Jossine: 'Er was een open relatie voor nodig om ons weer bij elkaar te krijgen'

Monogamie vonden Jossine en Paul te benauwend. Maar toen hun vrije levensstijl tot een breuk leidde, drong langzaam tot hen door dat ze maar één ding wilden: elkaar.

“Ik wilde graag in het wit trouwen – hoe ongepast dat ook mag lijken voor wie het verleden van Paul en mij kent. Maar ik beschouwde het juist als symbool voor onze nieuwe, frisse start. Ik had nooit verwacht dat ik mezelf nog eens in zo’n jurk zou zien."

Zo burgerlijk wilden wij niet zijn

"Toen Paul en ik die dag ja zeiden tegen de trouwgelofte, waren er slechts een paar mensen die wisten welke lading dit moment voor ons had. Ik ving de blik op van een goede vriendin; ze knipoogde en glimlachte. De meeste anderen, onze ouders, familie, kennissen, wisten niet beter of Paul en ik wilden officieel vieren dat we weer bij elkaar waren. En dat was ook zo natuurlijk. Maar vooral wilden onze nieuwe levensstijl bezegelen.

Toen we jaren geleden besloten een serieuze relatie aan te gaan, hadden we al voor elkaar gekozen. Maar daarbij hadden wij anderen niet uitgesloten. Monogamie, dat vonden we beperkend. Zo burgerlijk wilden wij niet zijn. Nu keken we in elkaars ogen en wisten: zo burgerlijk gaan wij voortaan wél zijn. Het is nu echt jij en ik, tot de dood ons scheidt."

Opgesloten in mijn huwelijk

"Op mijn 21ste stond ik ook voor een ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik was drie maanden zwanger en verliefd. Het leek een logische stap. Terwijl mijn vriendinnen studeerden, zorgde ik voor mijn zoontje. Later kwam daar een dochter bij. Maar hoeveel mijn kinderen ook voor mij betekenden, ik voelde me niet gelukkig met het leven als huisvrouw. De liefde tussen mijn toenmalige man en mij doofde na een aantal jaar al. Als mijn vriendinnen me vertelden over hun leven vol flirts, one-night-stands en avontuurtjes, hing ik aan hun lippen - en voelde ik me jaloers.

Het kostte mij moeite om trouw te zijn. Ik heb een hoog libido en de seks stond op een laag pitje in mijn huwelijk. Maar vreemdgaan kwam niet in mij op. Toen ik ontdekte dat mijn toen­malige echtgenoot wél vreemdging, kwam dat hard aan. Na onze scheiding zat ik verbitterd op een etage. Ik was dertig en vond dat ik mijn mooiste jaren had vergooid. Ik besloot het voortaan helemaal anders te gaan doen. Ik wilde verder studeren en een goede baan vinden. En ik wilde me niet meer binden. Hoewel ik snakte naar een leuke man, wilde ik me nooit meer zo opgesloten voelen als in mijn huwelijk. Die zelfgekozen gevangenschap had me niets opgeleverd." 

Lees ook: Openhartig: 'Ik ben hopeloos verliefd op een twintig jaar jongere woestijnprins'

En toen ontmoette ik Paul

Doordat we het goed hadden geregeld met de kinderen en doordat mijn ouders regelmatig bijsprongen, kon ik mijn verloren jaren inhalen. Er kwamen vrijblijvende contacten op mijn pad en ik merkte dat ik prima kon genieten van seks zonder liefde. Wanneer ik iets meer voor iemand dreigde te gaan voelen, trok ik me terug. Ik wilde voor niemand mijn vrijheid opgeven. 

Ik had nog lang niet genoeg van mijn leven als vrijbuiter toen ik Paul ontmoette. Toch wist ik al snel dat ik deze man niet zomaar kon laten gaan. Ik kon met hem praten, we vulden elkaars zinnen aan, hadden dezelfde humor. Ook in bed overtrof hij iedereen die ik eerder had ontmoet. We leken voor elkaar gemaakt. Ik stelde hem zelfs voor aan mijn kinderen, iets wat altijd een no go was geweest. Maar helemaal voor hem gaan, honderd procent, dat durfde ik niet.

Voor Paul was dat oké. Hij is openminded en leeft erg in het moment. Hij verwachtte geen beloftes. En geen trouw. Toen ik, achteraf gezien vooral uit recalcitrantie, in bed belandde met een oude minnaar en dat eerlijk vertelde, werd hij niet boos. Sterker nog, hij zei: ‘Vertel me alles, dan geniet ik mee.’"

Liever jaloers dan bekneld

"Toen hij kort erna een maand op vakantie ging, gaf ik ook hem carte blanche. Al voelde ik mijn tranen branden toen ik hem weg zag rijden. Natuurlijk was ik bang dat ik hem kwijt zou raken. Dat hij iemand zou ontmoeten die leuker was. Toch wist ik dat dit was wat ik wilde. Liever jaloers dan bekneld. 

Met een hoop spannende verhalen kwam Paul thuis. Ik zou liegen als ik zei dat die niet een beetje staken, maar tegelijkertijd voelde het meteen weer heel vertrouwd tussen ons. Wij konden dit dus, bleek wel! Anderen waren geen bedreiging voor ons. We kregen een latrelatie, met alle vrijheden die we wensten. Het was niet altijd makkelijk; zeker de eerste jaren speelde er wel eens jaloezie, vooral van mijn kant. Maar we kwamen er altijd weer uit.

En het voelde goed om telkens opnieuw bewust voor elkaar te kiezen. Toen mijn kinderen het huis uitgingen en we nog meer tijd voor elkaar kregen, bezochten we ook weleens parenclubs en swingersfeestjes. Het was een groot avontuur waar we enorm van genoten. Niet alleen ter plekke, maar ook de voorpret en het napraten thuis waren fijn. Het waren mooie jaren en ik heb er absoluut geen spijt van. Ik denk niet dat wij zover in onze relatie waren gekomen als we dit niet hadden gedaan. We kampen allebei met bindingsangst en dit was onze enige manier om toch heel dicht bij elkaar te komen."

Exclusieve liefde

"Toch leek de koek op een gegeven moment op. Met het swingerswereldje was ik eerder klaar dan Paul. Ik vind seks met één persoon toch het fijnst, met iemand voor wie je tenminste een beetje gevoel hebt. Paul ging voortaan alleen, terwijl ik afsprak met Ruben, een getrouwde man die ik in een parenclub had leren kennen. Met hem gebeurde wat ik nooit had gewild: ik werd verliefd.

Ik was er meteen open over tegen Paul. Die maakte zich geen zorgen. ‘Geniet er lekker van joh,’ zei hij. En vervolgens trok hij er in het weekend weer op uit voor zijn eigen erotische belevenissen. Maar ik voelde: dit is wel degelijk iets om je zorgen over te maken. 

Al die jaren had Paul op nummer één gestaan. Nu verlangde ik te vaak naar Ruben als ik bij Paul was. Ik verloor het geduld om naar zijn verhalen te luisteren. De losbandige weg die hij opging, ging mij meer en meer tegenstaan.

En toen Ruben aankondigde dat hij zou gaan scheiden, kwam alles op z’n kop te staan. Hij wilde met mij verder, samenwonen. Ik voelde dat ik er inmiddels ook naar verlangde om iemand elke dag bij me te hebben. Paul stond op dat moment zo ver bij me vandaan dat hij daar niet de geschikte persoon voor leek. Hij zou het vast niet willen, dacht ik."

Ineens woonde ik samen met Ruben

"Ik koos voor Ruben, Paul was er stuk van. Ergens hoopte ik dat hij voor mij zou vechten. Maar naar zijn idee, zo weet ik nu, kon hij niets anders dan me laten gaan. We hadden elkaar toch altijd vrijgelaten in onze keuzes? Dus ineens woonde ik samen met Ruben en was Paul weg uit mijn leven. Ik probeerde mijn draai te vinden, ik deed mijn best, maar het was net alsof ik een jas droeg die net niet paste.

En op een dag besefte ik dat ik het leven dat ik nu leidde wel wilde, maar niet met Ruben. De man met wie ik elke dag exclusief samen wilde zijn, was Paul. Maar ik durfde het niet te zeggen en ook Paul gedroeg zich afstandelijk als we elkaar zagen. Toch bleven we elkaar als vrienden opzoeken en uiteindelijk kwam het tot een gesprek. Een écht gesprek, dat we al zo lang niet meer hadden gevoerd. Paul bleek doodmoe van het leven dat hij leidde. Zijn seksavonturen waren een vlucht geworden, een soort verslaving. Hij wilde niets liever dan daarvan afkicken. En hij bleek mij net zo te missen als ik hem. 

Drie weken nadat we elkaar weer hadden gevonden, heb ik mijn huis, dat ik had aangehouden toen ik bij Ruben was ingetrokken, opgezegd. Ik wilde geen halve beslissing nemen en de deur naar vluchtroutes dichtgooien. Ik wilde echt voor Paul gaan. Een monogame relatie, dat was ons doel."

Telkens vonden we elkaar weer

"Het was eng, enger dan onze relatie ooit was geweest. Hoeveel we ook van elkaar hielden, onze relatie was altijd vrijblijvend geweest. Nu was het serieus. Er kwamen ruzies, wanhopige tranen, paniekaanvallen, verwijten… Maar telkens vonden we elkaar weer, sterker dan ooit. We ontdekten dat het veel intiemer was om over onszelf te praten, in plaats van over anderen. 

Op de dag dat Paul de therapie tegen zijn seksverslaving afrondde, gingen we uit eten. Toen we na afloop thuiskwamen, ging hij voor mij op zijn knieën. Wilde ik met hem trouwen? Ik aarzelde geen moment. Ja, ja! Er was niets dat ik liever wilde.

Onze bruiloft is nu anderhalf jaar geleden. En we zijn ontzettend gelukkig samen. Ons seksleven is wel wat minder spannend geworden. We hoeven niet meer tegen elkaar op te boksen, niets te bewijzen. Maar dat is helemaal niet erg. We staan hier allebei achter. Anderen zijn niet langer welkom. Wat mij betreft, blijft dit altijd zo.”

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in