Rebecca (57): 'Ik ben hopeloos verliefd op een 20 jaar jongere woestijnprins'

Rebecca is nog altijd verliefd op Hazem, een bedoeïen uit de Wadi Rum-woestijn, die ze drie jaar geleden ontmoette. Ze beleefden een onvergetelijke romance, maar stuitten op onoverkomelijke verschillen in leeftijd en cultuur.

“Een maand geleden sprak ik Hazem voor het eerst in maanden weer via Skype. Ik keek naar zijn gezicht en alle tijd dat ik hem niet had gezien, verdween. Ik zag zijn ogen, zijn vertrouwde blik en verlangde zo naar hem dat ik hem wel door het beeldscherm naar me toe wilde trekken."

Hazem houdt ook van mij, dat weet ik

"Ik kon mijn ­tranen niet bedwingen. Na afloop bleef het gemis zo groot, dat ik hem de volgende ­morgen een bericht stuurde dat ik afscheid wilde nemen. Geen contact meer, niet meer appen. Het is enkel het korstje van de wond openkrabben, keer op keer op keer. De periode daarna bleef het stil. Erg pijnlijk, maar tegelijkertijd was het ook een opluchting. Hazem houdt ook van mij, dat weet ik, daar ben ik heilig van overtuigd. Maar onze liefde is onmogelijk en heeft geen toekomst."

'Wat een indruk maakt deze man'

"Ik leerde Hazem kennen toen ik in 2013 een week in de Wadi Rum was, de woestijn in het zuiden van Jordanië. Ik was op dat moment vier jaar gescheiden. Hazem, geboren en getogen in de woestijn, was de gids van de groep waarmee ik een week lang rondtrok.

Hij bleek een boeiende man, die prachtig verhalen kon vertellen. Hij was heel behulpzaam en straalde veel rust uit. Echt een persoonlijkheid. Al op de eerste dag schreef ik in mijn notitieboekje: ‘Wat een indruk maakt deze man.’ Maar verder ging mijn gevoel op dat moment absoluut niet. Ik genoot van de woestijn, de ruimte, de weidsheid en de bedoeïenencultuur en het verrukkelijke eten. De woestijn doet iets bijzonders met mij; ik vergeet er alles en voel me honderd procent gelukkig." 

Lees ook: 5x deze beroemde mannen zijn nog altijd verliefd op hun oudere echtgenote

Verliefd

"Bij het afscheid wisselden Hazem en ik gegevens uit, om elkaar wat foto’s te sturen. Pas na twee maanden, toen hij me uit­nodigde voor Facebook, begonnen we te mailen. Als vanzelf werden onze berichten langer. We Skypeten ook en soms zaten we wel vijf uur lang te praten. We hadden elkaar zó veel te vertellen. Over alles, ons leven, onze achtergrond, de cultuur waarin we zijn opgegroeid, familie, het geloof. 

Het was zo fijn om met elkaar te praten. Ondanks veel verschillen begrepen we elkaar goed en we lachten heel veel. 

Maanden heeft het geduurd voor ik besefte dat ik verliefd was. Het lag niet voor de hand voor mij. Hij woonde zo ver weg en was ook nog eens twintig jaar jonger dan ik. Maar ik merkte niets van het leeftijdsverschil ­tussen ons, maar het wás er wel, natuurlijk."

Het bleek wederzijds

"Op zeker moment kon ik niet meer om mijn gevoelens heen. Op een avond, vlak voordat ik naar het buitenland zou gaan voor familie­bezoek, besloot ik hem te vertellen wat ik voelde.

Het bleek wederzijds, hij liep er ook al even mee rond. Toen ik na drie weken familiebezoek weer thuiskwam – ik had expres een tablet gekocht zodat ik hem nog vaker kon spreken – nam ik, nog ­versuft van de jetlag, een impulsieve beslissing. Ik wilde naar Hazem toe en boekte een ticket. Toen ik hem weer sprak, zei ik: ‘Ik heb een verrassing. Ik kom naar Jordanië.’

De opgetogen uitdrukking op zijn gezicht zal ik nooit vergeten. En zo reisde ik, tien maanden na mijn woestijntrip, af naar deze bedoeïenman, die ik inmiddels zo goed had leren kennen. Ik moest gewoon weten: hoe zou het zijn als we elkaar weer in het echt zouden zien?"

Het was niet in woorden te vatten

"Hazem kwam me ophalen met een vriend en diens dochtertje. In Jordanië is het niet gebruikelijk dat je elkaar uitbundig met zoenen begroet. Vrij neutraal stapten we in de auto, hij voorin op de bijrijdersstoel, ik achterin.

Toen keek hij achterom. Weer die blik. Zo blij. Zo liefdevol. Hartverwarmend. Ik wist op slag dat het goed was dat ik gekomen was. We zijn naar het huis gegaan waar hij woonde met familie en daarna met zijn pick-up de woestijn in gereden.

Daar bleek alles te kloppen. Het was niet in woorden te vatten, fantastisch. Samen in die prachtige, verlaten woestijn, eindeloos praten, lachen, vrijen, grapjes maken, huilen en stil zijn. Ons leeftijdsverschil speelde geen moment. ‘Ik val op wie je bent, op je hart,’ zei Hazem – en ik voelde dat dat waar was."

'Wie weet hoe alles dan gelopen zou zijn?'

"Het gold voor mij ook. Bovendien herkende ik in hem een oude ziel, terwijl ik jong van geest ben, speels bijna. Het klopte, heel simpel. Het leek mij fantastisch om Hazem voor een vakantie naar Nederland te halen. Zo kon hij ook mijn land zien, beter begrijpen wat mijn achtergrond was.

We moesten ieder van alles regelen. Toen ik een paar maanden later naar hem terugvloog, hadden we een afspraak bij de Nederlandse ambassade. Daar dook een probleem op: zijn papieren moesten vertaald worden en dat kostte geld. Geld dat Hazem niet had.

En hij was veel te trots om iets van mij aan te nemen, wilde niet dat ik het voor hem betaalde. Achteraf heeft hij daar veel spijt van. Hij zegt weleens: ‘Wie weet hoe alles dan gelopen zou zijn?’ Maar op dat moment lieten we het erbij en hadden we opnieuw een heerlijke tijd samen. Over de toekomst spraken we niet, we wisten dat dat ingewikkeld lag en leefden volledig in het nu. Want o, wat genoten we van elkaar en de liefde tussen ons spatte ervan af."

Door familie onder druk gezet

"Maar na die tweede reis is het misgegaan. Hazem had me vaker al verteld dat hij door zijn familie erg onder druk werd gezet om te trouwen. Bij de bedoeïenenstammen trouwen de mannen meestal al wanneer ze begin twintig zijn; voor hem, ‘al’ midden dertig, was het dus de hoogste tijd om een gezin te stichten.

Zijn familie moet hebben gezien hoe wij naar elkaar keken, al toonden we hun onze liefde niet openlijk. Ze zeiden hem dat als hij nu niet snel zou ­trouwen, hij verstoten zou worden. In de hechte gemeenschap waar hij vandaan komt, is dat vreselijk." 

Gerarrangeerd huwelijk

"Op een avond, ik was een paar maanden terug, vertelde Hazem me zwaar terneergeslagen dat hij zijn hoofd had gebogen. Hij had ingestemd met een gearrangeerd huwelijk, met een nichtje van twintig jaar oud.

We hebben ontzettend zitten huilen, allebei, terwijl we elkaar zagen via Skype. Dit zou het einde van ‘ons’ betekenen. Ik zou hem niet meer kunnen komen opzoeken. Ja, puur als vrienden – stiekem gerommel, dat zou ik nooit doen, dat verdient onze liefde niet – maar dat leek me alleen maar een kwelling.

Toch, hoe verdrietig ik ook was, ik begreep het wel. Hij woont daar, hoort daar, heeft daar een leven. En wat kon ik hem bieden? Als ik jonger was geweest, in de dertig bijvoorbeeld, dan was het heel anders geweest. Dan zou ik ongetwijfeld alles voor hem in de steek hebben gelaten in Nederland en was ik naar hem toe gegaan.

Extreem eenvoudig leven, in een huis waar op de grond wordt gegeten, waar geitjes en kippen rondlopen, waar ik een hoofddoek had moeten dragen – ik had het allemaal graag gedaan. Maar nu, ver in de vijftig, al mijn zekerheden in Nederland opgeven en niet meer in staat hem kinderen te geven? Nee, het kón gewoon niet."

Ik was nog zo verliefd

"Dus ik kon niets anders dan hem steunen. Ik hoopte oprecht dat hij gelukkig zou ­worden. Dat staat voor mij op de eerste plaats. Maar natuurlijk was het moeilijk, want ik was nog zo verliefd. En hij ook. We spraken elkaar onverminderd vaak en hij deelde alles met mij.

Met zijn vrouw had hij niets, vertelde hij, hij kon totaal niet met haar praten. Het duurde niet lang of hij had het al over scheiden. Toen vlamde mijn hoop weer op: zou er dan toch nog een toekomst voor ons zijn? Maar telkens werd er weer bemiddeld en waaiden zijn scheidings­plannen weer over."

Slopend

"Het was fijn om nog steeds contact te hebben, maar ook slopend. Hazem bleef in mijn hart, ziel en hoofd en ik was continu met hem bezig. Wachtte op berichtjes. Keek uit naar gesprekken met hem. Wat ik ook deed, hij was bij me, en dat was natuurlijk niet goed. Mijn eigen leven stond op die manier in de wacht. Voor een andere man kon ik absoluut niet openstaan, die maakte gewoon geen kans.

Het voelde echt als een verslaving. Verliefdheid op afstand kan zo lang duren als het telkens wordt gevoed. Pas begin dit jaar is het wat gezakt. We hadden dan ook bewust wat afstand genomen, zo skypeten we niet meer omdat het te moeilijk was.

Vier keer hebben we het contact zelfs helemaal verbroken, maar dat hielden we toch niet vol. Ook na de laatste keer, een maand geleden dus, na mijn hevige huilbui toen ik zijn gezicht weer zag, heeft hij opnieuw weer wat laten horen. 

Na drie weken stilte appte hij me dat hij nu echt gaat scheiden. Ik had hem verschrikkelijk gemist, dus het was fijn om van hem te horen."

Zou die scheiding wel echt doorgaan?

"Aan de andere kant: nu begint alles weer opnieuw. En zou die scheiding wel echt doorgaan? En zo ja, wat dan? Hoe dan verder? Eén ding weet ik zeker: als hij ooit weer vrij man is, wil ik uitzoeken wat er nog is tussen ons.

Maar ik had dit hoe dan ook, voor geen goud willen missen. Het was en is nog steeds echte liefde, daar steek ik mijn hand voor in het vuur. Ik zie ons als twee zielen die elkaar al eerder hebben ontmoet. En wat ik met hem heb meegemaakt, koester ik. Niemand neemt me dat af.” 

Deze aflevering van Openhartig heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in