Anita Witzier: 'Met mijn beperkte talenten heb ik het best goed gedaan'

'Een autobiografie? Over mij? Bloody boring,' dacht ze.

Zestig is ze geworden. Nee, dat zou je niet zeggen. Zelf moet ze er ook aan wennen. ‘Het is een getal dat helemaal niet bij je hoofd past. Dat had ik bij veertig en vijftig niet. Maar ik ben dolgelukkig dat ik zestig mocht worden.

Het is alleen even slikken dat je ineens in een andere categorie valt. Je wordt uitgenodigd voor een griepprik en bent ineens officieel oud.’

Afgezien daarvan zit Anita Witzier misschien wel in de mooiste periode van haar leven (al was moeder worden en alles daaromtrent ontdekken een gevalletje apart).

‘Ik heb meer rust in mijn hoofd, meer overzicht, ik weet wie ik ben en waar ik sta in het leven. Het is heerlijk dat ik weet hoe mijn kinderen varen. Dat ik nog deel uitmaak van hun leven, ook al is het op een heel andere manier dan vroeger, vind ik geweldig en ook heel interessant.’

Ze voelt zich sterk en fit en heeft niet het geringste verlangen naar een raam met geraniums ervoor. Ze gaat nog wel even door met het maken van spraakmakende programma’s.

Het boek dat ze heeft geschreven naar aanleiding van haar verjaardag – en vijfentwintig jaar KRO-NCRV, twintig jaar ambassadeur Reuma Nederland en tien jaar ambassadeur Hulphond Nederland – is het sprankelende bewijs van haar flexibele geest.

Het plezier en de oprechte toewijding spatten van elke bladzijde. Komisch en bij vlagen ontroerend bedankt ze voor elk jaar dat ze op de kalender kan afstrepen een persoon die op een of andere wijze iets voor haar heeft betekend. Het werden zestig bijzondere bedankbrieven, columns eigenlijk, waarin je niet alleen iets te weten komt over de persoon tot wie ze zich richt, maar vooral ook over de presentatrice zelf.

Een mooi concept. Dat zouden we eigenlijk allemaal moeten doen. Op papier zetten wat onze dierbaren nu werkelijk voor ons betekenen. Het maakt En bedankt! een ultiem cadeau als je iemand wil bedanken... Anita: ‘Ja, en dan doe je er je eigen bedankbrief bij.’

Witzier bedankt dierbaren, onder wie haar moeder. Ze werd als enig kind geboren toen haar ouders al vijftien jaar getrouwd waren en de hoop al hadden opgegeven. Ze werd in de Alblasserwaard ‘het wonder van de Kerkstraat’ genoemd.

Ze had een fijne jeugd, benadrukt ze in haar boek. ‘Ja, volkomen onbezorgd. Ik was dol op mijn ouders en ik was het centrum van hun universum.’

‘Ik ga mijn moeder steeds beter zien, steeds beter begrijpen'

Toen ze eenmaal uit huis ging, begreep ze de tranen in haar moeders ogen niet. ‘Hoezo tranen? Ik ga het huis uit. Dat is fantastisch,’ herinnert ze zich in de bedankbrief aan haar moeder. Nu, met twee volwassen kinderen, snapt ze maar al te goed waar die tranen vandaan kwamen. ‘Ik ga haar steeds beter zien, steeds beter begrijpen.’

Verder worden onderwijzers bedankt, en vriendinnen die heel belangrijk voor Anita zijn. Maar ook mensen die staan voor een markering of verandering in haar leven. Zoals Rutger Hauer, die in de rol van Floris Anita’s eerste liefde was en haar liet dromen. Of Robert Long, die met zijn iconische elpee Vroeger of later haar hele wereldbeeld omver gooide. Alles wat ze thuis en op school als christelijk meisje had geleerd over fatsoen, God en gebod, begon te wankelen.

‘Hij schopte met zijn album deuken en barsten in mijn puntgave wereldbeeld'

‘Hij schopte met zijn album deuken en barsten in mijn puntgave wereldbeeld, maar de wereld werd wel een stuk groter... Er gingen ramen open, die een totaal ander uitzicht boden; een heel interessant uitzicht. Dank je wel Robert Long,’ schrijft ze in haar boek.

‘Nee leren zeggen’ staat op Witziers bescheiden bucketlist, een modeverschijnsel waar ze eigenlijk een hekel aan heeft. Dat nee leren zeggen prijkt ergens onder ‘Gelukkig en gezond ouder worden’ en ‘Eens een keer boven op de Eiffeltoren staan in plaats van eronder.’

Het gaat om nee zeggen zonder schuldgevoel. En dat vindt ze nog altijd moeilijk. ‘Omdat ja aardig is en ik zo graag aardig gevonden wil worden? Omdat het van me wordt verwacht? Omdat er geen politiek correct excuus is voor een nee? Omdat ik me overal verantwoordelijk voor voel? Ja, omdat ik me graag overal mee wil bemoeien? Ja, omdat ik denk onmisbaar te zijn? Ik ben bang van wel.’ (...)

'Gelukkig kwam ik een tegeltjeswijsheid van Helen Mirren tegen: At 70 years old, if I could give my younger self a piece of advice, it would be to use the words fuck off much more frequently. Wat een nuttig advies.’

Ook de mensen die ze ontmoette voor programma’s als Anita wordt opgenomen – patiënten in psychiatrische klinieken, gedetineerden, verslaafden, vrijwilligers – bedankt ze vol overgave.

Wat hebben die maatschappelijk betrokken programma’s je geleerd?

‘Onder andere dat die mensen niet zo veel verschillen van ons. We zijn stuk voor stuk maar een deur van hun situatie verwijderd. Het besef dat die lijn zo fijn is, vond ik onthutsend. Ik heb ook geleerd dat ieder mens een eigen verhaal heeft, als je maar bereid bent om ernaar te luisteren.’

Wat is jouw verhaal?

‘Ik heb geen echte drama’s meegemaakt in mijn leven. Maar misschien is het wel dat ik het ondanks mijn beperkte talenten best goed gedaan heb in het leven.’

Je hebt er alles uitgehaald wat erin zat, toch?

‘Nee, dat geloof ik niet, maar ik ben ook niet zo ambitieus dat het per se meer, meer en meer moet zijn. Wat ik doe, wil ik heel goed doen en daar haal ik ook mijn voldoening en plezier uit, maar ik hoef niet per se meer.

'Ik heb een aantal zinvolle ambassadeurschappen en alles bij elkaar vind ik dat genoeg'

Ik hoef bijvoorbeeld niet ook nog een eigen kledinglijn. Ik heb een aantal zinvolle ambassadeurschappen en alles bij elkaar vind ik dat genoeg. Het zou betekenen dat ik ook elk weekend aan de bak zou moeten en daar heb ik helemaal geen zin in.’

Ambitie moet niet ten koste gaan van je privéleven?

‘Nee, in ieder geval niet te vaak. Ik wil ook lekker koken voor vrienden, met de hond wandelen, iets met mijn man doen, iets ondernemen met mijn kinderen.’

Haar huidige echtgenoot, Michel Nillesen, ontmoette ze op haar eenenveertigste. Toen zij en zeker haar ouders het al niet meer hadden verwacht. Ze schrijft erover in haar boek, waarin ze ook eerdere liefdes bedankt, onder wie de vader van haar zoon Bram en dochter Julia. Het was geen liefde op het eerste gezicht tussen haar en Michel. Maar het bleek wel echte liefde.

Je gelooft niet in De Ware. Toch noem je je echtgenoot jouw ideale man.

‘Ja, want hij sluit aan bij wie ik ben en bij alles wat ik belangrijk vind in het leven.’

En dat is?

‘Naast een heleboel andere dingen vind ik het belangrijk om er te zijn voor anderen, om te delen als dat kan. Ik vind het van belang dat je je realiseert dat het leven niet maakbaar is. Je hebt hooguit controle over hoe jij reageert op wat er om je heen gebeurt.

'Niet alle bejaarden zijn hetzelfde. Iedereen wordt oud zoals hij of zij is'

Ik heb ook geleerd dat mensen geen eenheidsworst zijn. Niet alle bejaarden zijn hetzelfde. Iedereen wordt oud zoals hij of zij is. Iedereen sterft ook zoals hij of zij is. Iedereen neemt op zijn eigen manier afscheid van het leven.’

Het leven is niet maakbaar, zeg je. Maar het uiterlijk wel. In je boek vertel je hoe je ineens anders naar jezelf ging kijken en besloot geen genoegen meer te nemen met uiterlijk verval.

'Ik vond het altijd onzin, maar dat uiterlijk confronteert je natuurlijk met de vergankelijkheid van het leven. Als je jong bent, heb je daar blijkbaar geen oog voor. Ik vind rimpels niet zo erg, maar wel dat de boel gaat hangen. Het wordt rommelig.

'Je knapt enorm op van een vampiersfacelift'

Daarom heb ik eerder dit jaar een ‘vampire facelift’ gedaan en daar knapt je huid enorm van op. Met dat soort onderhoud ben ik nu dus wel begonnen. Ik dacht ineens: waarom niet? Ik verf ook mijn haar, ik sport, probeer zo gezond mogelijk te eten...’

Je bent niet van de diëten, maar je sport wel fanatiek?

‘Ik heb de bouw van mijn ouders, die waren allebei slank, maar ik kan niet meer zo eten als ik vroeger deed. Ik gebruik meestal mijn gezonde verstand. Sporten doe ik vier à vijf keer per week. Kracht, flexibiliteit, coördinatie, reactievermogen, balans... In onze eigen tuin.

'Een personal coach is het beste cadeau dat ik mezelf ooit heb gegeven'

Soms met een buurvrouw, soms met mijn man. En ik heb al heel lang een personal coach, het beste cadeau dat ik mezelf ooit heb gegeven. Sport moet je integreren in je leven. Je krijgt maar één lijf en daar moet je het mee doen. Zorg er dan ook goed voor.’

Dit verhaal heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in