Acht weken mondige pubers, PCR-testen en hormonale humeuren.
"Vooropgesteld: ik hou zielsveel van mijn kinderen. Maar acht weken 24/7 met mondige pubers (14 en 16) en een al even pittige tweenie (12) heeft er wel ingehakt.
Ook omdat mijn man en ik niet zo lang vrij konden nemen en allebei nog thuis moeten werken. En het zoomt toch niet zo soepel met op de achtergrond gegil over een al dan niet stiekem geleend dan wel 'gestolen' truitje of de niet aflatende dreun van The Weeknd.
'De PCR-testen waren een dure en ingewikkelde bedoening'
We zijn wel even weggeweest, tien dagen naar Spanje. Man en ik zijn dubbel gevaccineerd, pubers nog niet en de jongste natuurlijk ook niet. De PCR-testen waren een dure en ingewikkelde bedoening en er werd lang niet altijd naar gevraagd. Maar ik zat toch steeds in de zenuwen of we alles toch op orde hadden.
Daar komt bij dat onze kinderen tegenwoordig heel andere dingen leuk vinden dan wij. Had ik al gezegd dat ze mondig zijn? De oudste twee willen alleen maar wifi en leeftijdsgenoten. De jongste is het gelukkigst als ie met zijn vrienden kan gamen. Dus eigenlijk ook 'wifi en leeftijdsgenoten'.
'Wat wij voorstellen, levert collectief rollende ogen op'
De tijd dat we als gezin nog leuke boottochtjes over een meer maakten of met zijn allen wandelden is duidelijk voorbij. Dit soort voorstellen levert collectief rollende ogen op. En ik weet dat het bij de leeftijd hoort en dat het maar een fase is. Maar ik vind het toch niet leuk, dat onze kinderen ons tegenwoordig vooral als een soort menselijke pinautomaten zien.
En dan nog de zooi thuis. Hoe ze alles gewoon laten vallen waar ze staan. Of zitten. Hangend op de bank, omringd door, nou ja, alles behalve groente en fruit, hè? Die eindeloze lamlendigheid - ik had er moeite mee om me er niet over op te winden. Maar zij vonden het chill, dus vooruit - het was tenslotte vakantie.
'De oudste bestelde doodleuk pizza als ze het avondeten niet lekker vindt'
Ook lastig (en tegelijk erg grappig): eigengereid gedrag. De oudste heeft nog wat geld van een eerder baantje, die bestelde doodleuk pizza als ze het avondeten niet lekker vond. Uiteraard wel provocerend aan tafel opeten in de hoop dat wij zullen flippen. Opstand van de andere twee, Les Misérables aan tafel. Er wat van zeggen werkt alleen maar averechts, dus we hebben het laten gaan. 'Ze is in ieder geval zelfstandig en weet wat financiële onafhankelijkheid is,' zeiden we troostend tegen elkaar.
'De vrienden gaan niet meer om haf zes naar huis, ze blijven chillen'
Nog wat: pubers zijn er altijd. Man en ik hebben twee maanden lang geen seconde privacy gehad. Ook laat op de avond hingen ze nog op de bank. En dan was ik al blij dat ze het naar hun zin hadden voor Netflix (ze zijn erg into afgrijselijke horror op dit moment). Zelf zat ik in de slaapkamer naar mijn laptop te kijken. Beneden zes pubers, want vrienden en vriendinnen gaan niet meer om half zes naar huis om te eten, ze blijven eindeloos chillen. En eten gezamenlijk je kasten leeg. Maar goed, fijn dat ze vrienden hebben. Wel een beetje jammer dat de chips altijd op zijn als je zelf trek hebt om te snacken.
Je denkt dan wel: wie betaalt hier nou eigenlijk de hypotheek? Maar om de lieve vrede te bewaren, liet ik ook dat maar gaan. Net als deze onhebbelijkheden:
- Voor elke boterham die aan het aanrecht wordt gesmeerd een nieuw mes pakken.
- Gebruikt serviesgoed niet meteen in de vaatwasser zetten, maar in de gootsteen.
- Kleding niet opbergen, maar in hopen door het hele huis verspreiden. Overal.
- De wasmachine laten draaien voor één lievelingsjeans.
- De schier eindeloze stroom eisen, verzoeken en mededelingen per app, terwijl ze één kamer verderop zitten. En de '?????!' als je niet binnen drie seconden reageert.
- Als je iets aan hen vraagt, komt er juist helemaal geen reactie. Oortjes in, ze horen je niet eens.
- Hormonale puberaanvallen vallen onhandig genoeg altijd net samen met menopauzale hormonale aanvallen – zul je net zien.
- Voedselresten die nog net niet op eigen beweging hun kamers uitwandelen. Omdat je niet meer op hun kamers mag komen, maar ze het verdommen om die zelf schoon te houden tot je met een interventie dreigt (alles, maar dan ook alles is strijd...).
- Hoeveel stompzinnige TikToks kun je als moeder bekijken en 'knap hoor!' blijven zeggen terwijl je eigenlijk wilt schreeuwen: 'Lees een boek!'?
- Je bent de minst coole persoon ter wereld, maar dat weerhoudt je puberdochters er niet van je make-up en kledingkast te plunderen. Hoe dan?
- Alles wat je zegt is fout. Je hebt echt nergens verstand van. "Want ik heb online gelezen dat… dus!"
Van die dingen, die het hele jaar door bij het dagelijks leven horen, maar in de vakantie net even wat harder binnenkomen, omdat je amper een break van elkaar hebt. Dat maakt relativeren en er eens smakelijk om lachen... lastiger.
Tot vandaag, dus. Jongste is weer gewoon naar school, met frisse tegenzin en een gewichtige blik, want het is niet niks, om aan groep acht te beginnen.
De oudste twee beginnen morgen pas, maar zijn vandaag al druk met boeken halen, vriendinnen die terug zijn opzoeken en dingen waar ze acht weken de tijd voor hebben gehad, maar die nu op stel en sprong alsnog moeten worden gedaan.
Het koffieapparaat is niet plakkerig / leeg / van de leg vanwege ongeduldig knopjes indrukken
Dus is er sinds vanmorgen rust in huis. Man en ik zijn vredig aan het werk. Classic.nl staat zachtjes aan. De ramen staan open, want we hoeven niet bang te zijn dat de buren last van ons hebben. Het koffieapparaat is niet plakkerig / leeg / van de leg vanwege ongeduldig teveel knopjes indrukken. De hond ligt snurkend naast me. Het is heerlijk.
In de loop van de dag volgt er uiteraard weer een invasie van nazaten, vrienden en verzoeken. Maar overdag hebben we nu min of meer weer voor onszelf. En dat vind ik verrukkelijk. Serieus, het voelt als vakantie."
Foto (c) Getty Images. De naam van Sandra is om privacyredenen veranderd.
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in