Daphne (52): 'Er is zoveel dat ik nu niet hardop durf te zeggen'

'De grootste schreeuwers zetten momenteel de toon.'

Daphne: "Niemand is blij met de beperkende maatregelen, dat lijkt me duidelijk. En daar mag je best even over klagen. Maar soms trek ik het gezeur niet meer. Mijn schoonzus kan het alleen nog maar hebben over hoe zwaar ze het thuiswerken vindt, omdat ze 'lunchen in het bedrijfsrestaurant mist'. 

Ze is een goed betaalde accountant wiens inkomen gewoon doorloopt. Ze kan veilig werken en heeft op kosten van haar baas een heel thuiskantoor mogen inrichten. Als ik dat vergelijk met zorgmedewerkers, politiemensen en mensen in het onderwijs, die minder betaald krijgen en meer risico lopen, dan denk ik dat ze in haar handjes mag knijpen en niet zo heel veel te mopperen heeft.

Die slachtofferhouding, ik stoor me eraan. Ook bij mijn eigen mensen. Ik heb een boekwinkel die nu op afspraak klanten mag ontvangen en de afgelopen weken als 'afhaal' mocht werken; eerder bezorgde ik bestellingen zelf contactloos aan huis. Het is geen vetpot, maar dankzij lieve klanten die de moeite namen bij mij te bestellen, kwam er toch wat binnen, waar ik diep dankbaar voor was (en ben!).

'Geen van mijn vaste medewerkers was echter bereid om bij te springen'

Geen van mijn vaste medewerkers was echter bereid om bij te springen als het qua planning druk was bij het afhaalloket. De een was bang voor besmetting, hoewel de winkel momenteel sterieler is dan een ziekenhuis en het klantencontact zo goed als nul is. De ander kwam niet omdat hij zijn salaris een paar dagen te laat had gekregen 'en ik eerst mijn eigen zaken maar eens goed moest regelen'.

Ik had simpelweg het geld niet. Alle vaste lasten zijn de afgelopen tien weken doorgelopen, de omzet is een schijntje, de NOW-vergoeding van de overheid werd te laat overgemaakt. Ik heb hem uiteindelijk betaald van mijn laatste restje eigen geld, omdat ik een nette werkgever wil zijn.

Dit betekende dat ik die maand van twintig euro per week moest leven met twee pubers. Als mijn moeder en mijn beste vriendin niet af en toe een tas met levensmiddelen hadden achtergelaten, had ik niet geweten hoe ik het had moeten redden.

'Geen solidariteit, niks niet 'samen krijgen we corona eronder'

Ik ben ondernemer, dan loop je dit risico, daar zal je me niet over horen. En ik begrijp dat een werknemer zijn geld wil, want ook die heeft kosten en vaste lasten. Maar het totale gebrek aan inlevingsvermogen van mensen waar je intensief mee werkt, heeft me diep geraakt. Wees blij dat we er alles aan doen om je baan te behouden. Niets daarvan. Geen solidariteit, niks niet 'samen krijgen we corona eronder', het is eerder 'als ik er maar geen last van heb'.   

Ik hoor dezelfde verhalen van collega's in de straat, die een grote mond krijgen van hun mensen als er even iets niet volgens plan loopt. Ik snap het voor een deel wel. Het is angst, we lopen allemaal op ons tandvlees.

Maar ik denk ook wel eens: 'Echt heel zielig voor je dat je tien weken hebt kunnen trainen voor je marathon, je badkamer hebt kunnen verbouwen en hebt kunnen Netflixen terwijl je inkomen gewoon gegarandeerd was. Ik heb met je te doen. En natuurlijk krijg je straks ook gewoon vakantiedagen en vakantiegeld, je hebt er tenslotte recht op.'

'Dat is waar ik me aan stoor. Al die mensen die menen ergens recht op te hebben'

Dat is waar ik me eveneens aan stoor. Al die mensen die menen ergens recht op te hebben. Recht op voorrang bij de vaccinaties, recht op betaling van reiskosten terwijl ze niet meer reizen, recht op begrip, recht om te doen en laten wat ze willen, recht om te schelden als iets even niet meteen te realiseren is. De mensen die het hardst zeuren hebben over het algemeen het minst te klagen, houden zich het slechtst aan de regels en zien geen verband met hun gedrag en de steeds weer oplaaiende besmettingen.

Maar dat durf ik dus niet hardop te zeggen. De grootste schreeuwers zetten momenteel de toon en ik heb echt al genoeg stress zonder haatmails. Wel vind ik het ontluisterend, dat egoïsme. En ook dat de klagers zo ontzettend veel aandacht krijgen.

'Agressieve mensen die het als verwende kleuters niet kunnen opbrengen om nog even in te schikken'

Mijn beste vriendin werkt in de zorg en verpleegt zonder mopperen mensen die toch zo nodig een feestje moesten houden. En wappies die aan de zuurstof nóg roepen dat covid-19 niet bestaat. Zij haalt de krant niet, terwijl zij daar toch best iets van vindt. Mijn broer is politieagent en heeft elke dag te maken met agressieve volwassenen die het als verwende kleuters niet kunnen opbrengen om nog even in te schikken. Hem hoor je ook niet. 'Hoort bij het werk', zegt hij dan berustend. Terwijl ik denk: 'We moeten dit niet gewoon gaan vinden.'

Ik hou me vast aan het feit dat de klagers slechts een fractie van de bevolking vertegenwoordigen. En dat er miljoenen mensen zijn die doorbikkelen, zich aan de regels houden en er zo voor zorgen dat het langzaam de goede kant opgaat. Als er versoepelingen komen - en daar snak ik net als iedereen naar - hebben we dat te danken aan hen. Aan die grote zwijgende meerderheid, en niet aan de ik-heb-schijt-aan-alles-mensen van deze wereld."

Foto (c) Getty Images. Om privacyredenen zijn de naam en enkele details veranderd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in