Joyce Koster (40) gaat naar Oekraïne om te vechten

'Mijn kinderen zijn verdrietig en boos.'

Veteraan Joyce Koster (40) vertrekt vandaag vrijwillig naar het door oorlog verscheurde Oekraïne, om te vechten tegen de Russen. Haar drie kinderen zijn verdrietig en boos. ,,Maar ik hoop ze ook een voorbeeld te geven, dat je je medemens niet in de kou moet laten staan.”

Haar rugzak staat een dag voor vertrek ingepakt in de gang. Kleding, een slaapzak, een matje. Twee rollen toiletpapier. En iets om water in te doen. Ze neemt mee wat haar lijf kan torsen. Maar wat ze in haar hoofd draagt is het belangrijkste: herinneringen aan haar kinderen, hun liefde. ,,Het is verschrikkelijk dat ik mijn kinderen achterlaat, maar ik heb hen goed uitgelegd waarom ik ga, waarom ik dit móet doen,” zegt ze in het Algemeen Dagblad.

Vrijwillig naar het front 

Waar miljoenen mensen momenteel Oekraïne proberen te ontvluchten, gaat de Nederlandse ex-militair Joyce vrijwillig naar het door oorlog geteisterde gebied toe. Om de mensen daar te helpen, om te vechten als het nodig is. Misschien overleeft ze het wel niet, dat realiseert ze zich maar al te goed. ,,Maar niks doen is écht geen optie.” Ze moet en zal helpen.

'Onrecht. Daar kan ik heel slecht tegen'

Dat besef kwam vorige week. Toen de Russen van woensdag- op donderdagnacht Oekraïne binnenvielen. De beelden op het journaal, van verwoestingen, zag ze vanaf haar bank in haar huis in Dordrecht. Beelden van angst, verdriet. Vluchtende mensen. Het greep haar direct bij de keel. ,,Onrecht. Daar kan ik heel slecht tegen.” Dát was haar grootste drijfveer om direct contact op te nemen met de Oekraïense ambassade. ,,Hoe kan ik helpen?”

'Ik heb twee jongens van 19 en een meisje van 15. Ik moest ze vertellen dat hun moeder weggaat' 

Nog geen dag later kreeg ze antwoord. Nog honderden andere Nederlanders wilden vrijwillig afreizen naar de eerste oorlog op ons continent sinds decennia, hoorde ze. Al die mensen hebben ook ‘dat slechte onderbuikgevoel’ bij deze oorlog. En kunnen daar niet mee rondlopen, zónder over te gaan tot actie. Net als Joyce. De ambassade wilde haar helpen naar Oekraïne te gaan. Maar de grootste horde moest nog komen: het aan haar kinderen vertellen. ,,Ik heb twee jongens van 19 en een meisje van 15. Ik moest ze vertellen dat hun moeder weggaat.”

Boos en verdrietig waren ze. ,,Maar ik heb ook uitgelegd waarom ik ga. Dat ik wil dat het daar stopt en de oorlog niet verder Europa in trekt. Dat ik slecht tegen onrecht kan. En dat ik wil doen wat ik kan. Ze kennen mijn karakter. Puur de wil om iets te kunnen betekenen voor anderen, overstijgt alles.” En hoewel ook haar broer, zus en moeder haar probeerden tegen te houden, haar zelfs ‘voor gek verklaarden’, steunen ze Joyce ook.

'Bang of nerveus ben ik niet' 

Nu is het bijna zo ver. Vrandaag wordt ze, met nog drie mannen, opgepikt door een auto. En verder heeft ze nog geen idee waar ze precies belandt, waar ze zal slapen, hoe haar dagen eruit gaan zien. Een zinderend avontuur. ,,Maar bang of nerveus ben ik niet.”

'Het gaat er om dat het mensen aangedaan wordt, dat het zo dichtbij is'

Dat komt misschien ook omdat ze al eerder in Kosovo vocht. ,,Al is dat totaal onvergelijkbaar met wat er nu gebeurt in Oekraïne.” Ze is wel wat gewend. Ze is getraind militair. Ze heeft ervaring. ,,Dit is wat ik kán. En het maakt niet uit waar iemand vandaan komt. Het gaat er om dat het mensen aangedaan wordt, dat het zo dichtbij is. Het maakt niet uit wíe het is, ik wil gewoon mijn medemens helpen.”

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in