Irene (60): 'Mijn man verzweeg jarenlang zijn oudste zoon voor mij'

Twee jaar geleden kwam Irene (60) voor een onaangename verrassing te staan: haar man bleek een zoon te hebben uit een eerdere relatie. Het geheim legde een bom onder hun huwelijk. 

“Ik ontmoette René toen ik 24 was. Ik kwam uit een gewelddadige relatie, die grote impact op mij had. René was mijn rots in de branding. Hij ving me op, toonde zich betrouwbaar, altijd, en omringde me met zo veel zorg dat ik het vertrouwen in mezelf en in de liefde terugvond.

Hoewel ik op mezelf woonde, zat ik haast continu bij hem. Na een ingewikkelde jeugd – mijn ouders zijn vroeg overleden, de tante bij wie ik in huis kwam, was ik overduidelijk tot last – had ik het gevoel dat ik eindelijk mijn geluk had gevonden. Wat mij betreft, konden we niet snel genoeg de volgende stappen zetten; trouwen, kinderen, ik wilde het allemaal.

René was terughoudender. Niet omdat hij twijfelde aan onze relatie, zei hij; ik was de vrouw van zijn leven. Maar we hadden toch de tijd? Zeker met kinderen wilde hij liever nog een tijd wachten.

Gesprekken over dit onderwerp verliepen soms wat stroef. Ik kon niet goed peilen hoe hij over een gezin dacht. Op donkere momenten vreesde ik dat hij me aan het lijntje hield. Wat was ik blij toen hij na ruim twee jaar op z’n knieën ging en direct voorstelde dat ik met de pil zou stoppen. Op onze huwelijksdag hebben we mijn resterende pillen symbolisch door het toilet gespoeld. Ik stond erbij te juichen. 

Achteraf, nu ik alles weet, heb ik eindeloos gepiekerd of ik indertijd dingen heb gemist die ik wél had moeten opmerken. Maar ik ging zo op in mijn eigen toekomst­dromen, dat ik minder met René bezig was. Hij had ja gezegd tegen ­kinderen, dat was het belangrijkste. Verder fantaseerde ik erop los, breide ik sokjes en verfde ik voorbarig de kinderkamer al.

Gelukkig hoefden we niet lang te wachten tot het raak was. Ik was dolblij, belde René en ratelde zo door, dat ik me niet herinner wat zijn reactie was. Wat ik nog wel weet, is dat hij de hele zwangerschap weliswaar goed voor me zorgde en trouw meeging naar elk ziekenhuisbezoek, maar dat hij toch een bepaald enthousiasme miste.

‘Jij draagt ons kind,’ zei hij, als ik erover begon. ‘Mijn taak komt straks pas.’ En tja, dat was waar natuurlijk. Ik besloot het niet groter maken dan het was. En dat hij vaak slecht sliep in die ­periode, weet ik aan de zenuwen voor alle veranderingen.

Toen onze zoon geboren werd en René hem voor het eerst vasthield, zag ik de tranen over zijn wangen stromen. Het spatte eraf dat hij zielsveel van ons kind hield. Hij ontpopte zich als de ideale vader. Destijds was het minder gebruikelijk dan nu dat mannen nauw betrokken waren bij de verzorging van baby’s, maar René stond elke nacht voor hem op en verschoonde fluitend zijn luiers. Zo kende ik mijn sterke echtgenoot weer en zijn eerdere terug­getrokken houding vergat ik. 

‘Ik was woedend; anderen wisten het dus wel!’

Later kregen we nog twee kinderen. Grote tegenslagen zijn ons bespaard gebleven, we vormden een hartstikke leuk gezin. Ook René en ik bleven hecht, ondanks zijn drukke baan en vele zakenreizen. Ik had nooit kunnen denken dat hij al die tijd een geheim voor mij achterhield. Hij was mijn geliefde, maar ook mijn beste vriend. Er was niemand die ik zo vertrouwde.

Ik kon het dan ook niet geloven toen ik zo’n twee jaar geleden werd gebeld door een man die beweerde een zoon van René te zijn. Het was op een maandagavond. René zat in het buitenland. Onze kinderen waren allang het huis uit en hoewel ze nog ­geregeld thuiskwamen, was ik nu alleen.

Ik keek naar Spoorloos. En juist toen, toen hoorde ik deze stem voor het eerst. ‘Ik heb er lang over getwijfeld of ik je zou bellen,’ zei de man. ‘René wilde het niet, hij wilde jou zelf inlichten. Maar ik wacht daar nu al veel te lang op. Mijn geduld is op. Ik wil mijn halfbroer ontmoeten, mijn halfzussen. Dus vanavond heb ik besloten gewoon de telefoon te pakken.’ 

Verdwaasd luisterde ik naar zijn stem, te erg in verwarring om iets te zeggen, te ­denken of te voelen. De man, Nico, bleek een paar jaar ouder dan mijn oudste zoon. Als het waar was wat hij zei, moest hij ­geboren zijn vlak voordat ik René ­ontmoette.

Hij was opgegroeid bij zijn moeder, ­vertelde hij. Zij en René kenden elkaar nog maar net toen zijn moeder per ongeluk zwanger raakte. Hoewel er geen sprake was geweest van verliefdheid, hadden ze toch ­geprobeerd om er samen iets van te maken. Maar het liep niet.

Het was Nico’s moeder, een vrijgevochten type, die er een punt achter zette. Ze was toen bijna zeven maanden zwanger. Doordat ze niet getrouwd waren en de ­moeder niet wilde dat hij het kind zou erkennen, had René geen poot om op te staan. Twee keer had hij op bezoek mogen komen na de bevalling, wist Nico te ­vertellen. Vanaf toen had zijn moeder al het contact gedwarsboomd, gewoon omdat ze er zelf geen zin meer in had. 

Pas op zijn twintigste had Nico gehoord wie zijn vader was. Hij had René op zijn werk gebeld. Sindsdien zagen ze elkaar zo nu en dan; inmiddels ruim veertien jaar.

Al die tijd had mijn man dit voor mij verzwegen. Ik schoot in de overlevingsmodus. Nuchter stelde ik gerichte vragen, feiten over René die Nico alleen kon weten als hij inderdaad al jarenlang contact met hem had. Al snel kon ik er niet omheen. Mijn man, die ik ­vertrouwde alsof hij een deel van mezelf was, had al die jaren dat ik hem kende een groot geheim voor mij bewaard. Hoe kón hij? En waarom, in hemelsnaam?

Die nacht heb ik niet geslapen. René bellen, dat wilde ik niet, dit was niet iets wat je via de telefoon bespreekt. Twee dagen later kwam hij thuis.

Toen ik René confronteerde met het telefoontje, begon hij te stamelen en daarna te huilen. Van mijn sterke man was ineens niets meer over. Haperend ­vertelde hij alles. Hoe hij verschrikkelijk zat met het verlies van zijn nog ongeboren kind op het moment dat hij mij ontmoette. Het was te pijnlijk geweest om erover te praten, hij had zó het gevoel dat hij gefaald had. Bovendien voelde hij dat ik een ­stabiele man nodig had. Een man die mij erdoorheen zou trekken. Die rol had hem geholpen zijn eigen gevoelens te vergeten.

Natuurlijk had hij zich schuldig gevoeld dat hij iets voor mij verborg. Maar toen het zwijgen eenmaal was begonnen, viel dat niet meer te doorbreken. Tijdens mijn ­zwangerschap had hij zwaar onder ­spanning gestaan. Het gemis van zijn eerste kind kneep zijn keel dicht.

Toen onze baby er was, had hij besloten voorgoed zijn mond te houden, hoe laf hij dat ook van zichzelf vond. Maar de angst om mij en onze zoon kwijt te raken, was voor hem ­onoverkomelijk. Diezelfde angst speelde op toen Nico ­contact zocht. Hij was te rade gegaan bij zijn zus en bij een paar vrienden, die altijd al op de hoogte waren geweest. 

Toen ik dat hoorde, werd ik woedend; ­anderen wisten er dus wél van. Maar ik niet. O, wat voelde ik me stom. Die nacht lag ik verstijfd naast hem. Ik kon niet meer met hem praten, zo kwaad was ik.

Toch wist ik toen al dat ik hem hierom niet zou verlaten. Al moesten we er weken, maanden of zelfs jaren voor uittrekken, ik zou knokken om begrip voor hem te krijgen en het ­vertrouwen tussen ons te herstellen. Een leven zonder René zag ik niet voor me en hoewel er dus altijd een leugen als een bom onder onze liefde had gelegen, wilde en kon ik niet geloven dat onze hele relatie een leugen was. Met eindeloos praten zijn we er inderdaad uitgekomen. 

Het telefoontje van  Nico naar mij heeft een tijdje voor een flinke knauw in het contact gezorgd tussen vader en zoon. Maar ook dat is goed gekomen. En toen onze kinderen alles hoorden en van de schrik bekomen waren, stonden ze open voor een ­ontmoeting met hun halfbroer.

Ook ik zag Nico op dat moment voor het eerst. Het was ­confronterend, want ze lijken erg op elkaar, René en zijn oudste zoon. Dat deed pijn, absoluut. Maar inmiddels heb ik Nico in mijn hart gesloten. Zijn kinderen, die wel eens meekomen als hij op bezoek komt, maken mij ook een beetje oma en daar geniet ik van.

Mijn man heb ik vergeven. Wie ik níet vergeven heb, is zijn ex, Nico’s moeder, die overigens niet meer leeft. Als zij niet zo star en egoïstisch was geweest, als zij René niet zo had buitengesloten, dan was alles anders gelopen.” 



De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in