Bianca (56): 'Mijn dochter noemt me een oud meisje'

Als je kind zich voor je schaamt en je je dat aantrekt.

"Er kwam een verzoek van mijn kleindochter Fenna: of ik alsjeblieft op haar 10de verjaardag wilde komen. Ze woont met haar ouders op het platteland, enorme tuin, ze ging het buiten vieren, coronaproof. 'Please?' Ik zei meteen 'ja' want ik ben dol op haar. Per app kwam er meteen een verzoek van haar moeder – mijn dochter Fiona – achteraan: of ik me wel een beetje fatsoenlijk wilde aankleden, want er zouden ook vriendinnetjes komen, en ze wilde niet dat Fenna gepest zou worden.

'Fiona houdt van netjes, ze draagt zelfs tijdens de lockdown nog een panty en pumps'

Ik moest even slikken van dat appje. Het was niet voor het eerst dat ze kritiek had op mijn uiterlijk. Fiona houdt van netjes, ze draagt zelfs tijdens de lockdown nog een panty en pumps. Als kind was ze al zo: van een jas moesten altijd alle riempjes en knopen worden dichtgemaakt en ze kon snikken als er bij het spelen een kras op haar schoenen was gekomen.

Ik heb haar nooit een strobreed in de weg gelegd in die belangstelling voor uiterlijke zaken. Ze heeft elke krultang en styletang gekregen die ze op haar verjaardaglijstjes zette. En toen ze voor haar eerste echte baan een goed werkpak wilde, kreeg ze dat van mij. Donkerblauw, het maakte haar in één klap volwassen. Ze had goed door dat ze er mee overwicht in zou hebben, als jonkie op de afdeling.

'Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik er niet uitzie als een dame'

Zoals Fiona een uitgesproken smaak heeft, zo heb ik dat ook. Ik hou van vrolijke maxi-jurken en platte schoenen, van tweedehands fluwelen colberts, van etnische sieraden en van zelfgemaakte tassen. Mijn haar verfde ik lang met henna, maar nu niet meer: het is halflang en grijs met wat slagen. Soms draag ik het los, soms in een staart of een knot. Felrode lipstick is een zwak van me. Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik er niet uitzie als een dame, maar ik heb ook geen leven waarin een mantelpak gewenst zou zijn. Ik werk als verzorgende in een woongroep met dementerende mensen, in mijn vrije tijd lees ik graag, scharrel ik veel in de tuin en wandelen mijn man en ik graag.

'Hoe kleed je je als je 56 in 2021 bent?'

Fiona heeft wel eens gezegd dat ik eruit zie als een oud meisje. Dat was niet als compliment bedoelt, al weet ik niet zo goed hoe ik me 'naar mijn leeftijd' zou moeten kleden. Hoe kleed je je als je 56 in 2021 bent? Mijn beste vriendin draagt jeans, een andere goede vriendin is van de wikkeljurken, een derde doet gewoon een broek en een blouse. Wat Fiona het liefst zou zien, is dat ik me zou kleden als de vrouwen van mijn leeftijd op haar tennisclub: vrij klassiek, geen felle kleuren, 'stijlvol', zoals ze het omschrijft.

'Het is niet zo dat ik erbij loop als een kandidaat voor Hotter Than My Daughter'

Maar wie bepaalt wat stijlvol is? Ik heb toch ook stijl, op mijn manier? Ik ben schoon op mezelf en mijn haar, mijn kleren zijn in orde en ze passen – het is niet zo dat ik erbij loop als een kandidaat voor Hotter Than My Daughter, in een te krap latex speelpakje. Maar volgens Fiona zie ik eruit als een ouwe hippie. Hoewel ik die tijd niet bewust heb meegemaakt, want ik was toen nog een kind. En ouwe hippie bedoelt ze nog gezelliger dan oud meisje. Die uitdrukking viel toen ik op een koude dag een maillot met hartjes aanhad onder een spijkerrok. Vond ze veel te jeugdig. De lol was toen wel van die maillot af, hoewel ik hem zelf heel leuk vond.

'Het voelt als een soort van gebrek aan respect voor wie ik ben'

Dat is een beetje het probleem. Ik zou nu graag zelfverzekerd willen zeggen: 'Mijn leven, mijn keuze'. Maar zo flink ben ik niet, ik wil toch graag dat mijn dochter me leuk vindt. Nu wil ik voor geen goud dat dat Fenna gepest wordt, dus voor die verjaardag ben ik best bereid om voor een nette versie van mezelf te gaan (jeans, een witte blouse en een donkerblauw fluwelen colbert, dat kan toch wel?). Maar het gaat dieper, het voelt als een soort van gebrek aan respect voor wie ik ben, die eeuwige afkeuring voor hoe ik eruit zie.

'Zijn we nou nog niet klaar met vrouwen aan een bepaalde norm te laten voldoen?'

Wat maakt het uit? Wie doen we er kwaad mee als we als vijftigplussers in een maillot met hartjes lopen of ons haar niet verven of juist wel? Gaat het er niet meer om wie we zijn, wat we doen en of we een beetje leuk in het leven staan? Zijn we nou nog niet klaar met vrouwen aan een bepaalde norm te laten voldoen?

'Het zou flauw zijn om haar dat kwalijk te nemen, puur omdat haar mening me niet bevalt'

Ik vind het zo teleurstellend dat juist mijn dochter, die ik altijd heb voorgehouden hoe belangrijk het is om andere vrouwen te steunen, mij niet gewoon mezelf kan laten zijn. Tegelijkertijd heeft ze natuurlijk recht op haar mening, ook dat heb ik altijd aangemoedigd. Het zou flauw zijn om haar dat kwalijk te nemen, puur omdat haar mening me niet bevalt.

Ik zit er meer mee dan ik wil toegeven. Mijn man en mijn vriendinnen zeggen dat ik er prima uitzie. Maar toch knaagt het. Ben ik echt een oud meisje? Moet ik me anders gaan kleden en mijn paarse jas wegdoen? Of is het belachelijk dat ik mijn kop zo laat hangen naar de mening van mijn dochter? Zou ik hier op mijn leeftijd niet boven moeten staan?"

Foto (c) Getty Images 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in