Laura (46): 'Sinds haar scheiding heb ik een hekel aan mijn vriendin!'

Laura (46) dacht dat haar jarenlange vriendschap met Carla voor eeuwig was. Maar sinds haar scheiding is Carla zo veranderd, dat ze het liefst alle contact zou verbreken.

Tekst: Lydia van der Weide

 

‘Haar laatste drie Whatsapp-berichten heb ik genegeerd. Maar volgende week is Carla jarig: ik kan het niet maken om haar dan niet te feliciteren. Op z’n minst met een berichtje.

Normaal gesproken ging ik altijd bij haar langs met een leuk cadeau. Ze was tenslotte mijn beste vriendin. Zij denkt dat ze dat nog steeds is, maar mijn gevoel voor haar is veranderd.

De Carla met wie ik altijd zo close was, is het afgelopen jaar een heel andere vrouw geworden. Een vrouw die ik, als ik heel eerlijk ben, niet meer kan uitstaan.

We kennen elkaar al lang, Carla en ik. We zaten samen op de basisschool. In die jaren was ze gewoon een klasgenootje, we hadden nog geen speciale band. Dat kwam pas toen wij als enigen van onze klas naar dezelfde middelbare school gingen. Daar werden we al gauw de beste vriendinnen.

In die tijd keek ik erg tegen haar op. Haar lichaam was verder ontwikkeld dan het mijne en ze was erg populair bij de jongens. Ook zat ze vol grapjes, die ze zelfs door de klas durfde te roepen.

Ik was daar veel te verlegen voor. Kreeg een kleur als ik iets voor moest lezen. Dat zij mijn beste vriendin wilde zijn, maakte me trots. En samen hadden wij ontzettende lol. Bij haar durfde ik er alles uit te flappen en we hadden vaak de slappe lach.

We hebben alles gedeeld in die jaren: ruzies thuis, zenuwen voor cijfers, maar ook onze eerste zoen en eerste vrijpartij. Carla kreeg vaste verkering toen ze zeventien was.

Ondanks dat was ze er nog altijd voor mij. Mijn zoektocht naar de liefde verliep moeizamer; mijn hart werd meermalen gebroken. Ik mocht altijd bij haar uithuilen.

Toen Carla ging samenwonen, stuurde ze haar vriend op zulke momenten naar boven en troostte ze mij met wijn en toastjes. Wat was ze blij toen ik, net als zij, mijn grote liefde vond. We zijn in hetzelfde jaar getrouwd en werden pal na elkaar zwanger.

We zijn altijd hecht gebleven. Er stond ons ook niets in de weg: zowel onze mannen als kinderen konden het goed met elkaar vinden, we woonden dicht bij elkaar en onze levens gingen min of meer gelijk op.

Ruzie was er nooit. Weleens kleine ergernissen; Carla is wat lakser dan ik. Ze komt vaak te laat en als ze geld leent, moet je daar geheid drie keer om vragen eer je het terugkrijgt.

Ook ik zal zonder twijfel mijn mindere kanten hebben. Maar we konden altijd alles bijleggen. Toen onze kinderen groter werden, boekten we soms een reis samen. Dat begon met een weekendje Antwerpen, tot we zelfs een week naar Griekenland gingen, tweeënhalf jaar geleden.

Daar ging het eigenlijk al mis, al probeerde ik door de vingers te zien wat er gebeurde.

Ik wist dat Carla niet meer zo gelukkig was met haar man. Ze waren uit elkaar gegroeid en hij vluchtte in zijn werk. Voor zijn gezin, en vooral voor Carla, leek hij amper tijd te willen maken. Daar leed Carla onder. Rot natuurlijk, en ik adviseerde relatietherapie.

Er moest toch nog iets van hun ooit zo mooie huwelijk te maken zijn? Als ze deze vakantie nu eens besteedde aan het terughalen van waar ze vroeger zo verliefd op was geweest. Dat zou vast een mooi begin zijn.

Carla koos een andere manier om zich beter te gaan voelen. Ze flirtte met een restauranteigenaar en ging een paar keer met hem uit. Nee hoor, er gebeurde niets, zei ze; tot ze op onze laatste dag vertelde dat ze bij elke ontmoeting met hem naar bed was geweest.

Ik schrok daar ontzettend van. Trouw is belangrijk voor mij, en voor Carla ook - dacht ik. Zij was juist altijd zo bang dat haar man haar zou bedriegen.

Dus ik snapte werkelijk niet hoe ze dit kon doen. Maar zij deed er luchtig over. Het stelde niets voor, was enkel een vakantieavontuurtje. Nu kon ze er thuis tenminste weer tegenaan. En dit hoefde haar man toch niet te weten?

Het zat me helemaal niet lekker, maar wat moest ik? Als vriendin wilde ik begrip tonen en achter haar staan. Als zij zei dat dit goed voor haar was geweest, wilde ik haar niet veroordelen. En nee, natuurlijk zou ik er tegen niemand iets over zeggen.

Het verbaasde me niet toen Carla me vorig jaar vertelde dat ze zou gaan scheiden. Dat lag overigens zeker niet alleen aan haar; haar man investeerde ook niets meer en hij was het, die de knoop doorhakte.

Natuurlijk was ik er voor haar, toen de scheiding in gang werd gezet. Net zoals ze er altijd voor mij was geweest toen we jong waren. Ook ik vroeg mijn man om ons alleen te laten wanneer zij kwam uithuilen.

Dan dronken we wijn, net als vroeger, soms tot diep in de nacht omdat ik haar niet wilde wegsturen. De katers de volgende morgen, als mijn wekker weer vroeg ging, nam ik voor lief. Ze was tenslotte mijn beste vriendin.

Maar na een poos werd het wel erg zwaar. We voerden telkens weer dezelfde gesprekken. Aandacht voor wat ik meemaakte, wat er bij mij speelde, was er niet. En vooruit, dat kan een tijdje. Maar niet maand in, maand uit.

Het begon me te benauwen dat ze elk onderwerp dat ik aansneed, weer naar zichzelf draaide. En dat áls het al over mij ging, ze op mijn leven zat af te geven.

Ze had mijn man altijd gemogen. Nu zei ze geregeld nare dingen over hem. Dat ze vond dat hij wel erg was aangekomen, bijvoorbeeld. En had ik wel gezien dat hij zo geboeid naar onze buurvrouw had gekeken? Zij zou er vraagtekens bij plaatsen hoor, als ze in mijn schoenen stond.

Eerst kon ik haast niet geloven dat ik het goed hoorde. Maar ze deed het vaker. Ze was gewoon aan het stoken! Was ze soms jaloers? Want mijn man en ik zijn hartstikke gek op elkaar.

Dat hij zwaarder is geworden in de loop der jaren, dat kan mij niet schelen. En hij interesse in de buurvrouw? Wat een onzin! Dus ik ging ertegen in, maar ik leek tegen een muur te praten.

Wanneer Carla en ik elkaar hadden gezien, voelde ik me vaak rot na afloop. Uitgeput, leeggezogen en slechtgehumeurd. Toen al zocht ik haar wat minder uit mezelf op. Maar ik durfde nog geen nee te zeggen als zij iets voorstelde. We waren al zo lang vriendinnen.

Voor mij voelde het als een huwelijk: je bent er voor elkaar in voor- en tegenspoed. Ze zat nu gewoon slecht in haar vel, had het nodig om zich af te reageren. Het kwam wel weer goed.

Maar toen ging ze daten. En sindsdien is ons contact nog uitputtender geworden. Ze verwacht van mij dat ik al haar verhalen aanhoor. Meeleef met elke ontmoeting die ze heeft. En mee-treur als ze niet wordt teruggebeld.

Maar ik snap wel waarom dat gebeurt. Ik vind haar veel te gemakkelijk. Ze duikt met iedereen het bed in. Ik denk dat dat niet werkt, zeker niet op onze leeftijd. Als je je als vrouw meteen weggeeft, nemen mannen je niet serieus. Carla vindt dat bekrompen. Ze doet ook schamper over het feit dat ik geen details hoef te horen over wat er allemaal tussen de lakens gebeurt.

Ik zit daar niet op te wachten. Ja, vroeger deelden we alles, maar toen waren we nog jong. Nu voelt dat anders. Maar als ik dat zeg, verwijt zij me dat ik jaloers ben. Natuurlijk heb ik vaak geprobeerd om hierover te praten.

Wel voorzichtig, want ik ben slecht in confrontaties. Vroeger ving ze die signalen toch wel op. Maar nu herken ik haar niet meer. Ze is zo op zichzelf gericht. Ze walst gewoon over mijn gevoelens en wensen heen.

Ik voel me in een spagaat zitten. Enerzijds heb ik medelijden met haar. Ze is zichzelf niet, is zó zoekende. Maar ik merk ook dat mijn geduld aan het opraken is. Ik haal niets positiefs meer uit ons contact.

Ik hou haar nu op afstand door te zeggen dat ik druk ben met een cursus van mijn werk. Maar dat kan ik niet eeuwig volhouden. Ik vrees dat ik eerlijk zal moeten zeggen dat ik ons contact liever verbreek. Een soort van uitmaken, dus. Maar o, wat vind ik dat moeilijk.’

De naam in dit artikel is gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in