Astrid Joosten: 'Mijn kracht is dat ik mezelf uit het moeras kan trekken'

Heeft ze echt alles wat haar hart begeert?

Selfmade carrièrevrouw Astrid Joosten heeft een rijke staat van dienst. In vier delen bespreken we hoe Astrid is als powervrouw, golden girl, vriendin en bruid. Vandaag: Astrid als golden girl, met looks, een topbaan, vrienden en liefde.

Je bent wel een beetje een zondagskind?

‘Nou, ik heb heel hard gewerkt om te bereiken wat ik nu ben en heb. Ik ben niet gebo­ren met een zilveren lepel in mijn mond. Dat betekent niet dat ik me niet realiseer hoe rijk ik ben en hoeveel ge­luk ik heb gehad in mijn leven. Maar ik heb er wel zelf alles uitgehaald.’

Je bent een harde werker, maar kun je ook loslaten en genieten? Lachend: ‘Jazeker, ik ben een echte le­vensgenieter, maar geen party animal. Ik ben dol op uit eten gaan en etentjes met vrienden. Heerlijk, een tafel vol mensen en dan de hele avond praten.’

Wat stel je tegenover je bourgon­dische levensstijl?

‘Eigenlijk te wei­nig; ik ben geen fanatieke sporter. Ik heb vroeger wel getennist, maar nu doe ik aan fitness en een beetje yoga. Dat is vooral mentaal lekker. Ik heb te­genwoordig ook een personal trainer, alleen omdat ik het dan niet kan ma­ken om niet te gaan sporten. Ik vind het namelijk echt corvee, levertraan. Maar het moet gewoon. En als ik ge­sport heb, dan voel ik me toch fit. Met Rob maak ik elk weekeind een lange wandeling, vaak al voor het ontbijt. Daar heb ik vaak ook geen zin in, zeker niet als het de avond ervoor erg gezellig was, maar dan sleurt hij me mee en zijn we na afloop intens tevreden.’

De vrouw die alles heeft, heeft ook een power-uitstraling. Wat versta jij onder een sterke vrouw zijn?

‘Ik vind het lastig om over me­zelf te praten in die termen, maar ik zou zeggen dat mijn kracht het vermo­gen is om, wat er ook gebeurt, altijd weer op te veren. Ik kan mezelf wel aan mijn haren uit het moeras trekken.’ Dat deed ze ook na de dood van haar man tien jaar geleden: ze belandde in een diep dal, maar herrees uit de as.

Wist je dat je eruit zou komen?

‘Nee, ik heb daaraan echt getwijfeld. Ik voelde dat ik de rouw moest toelaten, maar was bang om in een put te belan­den waar ik niet meer uit zou komen. Maar die put bleek een bodem te heb­ben.’

Had je ook altijd het gevoel dat er weer iemand in je leven zou ko­men?

‘Ja, en dat wilde ik ook graag. Ik weet nog dat ik tegen een vriendin zei: “Ik ben een hartstikke leuk wijf. Waar­om zou ik alleen blijven?”’

Zit er ook ergens onzekerheid bij jou?

‘Natuurlijk heb ik mijn onzeker­heden. Niet meer in mijn vak; voor een camera staan, is mijn tweede natuur geworden. Maar ik kan onzeker zijn over mijn uiterlijk en over hoe iemand mij vindt, in de liefde bijvoorbeeld. Wil je me echt tot de dood ons scheidt, ook met de minder leuke kanten? En ga je als het nodig is ook mijn rolstoel du­wen? Het is een groot ding om je aan iemand uit te leveren in de liefde. Zo’n commitment aan te gaan.’

Heb je daar moeite mee?

‘Het is anders dan vroeger. Als je jong bent spring je ergens vol in, naïef, met een grote roze bril. Inmiddels ken je ook de keerzijde van de medaille. Je weet dat er gescheiden kan worden, dat dierba­ren kunnen doodgaan. Hoe groter de liefde, hoe groter het verdriet als het misgaat. Dat uitleveren gaat nu dus iets bedachtzamer. Daarom ben ik zo blij dat ik het bij Rob zo zeker weet. Het is niet naïef, maar een zeer diepgevoelde beslissing.’

Volgende keer: Astrid als vriendin

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan © Nouveau / DPG Media 2021

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in