Hadassah (65) koos voor zichzelf, werd verstoten en krabbelde weer op

Als Hadassah Vorm  een punt achter haar huwelijk zet, staat ze alleen en zonder geld op straat. Haar kinderen moet ze noodgedwongen achterlaten bij haar man. Ook haar ouders – Jehova’s getuigen – verstoten haar. Ze krabbelt op vanuit totale eenzaamheid.

‘Als kind wist ik al dat ik anders was. Ik moest altijd in keurige rokken naar school. Broeken waren voor meisjes not done. Mijn broers hadden allemaal opgeschoren haar. We vierden geen verjaardagen. Kinderen die jarig waren, mocht ik ook niet feliciteren.

Geen bloem voor Hadassah

Ik weet nog goed dat elk kind dat jarig was op de kleuterschool een mooie bloem van crêpepapier kreeg opge­speld. Ik mocht dat niet. Uitdelen? Idem dito. Ik viel daardoor buiten de groep, maar was niet op mijn mondje gevallen. De aanval was voor mij de beste verdediging. Daardoor werd ik nooit echt gepest.

Toen ik in de puberteit kwam, stelde ik aan mijn ouders vragen over het geloof. Waarom kon iemand aan de ene kant uitverkorene zijn en aan de andere kant verstoten worden? God maakte toch geen fouten?

Het geloof was absoluut

Maar mijn kritische vragen werden niet gewaardeerd. Het geloof was absoluut. Er was geen ruimte voor twijfel. Mijn ouders werden op dat soort momenten woest. Mijn vader was een extremist. En hij was agressief. Ik heb regelmatig een pak slaag gehad.

Mijn moeder? Zij was emotioneel niet beschikbaar. Ze werd door mijn vader in de watten gelegd en vond dat prima. Ze had geen zin in gedoe, dus hield ze haar mond.

Trouwen als vlucht

Ik trouwde op m’n twintigste. Mijn eerste man was iemand uit de gemeenschap, maar door te trouwen kon ik in ieder geval het huis uit. Het was een vlucht. Toen hij mij drie jaar later verliet voor mijn beste vriendin stond ik er alleen voor. Met een peuter.

Mijn ex-man en vriendin werden verstoten door de gemeenschap, maar ik was een vrouw alleen met kind. Ook dat was not done. Dus toen een vriend van mijn broer met mij wilde trouwen – hij was al jaren gek op mij – zei ik ja. Ervan overtuigd dat ik het echt niet alleen kon.’

Postnatale depressie

Mijn tweede echtgenoot bleek net zoals mijn vader agressief. Als hij een slok op had, moest ik het ontgelden. Ik vertelde het aan niemand. Wilde dat ook niet. Ik wist namelijk precies wat mijn ouders zouden zeggen: dan pak je de Bijbel er toch bij. Maar de Bijbel kon mij niet helpen.

Ik werd zwanger en kreeg een tweeling. Na mijn bevalling werd alles me teveel. Een postnatale depressie, concludeerde de huisarts. Ik werd doorverwezen naar een psychiater, daarna naar een psycholoog en uiteindelijk volgde ik groepstherapie.

Mijn mond viel open. Het was zo herkenbaar wat die vrouwen vertelden. Dat had ik ook! Voor het eerst leerde ik: je kunt ook voor jezelf kiezen. Maar mijn man had al eerder gezegd dat als ik hem zou verlaten ik de kinderen nooit mee zou krijgen. Dan bedenk je je wel twee keer. Nog jaren heb ik het volgehouden. Totdat het echt niet meer ging.’ 

Moederziel alleen

‘Ik ben vertrokken. Ik was inmiddels negenen­dertig en stond moederziel alleen op straat – zonder kinderen, baan of geld. Mijn dochter uit mijn eerste huwelijk was het huis uit en woonde bij haar vriendje. Zelf had ik alleen vrienden uit de gemeenschap. Bij één vriendin kon ik stiekem blijven slapen als haar vriend niet thuis was. Ook bij een andere vriendin kon ik af en toe terecht. Ik voelde me zo alleen.

Verstoten door ouders en familie

Mijn ouders en familie hadden me inmiddels verstoten. Ik was volgens hen al met één been uit de gemeenschap gestapt toen ik op salsales ging. En nu ik mijn man had verlaten, wilden ze niets meer met me te maken hebben.

Ik dacht steeds: wat moet ik nu doen? Ik besloot naar het World Fashion Center te gaan, want dat was in de buurt. Binnen no-time had ik een baan als receptioniste. Met mijn salaris kon ik een eenkamerwoninkje huren. Van daaruit bouwde ik mijn leven weer op.

Oudervervreemding

Ik miste mijn kinderen verschrikkelijk. Mijn ex was inmiddels verhuisd en ik kon ze nergens vinden. Mijn tweeling heb ik pas een paar jaar geleden weer gezien. Dat is wat er gebeurt als de ene ouder kinderen opzet tegen de andere. Ouder­vervreemding heet dat – een groot verdriet.

Sterker dan ooit

Maar ik weet ook: ik ben sterk. Ik kan alles aan. Ik ben bijna vijfentwintig jaar geleden hertrouwd en als intercultureel spiritueel business coach help ik vrouwelijke ondernemers onafhankelijk te zijn van een partner. Het is mijn passie om vrouwen bewust te maken van het belang van financiële zelfstandigheid. Voor mij was het een lange weg. Maar ik ben er. En ik ben gelukkiger dan ooit.’

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in