordt niet geknipt of geplakt. Verder probeer ik er goed op te letten dat we niet standaard veroordelend bezig zijn, niet altijd het vermanende vingertje opheffen omdat dat nu eenmaal de manier is waarop een journalist kijkt.

Natuurlijk zijn er politici die liever naar een talkshow gaan, waar ze een van de gasten zijn en de aanpak wat gezelliger is. Aan de andere kant zijn er mensen, zoals Jaap van Dissel, die juist níét naar talk­shows gaan, maar wél naar Nieuwsuur, omdat ze bij ons een-op-een zitten en daardoor meer tijd en aandacht krijgen voor hun onderwerp.’

Afgelopen jaar had je zoals gezegd een groot interview met Mark Rutte, vlak na de verkiezingen.

‘Ja, die had besloten bij ons te komen vertellen over zijn plannen voor een totaal nieuwe bestuurscultuur. Dat bleek allemaal nogal tegen te vallen.

Ik moest erg aandringen en toen kwam hij uiteindelijk met het idee dat er een instantie moet komen die tussen het volk en de overheid staat, wat ombudsman Reinier van Zutphen de reactie ontlokte: “Die is er al, dat is de Ombudsman.”’

Je hebt Rutte vaker geïnterviewd, wat vind je van hem?

‘Z’n grootste kracht: hij leeft voor de politiek en vindt politiek oprecht leuk. Het kost hem zo te zien weinig energie. Hij veegt kritiek van z’n schouders en gaat door, altijd opnieuw. Misschien is de politiek wel té belangrijk voor hem, alsof er verder weinig anders is.

'Weinig mensen krijgen vat op Rutte'

Hij hecht niet aan materiële zaken en heeft geen gezin dat z’n aandacht opeist, dat scheelt enorm. Weinig mensen krijgen echt vat op hem, denk ik. Het is uniek dat iemand zo lang op die post zit. Wim Kok zei eens tegen me: “Wat die man kan, had ik nooit gekund.”

Ik vind het altijd een uitdaging om hem te interviewen, want hij is verbaal heel handig. Des te leuker om toch iets voor elkaar te krijgen of bloot te leggen.’

Hoe reageert het thuisfront op je werk, je man en kinderen?

‘Toen we ons eigen bedrijf stopten en ik de journalistiek in ging, is mijn man gaan bouwen. Eerst een boot en daarna jarenlang aan ons huis aan een Amsterdamse gracht. Dat heeft hij, met behulp van oude bouwtekeningen, helemaal in oude staat teruggebracht. Hij is bouwer en huisman en neemt een groot deel van het huishouden en de kinderopvang op zich.

De kinderen zijn inmiddels elf en dertien en zijn hun hele leven gewend aan een buitenshuis werkende moeder. Mijn moeder zei vroeger al: “Mariëlle is niet het type vrouw om alleen maar thuis te zitten bij de kinderen.” Dat klopt aardig. Ik ben geen babymens, ik vind kinderen pas echt leuk als ze kunnen praten.

(c) ANP

Laatst is mijn zoon van elf een keer mee geweest naar m’n werk. Hij mocht erbij zitten in de studio en heeft ook nog bij de repetitie van het Jeugdjournaal gekeken. Op de terugreis zei hij dat hij aan z’n lijstje van toe­komstige beroepen, waarop al mode­ontwerper en plastisch chirurg staan, een derde keuze toevoegt: journalist. Maar, zei hij erbij, “ik weet alleen nog niet of ik dat m’n kinderen wel wil aandoen.”

Paf. Daar sta je dan als moeder die denkt dat ze het allemaal best goed geregeld heeft.

Feit is dat ik zo’n vier avonden per week niet bij het avondeten en het naar bed gaan ben. Maar ze hebben natuurlijk hun vader en als er belangrijke dingen in hun leven gebeuren, ben ik erbij.’

Vrouwen op tv hebben vaak te maken met opmerkingen over hun uiterlijk.

‘Dat valt bij mij gelukkig erg mee. Hoogstens krijg ik weleens de vraag waar ik een bepaald pak gekocht heb. Zo iemand geef ik keurig antwoord. Wat veel scheelt, is dat wij zittend aan een tafel ons werk doen en niet lopend of staand. Daardoor valt je kleding minder op.

Ik ben sowieso iemand van rustige kleren. Meestal pakken of een broek met een jasje. Nooit een jurk of een rok. Die heb ik nog nooit gedragen en dat blijft zo. Verder geen tierlantijnen als kettingen of grote oorbellen. Aan de voeten het liefst laarsjes met een hak. Heel af en toe pumps, als het om strakke, enkel­vrije broeken gaat.

'Ik hou van hoog­gesloten truitjes en blouses, voor mij geen decolleté op de buis'

Ik hou van hoog­gesloten truitjes en blouses, voor mij geen decolleté op de buis. Ook in de kleuren van m’n kleding ben ik rustig: beige, wit, zwart en groenig. Hoewel, tegenwoordig heb ik een paar kleurige pakken: knalrood, knalblauw en knal­groen.

Ik heb een fijne styliste die weet wat ik mooi vind. Eens in de zoveel tijd zegt ze: “Zullen we even samen iets nieuws gaan kopen?” Als ik dienst heb, ga ik vooraf met mijn visagist van die dag naar mijn kledingkast en kiezen we samen uit wat ik die avond zal dragen.'

Er zit behoorlijk wat druk in je werk, je moet steeds live presteren. Hoe ontspan je?

‘Als mijn hoofd leeg moet of als ik niet tevreden ben over een uitzending, moet ik vooral naar buiten. Lopen, rennen en het licht zien; voelen dat de wereld gewoon door draait, dat het niet alleen maar gaat om mijn werk en mijn prestaties.

'Als ik onze teckels zie, word ik altijd vrolijk'

Daar kunnen man en kinderen ook goed bij helpen trouwens, want die zijn met heel andere dingen bezig. Een goed gesprek met een vriendin of een avondje uit eten met vrienden zijn ook heel goed voor me. En dan onze hondjes, teckels Splinter en Roef, een paar grappige, eigenwijze dieren, die we om de beurt uitlaten. Echte familiehondjes dus. Als ik die zie, word ik altijd vrolijk.

Ik begin de dag vroeg met sport: maandag en vrijdag hardlopen of wandelen, dinsdag en donderdag pilates en sinds kort op woensdag roeiles op de Amstel. Op het water zijn is heerlijk. Je moet je concentreren op de techniek van het roeien, waardoor je nergens anders aan kunt denken. Het is vlak bij m’n huis, maar het voelt soms als vakantie.’

Tenslotte nog iets uit je verleden. Het zeer opzienbarende moment dat toenmalig premier Jan Peter Balkenende bij een televisiedebat tegen je zei: ‘U kijkt zo lief.’

‘Dat was in 2010 tijdens het lijsttrekkersdebat van RTL in Carré. Een heel rare opmerking. Bovendien keek ik helemaal niet lief, eerder nogal geïrriteerd, want ik had hem al viermaal dezelfde vraag gesteld, namelijk met welke partijen hij na de verkiezingen in zee zou gaan als hij de economische belangen voorop zou stellen.

Hij wilde daar duidelijk geen antwoord op geven, maar in plaats van dat gewoon te zeggen, komt hij met zoiets geks. Voordat ik kon antwoorden barstte de zaal in gejoel uit. Er zaten daar vijftienhonderd man, dus dat was een heel kabaal. Daardoor hoefde ik niet te antwoorden, dat deed de zaal voor mij, heel prettig.

Daarna was er nog een heel gedoe over of hij mij zijn excuses moest aanbieden. Dat vond ik onzin en niet nodig, dat heb ik ook gezegd. Of we het er later nog weleens over gehad hebben? Ik heb hem nog gesproken, maar hier hebben we het nooit meer over gehad. Daar was het ook echt niet belangrijk genoeg voor.’

Mariëlle in het kort

Mariëlle Tweebeeke (Koog aan de Zaan, 1971) is journalist en tv-presentator. Ze studeerde arbeids- en organisatiesociologie aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna had ze een eigen bedrijf in werving en selectie van personeel.

In 2001 maakte ze de overstap naar de Amsterdamse tv-zender AT5. Van 2007 tot 2010 presenteerde ze het RTL Nieuws, maar ook liveprogramma’s met collega Rick Nieman. In 2010 stapte ze over naar het NOS-nieuwsprogramma NOVA, tegenwoordig Nieuwsuur geheten.

In 2012 won Mariëlle de Sonja Barend Award voor het interview met Reinout Oerlemans over zijn controversiële tv-programma 24 uur: tussen leven en dood, waarin patiënten van het VU Medisch Centrum met verborgen camera’s werden gefilmd op de spoedeisende hulp. Voor dat interview won ze, samen met Nieuwsuur-collega Bas Haan, ook een Tegel.

In 2013 interviewden Mariëlle en Rick Nieman Willem-Alexander en Máxima voorafgaand aan hun inhuldiging als koningspaar. Volgens Broadcast Magazine behoort Mariëlle Tweebeeke tot de 25 meest invloedrijke mensen van de Nederlandse omroep. Ze woont met man Marnix en kinderen Valerie en Sebastiaan in Amsterdam.

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in