Germaine Benjamin (59) is stervensbegeleider

'Ik ben een metgezel tot aan de dood.'

Na een carrière als trainer/coach wilde Germaine Benjamin terug naar de zorg. Maar nu niet als verpleegkundige, maar als thuiszorger bij stervenden, vanuit de gedachte: wie en wat zou ik zelf aan mijn bed willen als ik stervend zou zijn?

‘Als ik stervend zou zijn, zou ik zelf een metgezel willen, iemand die instapt en met mij op reis gaat tot aan het eindpunt. Werken in een ziekenhuis vond ik te mechanisch, daar is geen tijd meer voor luisteren en menselijke contact.

'Het puur menselijke contact vind je nergens zo duidelijk als bij iemand die stervend is'

Door een persoonlijke ervaring – zorgen voor de terminaal zieke vrouw van mijn broer – ben ik uitgekomen bij dit soort zorg. Het puur menselijke contact vind je nergens zo duidelijk als bij iemand die stervend is. Dan houdt niemand meer de schone schijn op.

Misschien nog een beetje voor de naasten, omdat de stervende het er moeilijk mee heeft die verdrietig te maken, maar niet meer voor mij, een neutrale buitenstaander. Vooral in de stilte van de nacht is er een optimale nabijheid tegelijk met een maximale distantie.

'Je mag de ander niet belasten met jouw gevoelens'

Ik bedoel daarmee dat je heel goed moet leren omgaan met je eigen gevoelens, die altijd naar boven komen, want natuurlijk roept omgaan met stervenden veel emoties op. Die gevoelens zijn er, die mogen er ook zijn, maar ze mogen nooit de overhand krijgen; je mag de ander niet belasten met jouw gevoelens. Het is wikken en wegen om een goed evenwicht te bereiken.

Ik ben in 2014 als zzp’er met dit werk begonnen. Ik kies zelf de instellingen waar ik me op mijn plaats voel en werk samen met een collega, als team. We werken steeds achtenveertig uur onafgebroken, waarna we elkaar aflossen. Ik slaap op mijn werkadres, waar ik een eigen kamer heb.

Als mijn patiënt is overleden, moet hij echt uit m’n systeem verdwenen zijn voordat ik een nieuwe zorg op mij neem. Soms duurt dat een paar dagen, soms een maand en soms neem ik aansluitend een nieuwe patiënt aan.

'Een van de moeilijkste dingen voor een stervende is loslaten; van het leven, maar vooral van de naasten'

Het contact met een stervende is heel verschillend, afhankelijk van of iemand nog aanspreekbaar is. Een van de moeilijkste dingen voor een stervende is loslaten; van het leven, maar vooral van de naasten. Daarbij kunnen helpen, vind ik heel mooi en belangrijk.’

Openingsfoto (c) Getty Images. Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in