Kunstenares Paola Kalshoven: 'Kunst en eten zijn voor mij gelijk'

Kunstenares Paola Kalshoven maakt objecten met afgedankt materiaal. Vaak vindt ze dat gewoon op straat. ‘Ik denk in energie en die gaat altijd, ongebreideld door. Alles in de wereld kan altijd weer op de een of andere manier worden hergebruikt.’

‘Ik bewaar alles, ik kan niets wegdoen,’ zegt kunstenares Paola Kalshoven (57), die objecten maakt van afgedankt materiaal. Van tweedehands vondsten bijvoorbeeld, fabrieksrestanten of dingen die ze gewoon vindt op straat. In haar lichte, modern ingericht Amsterdamse grachtenpand is haar werk overal aanwezig. In de zitkamer liggen kleden van hergebruikt vilt en haar ‘mormels’, kussenachtige objecten die ze maakt van oude lappen. Boven in haar atelier staan haar ‘koralen’, objecten die ze maakt van stukjes kunststof en kralen die ze ergens heeft gevonden, tweedehands heeft gekocht of gekregen. ‘Afval bestaat niet. Alles kan een nieuwe bestemming krijgen.’

Bekijk ook

Leco: 'In vijf stappen creëerde ik een natuurlijke look bij Monic Hendrickx' | Nouveau

Hoewel Leco bij Monic Hendrickx (57) meteen denkt aan een glamorous filmsterren look, is hij deze keer gegaan voor een natuurlijke no-make-uplook.

Buitenbeentje

Paola Kalshoven groeide op in Nieuwkoop en Alphen aan den Rijn als jongste dochter in een gezin met vijf kinderen. ‘Mijn vader was slager,’ vertelt ze. ‘Maar hij zag er helemaal niet zo uit. Hij was een heel knappe man die danste achter zijn hakblok. Hij sneed het vlees ook heel elegant af. We moesten allemaal helpen in de slagerij en maakten veel dingen zelf. Worsten, patés, stoofvlees. Daar is mijn hartstocht voor koken ontstaan.

Buitenbeentje

Kunst en eten zijn voor mij gelijk. Het was een fijne jeugd. Als kind was ik altijd al bezig met dingen maken. Op school was ik een buitenbeentje. Als we handvaardigheid hadden, was ik altijd teleurgesteld als de pauzebel ging. Dan werkte ik gewoon door, terwijl de andere kinderen naar buiten renden. Thuis was ik eindeloos aan het tekenen. Of ik probeerde van een pvc-buis en twee aardappelen een majorettestok te maken. Ik wilde graag majorette worden, maar mijn moeder vond dat ordinair. Ik was ook altijd bezig in de natuur, daar maakte ik minituintjes met bloemen en watervalletjes. Als ik boos op mijn moeder was, bouwde ik een hut in de tuin met het idee dat ik daar ging wonen. Ik besloot op mijn tiende al dat ik naar de kunstacademie wilde. Het werd Arnhem, waar ik 3D-design deed: het bedenken en maken van gebruiksvoorwerpen. We waren daar helemaal niet op de markt gericht. We werden opgeleid tot toegepast kunstenaar.

Op de academie begon ik me te verbazen over de enorme verspilling in de wereld. De meeste mensen kopen telkens weer nieuwe dingen in oneindig veel verpakkingen zonder dat ze nadenken over de gevolgen daarvan. Ik vroeg me af: wie ben ik om weer het zoveelste ding te maken? Ik dacht: alles bestaat al. Ik ging toch door met ontwerpen omdat ik besefte dat ik met mijn werk kon laten zien hoe ik erover denk. Je kunt een boodschap doorgeven, het hoeft niet alleen maar over mooi te gaan. En mijn boodschap is dat er geen afval bestaat. Het is alleen maar dat wij afkerig zijn van iets wat vies is, of kapot. Als we iets niet meer willen, gooien we het gewoon weg en dat vind ik een enorme verspilling. Want voor mij is alles materiaal. Als student liep ik op donderdagavond, als het grofvuil werd aangeboden, te jutten op straat. Ik maakte stoelen met schuimrubber dat ik van straat had geplukt. Dat mocht niet van mijn docenten, want zij associeerden design met nieuw en fonkelend en niet met afgedankte spullen.’

Verder lezen?

Het hele interview Paola (met schitterende foto's!) staat in de nieuwe Nouveau die vanaf nu overal te koop is en rijk gevuld is met onderwerpen die belangrijk zijn voor de kunstenares. Online bestellen kan natuurlijk ook!