Correspondent Lia van Bekhoven over prinses Diana: 'Die kaart op haar kist met 'Mummy' erop…'

Powervrouwen blikken op Nouveau terug op The People's Princess

De dood van prinses Diana op 31 augustus 1997 was een van de grootste nieuwsmomenten van de vorige eeuw. Welke rol speelt dit 25 jaar na dato nog altijd in het leven en werk van journalisten?

Lia van Bekhoven (69) verhuisde na haar studie aan de School voor Journalistiek naar Londen waar ze sindsdien werkt als correspondent voor onder andere BNR Nieuwsradio, Op1 en de VRT. De dood van Diana herinnert ze zich nog als de dag van gisteren.

‘Prinses Diana is betrokken bij een auto-ongeluk,’ zei de Britse dame die naast ons op de camping stond. Ik was met mijn gezin op vakantie in Turkije en het eerste wat ik dacht was: ach die Turkse media… het zal wel meevallen.

Het viel niet mee. Een paar uur later rinkelde mijn telefoon non-stop. Prinses Diana was overleden en ik moest terug naar Londen. Meteen. Dat wilde ik zelf ook. Geen moment langer wilde ik nog op vakantie zijn.

Diana's terugkeer in Engeland, in 1997

Vanaf dat moment heb ik een week lang 24/7 gewerkt. Het was een van de grootste nieuwsmomenten aller tijden en dat legde een behoorlijke druk op me als journalist. Ik wilde het goed doen. Zo goed, dat ik zelfs op mijn werkkamer sliep. Af en toe zette mijn man een dienblad met koffie en wat te eten voor me neer.

Alleen al bij Kensington Palace werden meer dan een miljoen boeketten achtergelaten

Doordat ik in één grote bubbel zat en alleen maar aan het werk was raakte het nieuws me persoonlijk niet. Dat veranderde toen ik de verslaggeving van de begrafenis moest doen. Ik koos er bewust voor niet in de menigte te gaan staan. Er waren vanwege de drukte maar een beperkt aantal plekken voor journalisten en op die manier zou ik geen goed overzicht hebben.

Vanuit mijn werkkamer heb ik verslag gedaan voor de NOS. Het moment dat ik de witte krans met bloemen op haar kist zag met daarop een kaart met ‘Mummy’ erop werd ik enorm geraakt. Ik ben ook moeder van twee zonen. Ik slikte een paar keer en pakte m’n werk weer op.

Sinds de dood van Diana ben ik meer royaltyverslaggeving gaan doen. Het was een kwestie van vraag en aanbod. Kort na Diana’s begrafenis suggereerde een collega dat ik een boek over Diana moest schrijven. Ik twijfelde - schrijven gaat mij niet heel makkelijk af -, maar Diana en wat ze binnen de monarchie en het VK overhoop gehaald had, was wel enorm boeiend.

Binnen enkele dagen zat een Amsterdamse uitgever in Londen. En kon ik voor het eerst in mijn journalistieke carrière zeggen: ‘Ik ga lunchen met mijn uitgever.’ Dat vond ik toch wel mooi klinken, haha. Uitgever Jan Metz was enthousiast over het idee. ‘Eén ding,’ zei hij, ‘het boek moet in november - voor Sinterklaas - in de boekhandels liggen.’

Het was september, ik had zes weken de tijd. Mama gaat uit dansen heb ik in de avonduren geschreven. Het is een biografie over Diana waarin ik haar afzet tegen het conservatisme van de royals en de Britse klassensamenleving. Informatief, maar luchtig geschreven.

Metz vond het boek over de Prinses van het Volk opvallend, omdat het niet mierzoet was maar kritisch. Dit jaar in mei is mijn vierde boek gepubliceerd: Klein-Brittannië. Een portret over het Verenigd Koninkrijk, waarin de enorme sociale tegenstellingen en de manier waarop de Brexit er is gekomen aan bod komen.

Het was een bevalling, ik heb er een jaar over gedaan, maar het is een bestseller aan het worden. Ook in dit boek beschrijf ik de koninklijke familie, dit keer in relatie tot de pers. In retroperspectief kan ik niet anders zeggen: de dood van Diana heeft veel voor me betekend, met name ook voor mijn journalistieke loopbaan.’

Foto's (c) Getty Images, Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in