Annemarie van Gaal: 'Het is nooit te laat voor een derde liefde'

Zakelijk wist ze altijd precies wat ze wilde en wat goed voor haar was. Maar in de liefde bleef ze vaak te lang hangen aan de verkeerde man. Zielig heeft ondernemer en auteur Annemarie van Gaal (59) zichzelf nooit gevonden. Na twee huwelijken kwam ze Mr. Right alsnog tegen.

Als klein meisje had ze twee dromen: een huis aan de Amsterdamse Apollolaan en een boetiek aan de P.C. Hooftstraat. Beide zijn in vervul­ling gegaan. Niet gering voor een ge­woon Limburgs meisje. Nou ja, zo ge­woon was ze niet. Uit een test bleek dat ze hoogbegaafd is (IQ 148), waardoor ze snel allerlei verbanden ziet.

‘Dat ik die test heb laten doen, was niet omdat ik zo graag wilde horen dat ik hoogbegaafd ben, maar meer omdat ik wilde weten waarom ik zo vaak m’n neus stootte in het dagelijkse leven. Dat ik in de parkeergrage van VNU, waar ik werkte, elke dag opnieuw naar de pijlen moest kijken om te weten hoe ik ook alweer moest rijden of dat ik op m’n wekker de links- en rechtsknopjes door elkaar haalde, was het ergste niet, maar wél dat ik vaak niet antwoordde op vragen.

'Toen ik eenmaal wist hoe mijn brein werkt, begreep ik mezelf een stuk beter'

Dat kwam doordat er bij elke vraag zo’n tien mogelijke scena­rio’s door m’n hoofd schoten, die ik allemaal wilde analyseren. Dat vergt tijd, dus zweeg ik. Toen ik eenmaal wist hoe mijn brein werkt, begreep ik mezelf een stuk beter. Ik heb ook veel voordeel van mijn hoogbegaafdheid, want ik zie snel hoe problemen opge­lost moeten worden’.

Maar iedereen moet in z’n werk altijd anderen meekrijgen. Lukt je dat?

‘Jawel, want ik heb mezelf aan­geleerd geduldig te zijn en mijn oplos­singen nooit dwingend aan anderen op te leggen. Ik kan er dan wel heilig van overtuigd zijn dat mijn zienswijze de beste is, maar mijn collega’s moeten dat ook vinden. Ik zeg dus nooit “zo gaan we het doenˮ, maar altijd ‟lijkt het jullie een goed idee om het zo te doen?ˮ Gelukkig lukt het me goed an­deren te motiveren en heb ik in mijn werk altijd veel vrijheid gehad. Sinds mijn 27ste ben ik sowieso altijd eigen baas geweest.’

In de jaren negentig heb je samen met VNU-collega Derk Sauer een media-imperium opgezet in Rus­land, met meer twintig kranten en tijdschriften, waaronder vrouwen­bladen als Marie Claire en Cosmo­politan, en zevenhonderd werkne­mers. Na tien jaar ging je terug naar Nederland.

‘Zakelijk gezien was dat de mooiste pe­riode uit m’n leven. Wij begonnen in Rusland in de tijd van Gorbatsjov. Rus­land stelde zich open voor het westen, het werd er vrijer, democratischer en er kon steeds meer. Met Independent Media was het onze missie onafhanke­lijke media op de kaart te zetten. Met onze vrouwenbladen hebben wij vrou­wen geleerd het beste uit hun leven te halen, anticonceptie te gebruiken en hen gesterkt in de overtuiging dat je als vrouw niet alles hoeft te pikken.

'Anders dan Derk zag ik mijn verre toekomst niet in Rusland. Dus heb ik mijn aan­delen verkocht'

Wij hebben er met ons bedrijf echt iets moois neergezet. Dat ik terugging naar Nederland had vooral persoonlijke re­denen. Mijn toenmalige man ging kwakkelen met zijn gezondheid en ik wilde mijn twee zoons graag in Neder­land naar school laten gaan. Boven­dien had ik tien jaar lang meer dan honderd procent gewerkt, eigenlijk bestond mijn leven alleen maar uit werken. Ik sliep zo’n drie uur per nacht, ik ging maar door. En anders dan Derk zag ik mijn verre toekomst niet in Rusland. Dus heb ik mijn aan­delen verkocht.‘

Hoe kijk je nu naar de situatie in Rusland en Oekraïne?

‘Het doet me veel meer dan ik dacht. Ik word zo’n vier tot vijf keer per nacht wakker; dan heb ik weer gedroomd over schuilkel­ders en Oekraïne. We hadden indertijd niet alleen een bedrijf in Moskou, maar ook in Kiev.

Tekst gaat verder onder de foto

Odessa vind ik de mooiste stad van Europa. M’n hart breekt als ik eraan denk dat die plaats verwoest zou worden. Ik heb nog gere­geld contact met collega’s van vroeger. Zo mail ik met Olga, die ik ooit zelf heb aangenomen, een goed opgeleide vrouw uit Moskou.

'Twintig jaar propaganda doet iets met mensen, dat is duidelijk'

Gewoonlijk stuurt ze me ellenlange persoonlijke e-mails, nu krijg ik een vaag berichtje van an­derhalve regel, heel onpersoonlijk. Bang voor eventuele meelezers, dat is duidelijk. Ook volg ik de correspon­dentie tussen twee Russische vriendin­nen. De een vindt de vrouw die op de tv een protestbord omhoog hield, een heldin, de ander, ook een verstandige vrouw, zegt: ‟Nee, dat was een toneel­stukje, dat zag je toch, ze las gewoon een paar standaardzinnen op.ˮ Twintig jaar propaganda doet iets met mensen, dat is duidelijk.’

 Je wordt dit jaar zestig, maar ziet er jeugdiger uit dan ooit.

’Ja, zestig, een raar idee. Ik kijk in de spiegel en denk: hé, ben ik al zover? Je hebt zo’n andere voorstelling van iemand van zestig. Niet dat ik bang ben om ouder te worden, dat is het niet. Maar ik was in mijn leven vrijwel altijd de jongste aan directie- en bestuurstafels én de enige vrouw. Dat is inmiddels volstrekt anders, gelukkig maar.

'Ik heb nog nooit botox gebruikt en ga dat ook niet doen, liever rimpels dan zo’n uitdrukkings­loos gezicht'

Het is niet dat ik graag jong wil blijven; ik heb nog nooit botox gebruikt en ga dat ook niet doen, liever rimpels dan zo’n uitdrukkings­loos gezicht. Wél heb ik m’n ogen laten liften, maar dat is het dan ook. Wat je zegt over mijn uiterlijk klopt: ik loop niet meer alleen in jurkjes met hoge laarzen. Een T-shirt en een spijker­broek met gympen vind ik tegenwoor­dig heel lekker. Vroeger had ik inder­daad altijd jurken aan; effen, vaak donkerblauw of zwart, gecombineerd met hoge laarzen. Ik voelde me daar lekker in, kon er overal mee verschij­nen. De laarzen zorgden voor een pit­tig accent. 

Tekst gaat verder onder de foto

Of ik me veilig voelde in die onopvallende jurken? Misschien wel, maar ik koos ze vooral uit tijdsbespa­ring. Als ik ging winkelen, wist ik altijd precies waar ik moest zijn: het rek met de jurken. Mijn lievelingsmerken? Op dit moment Brunello Cuccinelli, een Italiaanse ontwerper die duurzaam produceert en goed is voor zijn mede­werkers, maar wel peperduur. Bij Dior en Louis Vuitton kan ik ook altijd wel wat vinden, maar ik ben geen grote ko­per meer.

Winkelen in de P.C. Hooft­straat vond ik altijd heerlijk, maar te­genwoordig moet je er in een rij staan voordat je een winkel binnen mag, heel irritant. Dan liever naar Parijs. Dat ik tegenwoordig andere kleding draag, komt ook doordat ik meer tijd neem voor mezelf. Ik beperk me niet meer tot één rek, maar kijk ook rond in de rest van de winkel. Ik zie nu de lol in van andere kleren. Bovendien loop ik veel. Zo wandel ik vaak door het Von­delpark met vriendin Astrid Joosten. Daar horen gympen bij.’

Elke maandag schrijf je een opi­niestuk in De Telegraaf over actue­le kwesties.

‘Ik wil graag maatschap­pelijk relevante dingen doen, waar dan ook: in de krant, op tv of bij bedrijven. Ik vind het belangrijk om naar meer gelijkheid te streven, ook voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Daarnaast schrijf ik over de woning­markt en wat daar gebeurt.

Tekst gaat verder onder de foto

Neem zo­iets als huisuitzettingen. Die zijn te voorkomen als de woningcorporatie mensen met een huurachterstand voor zich zou laten werken. Over de wo­ningnood: laat mensen met een AOW of bijstandsuitkering samenwonen met een ander zonder ze te korten op hun uitkering en maak van vakantiewonin­gen normale woningen. Er is veel meer mogelijk dan je denkt.’

Waarom zit je eigenlijk niet in de politiek?

‘Daar willen ze me niet heb­ben, haha. Ik ben weleens door D66 gevraagd voor de Eerste Kamer, maar stond vervolgens op een onverkiesbare plaats. Toen heb ik me teruggetrokken. Ook hebben een paar oud-politici me gevraagd te solliciteren als burgemees­ter van Amsterdam. Heel eervol, maar nee. Als burgemeester sta je dag en nacht aan. Je hebt weinig macht, want de gemeenteraad beslist, maar je krijgt wel overal de schuld van. Nee. mij niet gezien.’

Iets anders: wat vind je van de Me­Too-beweging?

‘Die gaat naar mijn smaak te ver. Natuurlijk moeten foute mannen worden aangepakt - dan heb ik het over machtsmisbruik, aanran­ding of verkrachting - maar voor de rest denk ik: maak vrouwen weerbaar­der. Te beginnen op de basisschool. Leer meisjes daar al een weerwoord te geven.

'Als je een dickpic krijgt, hang de foto dan op het prikbord met de naam van de afzender eronder. Dat zal hem leren'

Het zijn geen buitenaardse we­zens die op je af komen en bezit van je nemen, het zijn gewoon brutale man­nen. Reageer moedig en ga door met je leven. Besteed er niet al je tijd en energie aan. Dat is zonde. Als het om kleine dingen gaat, een foute opmer­king of een arm om je schouders, dien de man in kwestie dan van repliek en flikker het daarna over je schouder. Als je een dickpic krijgt, hang de foto dan op het prikbord met de naam van de afzender eronder. Dat zal hem leren.

Tekst gaat verder onder de foto

Nee, ik bagatelliseer dit soort zaken niet, maar ik heb er moeite mee als ge­beurtenissen van dertig of veertig jaar geleden worden opgediept. Blijf niet in de slachtofferrol steken, is mijn advies. Dat is misschien wel het geheim van gelukkig ouder worden: verval niet in de slachtofferrol. Dat gebeurt in de huidige maatschappij veel, te veel men­sen vinden zichzelf zielig. De tijd en moeite die je daarin steekt, zou je moe­ten gebruiken om dingen voor jezelf op te lossen en beter te maken. Slacht­offerschap kost veel te veel energie.’

Dat klinkt alsof je heel gemakke­lijk leeft, maar jij hebt toch ook je portie nare dingen meegemaakt?

‘Uiteraard, net als ieder mens. Een scheiding, de dood van mijn tweede man en die van mijn ouders, vooral die van m’n vader was erg akelig. Een lan­ge lijdensweg, die ik hem graag be­spaard had. Ik heb wel eens gezegd: als ik toen een morfinepompje had gehad, had ik hem graag geholpen, zelfs als ik er de gevangenis voor ingedraaid zou zijn. Ook toen ik mijn tweede man, die door een hersenbloedingen een karak­terverandering onderging en agressief werd, moest laten opnemen in een ver­pleeghuis, was dat moeilijk.

'Jezelf niet zielig vinden, niet gaan mokken, proberen er iets aan te doen en doorle­ven, dat is het enige wat helpt'

De buiten­wereld sprak er schande van. Ik wilde de situatie niet aan Jan en alleman uit­ leggen, dus vond men mij een bitch. De relatie met mijn oudste zoon is lang niet gemakkelijk geweest. Soms kreeg ik twintig appjes per avond van hem met verwijten over wat ik allemaal niet goed had gedaan als moeder. Jezelf niet zielig vinden, niet gaan mokken, proberen er iets aan te doen en doorle­ven, dat is het enige wat helpt. Ik kan zeggen dat ik nooit een slachtoffer ben geweest. Inmiddels is de relatie met die zoon trouwens prima, wat mij zielsge­lukkig maakt.’

Heel belangrijk in je leven zijn lief­de en vriendschap.

‘Inderdaad. Ten eerste is daar mijn man Rhandy, met wie ik nu zes jaar getrouwd ben. De man met wie ik oud ga worden, die ik 24 uur per dag om me heen wil heb­ben, van wie ik echt elke minuut op­slurp. Zo zie je: het is nooit te laat voor een derde liefde.

Tekst gaat verder onder de foto

Pas in deze relatie heb ik ontdekt dat ik in het verleden veel te lang ben blijven hangen in relaties met foute mannen, die ontrouw waren of die na een ruzie zomaar veertien da­gen verdwenen. Ik zag van alles door de vingers. Waarom? Zakelijk wist ik altijd precies wat ik wilde, maar in rela­ties niet. Ik kwam niet voor mezelf op, omdat ik te weinig zelfvertrouwen had.

'Eigenlijk moet een mens in z’n relaties net zo zakelijk zijn als in z’n werk'

Nu denk ik: eigenlijk moet een mens in z’n relaties net zo zakelijk zijn als in z’n werk. Maar bij mij zit het op dat punt nu helemaal goed. Ook vriendschap is heel belangrijk in mijn leven. Mijn bes­te vriendin Meddy Clous ken ik zo’n dertig jaar. Eenmaal per maand lun­chen we uitgebreid in een restaurant in Eindhoven. Uren zitten we daar dan te praten, totdat de tafels voor het avond­eten gedekt moeten worden. Zij kent mij van haver tot gort, we bespreken alles met elkaar, echt alles, er zijn geen geheimen, ik hou van haar. Vriendschap en liefde kunnen niet zonder el­kaar. Vriendschap is lief­de en liefde is vriend­schap. Zo zit het.’

Annemarie in 30 seconden

• Annemarie van Gaal (Helmond, 1962) is zakenvrouw, investeerder, auteur en tv-persoonlijkheid.
• Een van haar eerste banen was directie­secretaresse bij VNU. Voor dat bedrijf ging ze in 1990 met collega Derk Sauer naar Moskou om daar Moscow Magazine op te zetten. Dat mislukte. De twee richtten vervolgens Independent Media op, waarmee ze binnen vijf jaar ruim twintig kranten en tijdschriften (samen 700 werknemers) in de markt hebben gezet.
• In 2000 keerde Annemarie terug naar Nederland, met haar tweede man en twee zoons.
• Ze begon een vastgoedbedrijf, een boetiek in de P.C. Hooftstraat en de uitgeverij AM Media. Ook presenteerde ze tv-programma’s als Een dubbeltje op zijn kant en Crisis in de tent. Ze is columniste van De Telegraaf en schreef een aantal boeken, waaronder Succes, Ambitie, Exit en Gevonden Geld.
• Sinds 2016 is ze getrouwd met de Amsterdamse zakenman Rhandy Macnack (62), die drie zoons heeft uit een eerder huwelijk. Zij wonen in Amsterdam.   

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in