Dolly Dots: 'Niemand is zonder kleerscheuren door het leven gerold'

Nouveau Exclusive: vijf powervrouwen over 40 jaar vriendschap.

Staan de Dolly Dots, veertig jaar later, anders op de planken dan vroeger? Hoe is het om met je vriendinnen van toen opnieuw het avontuur aan te gaan? Patty, Angela, Anita, Esther en Angéla blikken terug en vertellen over hun theatertournee.

De Dolly Dots hebben nogal wat voor de kiezen gehad: het overlijden van vriendin en zesde Dot Ria Brieffies en ieder zo haar eigen privébesognes, maar wat deze vrouwen bindt, is veerkracht. En verbinding. In de fotostudio staat namelijk meteen weer een team.

De onderlinge band was altijd al ijzer­sterk en ruim veertig jaar na hun eerste hit (Tell it all about) Boys staan ze weer samen op de bühne, zingend en swingend in vuurrode jumpsuits.

Patty: ‘Er komen vrouwen met tranen in de ogen naar ons toe. We zijn niet meer de jongsten en hebben geen maatje 36, maar we laten zien dat het kan. Je hoeft het alleen maar te doen.’ Vrouwenpower die niets met leeftijd te maken heeft. Anita: ‘Ik weet zeker dat onze mindset daar invloed op heeft.’

Tieners waren ze nog toen de groep in 1979 werd opgericht. Hun ontdekkers zagen wel brood in een stel aantrek­kelijke meiden die vocaal genoeg in huis hadden om lekker in het gehoor liggende songs naar de hogere regionen van de hitlijsten te stuwen. Ze zagen het goed, de Dolly Dots maakten negen jaar furore.

Esther: ‘We hadden onszelf beloofd op het hoogtepunt te stoppen, maar er was elke keer een nieuwe uitdaging: een tv-serie, een tour, een reis naar Turkije, Egypte, IJsland of Japan, waar onze single Radio platina was geworden. En dan ook nog een film, gedraaid in Hollywood. Het onverwachte, en er dan samen voor gaan, dát maakte het zo leuk.’

Die dolle jaren liggen inmiddels op ruime afstand. De Dots hebben nieuwe carrières gekregen, liefdes beleefd en in de meeste gevallen ook kinderen op de wereld gezet. Niemand is zonder kleerscheuren door het leven gerold, daarover zijn ze het eens. Maar allemaal zijn ze sterk en strijdbaar gebleken.

Patty: ‘Ik merk sowieso dat ik veel vaker bewust dankbaar ben voor dingen. Nu ook, dat we met ons vijven zo’n mooie productie mogen doen voor Nouveau. En dat we allemaal gezond zijn en weer samen optreden. Ik ben er niet voor gaan diëten, maar wel wat minder gaan drinken, en ik bof dat ik al jaren aan pilates doe. Want het is topsport!’

'We zijn intussen wél vijf uit­gegroeide persoonlijkheden'

Anita: ‘Bij de eerste shows was het vooral veel: én de pasjes onthouden én zingen én spierpijn krijgen...’Patty: ‘De volgende dag is het alsof er een vrachtwagen over je heen is gereden, haha! Nee, onzin, het gaat prima. Maar ook weer niet naadloos, natuurlijk. We zijn intussen wél vijf uit­gegroeide persoonlijkheden.’

Dat was vroeger anders?

Patty: ‘O ja, als je continu samen optrekt zoals wij dan doet dat iets met je. Ook in goede zin, hoor. Aan het begin was ik zestien, een wild kind met een duide­lijke mening, waar in zo’n groep lang niet altijd ruimte voor is. Ik vond dat best ingewikkeld, dacht: halló, ik heb iets te zeggen!

'Bij de Dolly Dots ben ik getemd en opgevoed'

Maar geleidelijk aan leerde ik de aandacht te delen en te luisteren naar andere mensen met een andere mening. Bij de Dolly Dots ben ik getemd en opgevoed. Al was het wel een compleet afgescheiden wereld. Ik weet nog goed hoe raar het voelde toen we stopten, omdat ik geen idee had hoe het echte leven was.’

Angéla: ‘Toch was het ook goed. Juist dat voortdurende aanpassen, daar had ik tegen het eind steeds minder zin in. Het werd een te krap jasje. En tegelijkertijd vond ik het een schok om te beseffen hoe bepalend de groep al die jaren was geweest. Dát was onze identiteit, maar als individu hadden we ons nooit ontwikkeld. Dus daar stond ik op mijn achtentwintigste, denkend: wie ben ik in godsnaam?’

Esther: ‘En wat kán ik? Echt een paniekgevoel, gevolgd door een ontdekkings­tocht in mezelf. Het mooie is dat we allemaal onze draai hebben gevonden.’

Angela: ‘Ik was al artiest vóór de Dots en dat bleef zo, maar ik vond het ook heel eng toen we ineens los moesten. Koken was al spannend. Ik weet nog dat ik een pakkie gesneden groenten kocht om te roerbakken en dat het prompt aanbrandde.’

Het leven draait dus niet om geld en roem?

Anita: ‘Natuurlijk niet. Al denk ik nog weleens: had ik mijn Dolly Dots-geld maar geïnvesteerd in een paar Amsterdamse pandjes, haha. Bekend zijn vonden we toen al het ergste, hoeveel leuke, lieve fans we ook hadden. En dan bofte ik nog, want zonder make-up zie ik er totaal anders uit dan mét. Dus als ik naturel over straat ging, werd ik zelden herkend.’ Naar haar col­lega’s: ‘Jullie hadden dat niet.’

Esther: ‘Er waren fans die je achtervolg­den, een pluk haar probeerden af te knippen, heel heftig. Het voelde als een touw om je nek.’

Angéla: ‘Ik weet nog dat ik op Konin­ginnedag dolgraag een keer naar het Vondelpark wilde...’

Angela: ‘Toen zijn we samen gegaan, zó apestoned dat niemand naar ons toe durfde te komen. Hadden we wel een leuke dag.’

Door haar tv- en podiumcarrière wordt Angela nog steeds altijd en overal herkend. ‘Zelfs met een mondkapje op. Het is niet meer zo hysterisch als toen, maar wel de reden dat ik het liefst eet in toeristenrestau­rants en hotellobby’s. Die anonimiteit, heerlijk!’

Waar draait het leven wél om, wat jullie betreft?

Anita: ‘Om liefde en respect voor mens en dier.’

Patty: ‘Ja, dat je echt je best doet om de ander te zien, de verbinding aan te gaan.’

Angéla: ‘Maar in eerste instantie de verbinding met jezelf. Ik geloof heel erg in het erkennen van je emoties en daar lucht aan geven. Dan word je geen vuilnisvat dat volloopt.’

Patty, jij noemde eerder al je ‘opvoeding’. Zijn er meer positieve dingen die jullie hebben meegeno­men uit jullie Dolly Dots-jaren?

Anita: ‘In elk geval onbetaalbare her­inneringen. Uitgaan na een optreden in tv-shows zoals het Duitse Musikladen, dat was geweldig. Dan belandden we bijvoorbeeld in de disco met Kim Wilde en Kool & The Gang.’

Patty: ‘Heel leuke, charmante gasten waren dat. En met de jongens van Duran Duran kon je keihard lachen. Er wordt vaak enorm tegen zo’n band opgekeken, maar het zijn ook maar gewoon mensen die toevallig in de muziekwereld zitten. Dat we allemaal die nuchtere blik hebben, vind ik winst.’

Angéla: ‘Volgens mij zijn we in die jaren ook gaan inzien hoe belangrijk harmonie is. Ik ben daar nog steeds erg op gericht.’

Esther: ‘We waren een sisterhood. Al gingen de meningen soms alle kanten uit, zoals je dat ook kunt hebben met een echte zus. Ik heb de auto weleens aan de kant gezet omdat er onderling een botsing dreigde, maar dan was het: nú uitpraten! We hielden alles binnens­huis en losten het meteen op.’

Patty: ‘We zijn ook minder naïef geworden, zeker nadat we te maken hadden gekregen met een foute manager. Die man had een constructie opgetuigd waardoor hij onze hele bank­rekening kon leeghalen. Zo’n groot bedrag. Ineens stonden we met 100-0 achter. Dat krijg je als je te goed van ver­trouwen bent. Schade en schande, hè.’

'Het is een wonder dat we niet live op televisie zijn doodgevallen'

Angela. ‘Op financieel gebied wisten we van toeten noch blazen, maar we hebben ons nooit gek laten maken en ook niet met ons laten sollen. Behalve die ene keer dat we een kwartier lang op ongezekerde schommels, gemaakt door een goedwillende amateur, op vijftien meter hoogte in de nok van de Kuip hebben gehangen. Tijdens de opnamen van een NCRV-programma nota bene. Dat was zó eng. Het is een wonder dat we niet live op televisie zijn doodgevallen. Maar goed, daarna zeiden we alleen nog ja tegen iets als het precies ging zoals wij wilden. Power en assertiviteit, daar heb ik heel veel aan gehad in mijn leven. En nog steeds.’

Samen brengen jullie een ode aan jullie collega Ria Brieffies, die in 2009 overleed aan longkanker. Hoe is het om zonder haar op het podium te staan?

Angéla: ‘Ria is er helemaal bij, zo voelt het.’

Esther: ‘Ja, die band is zo sterk. Anita en ik waren bij haar toen ze overleed. We hebben haar ook samen aangekleed en opgemaakt, omdat dat haar wens was. Dat ging met een lach en een traan, want ze gaf natuurlijk voor geen meter mee. Daarna kwamen de klap en het gemis. Aanvankelijk konden we ons niet voorstellen dat we zonder haar zouden optreden, maar nu voelt het goed. Ze zei het ook zelf: jullie gaan wel door, hè?!’

De komende dagen vertellen Angela, Anita, Angéla, Patty en Esther op Nouveau.nl hoe het hen persoonlijk is vergaan in het leven.

Deze reportage heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in