Annemiek (49): 'Ik blijf alleen bij mijn man omdat hij ziek is'

Toen Annemiek (49) wilde scheiden, werd haar man ziek. Ze koos ervoor om bij hem te blijven, maar kan niet wachten tot hij voldoende is opgeknapt om alsnog te vertrekken.

‘Op de zestiende verjaardag van mijn zoon besloot ik dat ik wilde scheiden. We zouden die dag groots vieren. De hele familie was uitgenodigd. Er stond een partytent in de tuin, een neef zou dj-en, er was meer dan genoeg te eten en te drinken. Onze zoon, een echte puber, had zijn bokkenpruik voor de gelegenheid afgezet en had er echt zin in. De dag kon nu al niet meer stuk. Dacht ik.

Tot mijn man Johan een half uur voordat de gasten zouden komen, werd gebeld. Ik zag hem druk praten. Hij maakte er grote gebaren bij, zoals altijd als hij zich opwindt. Het zou zijn compagnon wel zijn, dacht ik. Die belde voortdurend over “essentiële zaken”. En altijd gingen die dan vóór ons, zijn gezin. Vóór mij.

'Johan komt zo terug,' verklaarde ik zijn afwezigheid aan de gasten'

Toen het feest begon, stond ik in mijn eentje mensen te begroeten. “Johan komt zo terug,” verklaarde ik zijn afwezigheid aan de gasten. Niet dat dat nodig was; zij waren eraan gewend dat hij er zelden was. Ik niet. Toen Johan en ik trouwden, wist ik natuurlijk dat zijn werk belangrijk voor hem was. Ik vond dat mooi: zo’n gepassioneerde, ambitieuze man. Ik vertrouwde erop dat hij net zoveel energie in ons huwelijk en toekomstige gezin zou steken als in het bedrijf dat hij met een studievriend had opgezet.

'Toen mijn oudste zoon geboren werd, zat Johan in Madrid'

Ik wist toen nog niet dat ik altijd zou verliezen. Toen mijn oudste zoon geboren werd, zat Johan in Madrid. Hij kon toch niet weten dat ons kind zich negen dagen te vroeg zou aandienen? Dat klopt – maar het is typerend voor hoe het altijd ging, ook toen de kinderen ouder werden. Ik stond overal alleen voor. Zat alleen aan het ontbijt, las in mijn eentje verhaaltjes voor. Ging zonder Johan naar ouderavonden. Naar de dierentuin, naar pretparken. Johan had het altijd te druk.

Ik heb lang gehoopt op beterschap, wat Johan steeds beloofde. Maar die kwam nooit. En wat me altijd op de been had gehouden, mijn grote liefde voor hem, sijpelde weg. Tegen teveel eenzaamheid is geen enkel gevoel van liefde bestand. En toen ik daar voor de zoveelste keer alleen stond, nu op de zestiende verjaardag van mijn jongste kind, wist ik het. Het was over, definitief. Ik wilde scheiden.

'De kinderen een veilig thuis geven, was altijd mijn levensdoel geweest'

Maar ik wilde er wel mee wachten tot ook mijn zoon het huis uitging. De kinderen een veilig thuis geven, was altijd mijn levensdoel geweest. Ik had ervoor gezorgd dat zij nooit iets hadden meegekregen van de spanningen tussen Johan en mij. Dat wilde ik zo houden. 

Na het feest bleef ik vastbesloten. Ik focuste me op mijn eigen leven. Op mijn zoon, op mijn dochter die in de weekenden thuiskwam, op mijn parttime werk. En op mijn toekomstplannen. Ik onderzocht onze financiële situatie, sprak met een advocaat over alimentatie en zocht online naar andere woningen.

'Hij vond het waarschijnlijk alleen maar gemakkelijk dat ik niet meer zoveel van hem wilde'

In mijn relatie met Johan investeerde ik niet meer. Het schokkendste was nog wel dat Johan dat niet eens leek op te merken. Hij vond het waarschijnlijk alleen maar gemakkelijk dat ik niet meer zoveel van hem wilde. Mijn zoon bereidde zich voor op zijn eindexamen. Schreef zich in voor een studie in een andere stad. Mijn vrijheid lonkte, was al bijna tastbaar. 

'Hij was een beer van een vent, blakend van gezondheid'

Maar toen werd Johan ziek. Hij kampte al een tijd met vermoeidheid. Uit de gewone onderzoeken kwam niets. Omdat hij toch moe bleef en het ook vaak benauwd had, stuurde onze arts hem door naar het ziekenhuis. Op dat moment maakte ik mij nog nergens zorgen over. Johan is altijd een ijzersterk geweest. Hij was een beer van een vent, blakend van gezondheid. Ik ging daarom niet eens met hem mee naar het ziekenhuis, dat vond Johan ook niet nodig.

'Zijn stem klonk kleintjes, hij moest moeite doen om niet te huilen'

Na een paar uur belde hij me. Er waren plekjes op zijn longen gevonden. Hij werd meteen opgenomen om verder onderzocht worden. Zijn stem klonk kleintjes, hij moest moeite doen om niet te huilen. Ik schrok verschrikkelijk. Op dat moment was er alleen maar ruimte voor intense bezorgdheid om de man met wie ik al zo lang samen leefde. Bezorgdheid ook om de kinderen; zij zouden hun vader toch niet verliezen?

De periode daarna was afschuwelijk. De vlekken op Johans longen bleken kanker. Uitgezaaid; ook op zijn lever werden kankercellen gevonden. Toch was er nog hoop, maar het hing er helemaal vanaf of de chemokuur zou aanslaan. Johan was er kapot van. De grote beer veranderde in een bang jongetje, dat vaak moest huilen. Ik vond het heel pijnlijk om hem zo te zien. Natuurlijk steunde ik hem, dat sprak voor zich. Zijn tranen braken mijn hart.

'Natuurlijk was de confrontatie met de mogelijke dood van de man die zo dicht bij me stond, heel heftig'

Toch voelde ik juist nu nog sterker dat ik niet meer van hem hield zoals ik dat vroeger had gedaan. Voor Johan vond ik het verschrikkelijk allemaal. Ook voor mijn kinderen vond ik het intens verdrietig. En natuurlijk was de confrontatie met de mogelijke dood van de man die zo dicht bij me stond, heel heftig.

Maar puur voor mezelf stortte mijn wereld niet in. Ik had al zoveel toekomstplannen gemaakt waarin Johan een marginale rol speelde dat zijn ziekte voor mij niet alles op z’n kop zette. Als ik alleen was, was ik redelijk rustig. Daar voelde ik me erg schuldig over, veroordeelde mijn gevoelens. Maar tussen Johan en mij was al lang zo’n afstand ontstaan die zijn ziekte dat niet kon overbruggen.

'Zijn werk, daar had hij het helemaal niet meer over'

Terwijl hij mij juist meer dan ooit nodig had, merkte ik. Nu het erop aankwam, zocht hij steun bij mij, de kinderen en familie. Zijn werk, daar had hij het helemaal niet meer over. En het bedrijf bleek ook wel door te draaien zonder hem, zo bezwoer zijn compagnon als hij langskwam. Ongetwijfeld om hem gerust te stellen maar tegelijkertijd was het waar, natuurlijk. Want niemand is onmisbaar op zijn werk. Had Johan dat maar eerder beseft.

'Er was weer hoop, het zag er goed uit'

Mijn man werd heel ziek van de chemo. Zijn haar viel uit en hij viel veel af. Maar het bleek niet voor niets; de kanker werd teruggedrongen. Er was weer hoop, het zag er goed uit. Daarmee kwamen ook mijn gedachten aan scheiden terug. Mijn zoon had een tijd heen en weer gereisd voor zijn studie omdat hij zijn vader en mij niet alleen wilde laten. Nu het weer wat beter ging met Johan ging, verhuisde hij naar een studentenflat.

'Mijn wens om te scheiden zou een ongelofelijke klap voor hem zijn'

Maar mijn eigen plan, om een maand na het vertrek van onze zoon aan te kondigen dat ik óók zou gaan, leek nog veel te cru. De toekomst voor Johan was dan wel niet zo somber als we eerst vreesden, beter was hij ook niet. Dan kon ik toch niet weggaan? Mijn wens om te scheiden zou een ongelofelijke klap voor hem zijn. Het zou hem misschien zijn vechtlust wel ontnemen. Dat kon ik hem toch niet aandoen? En onze kinderen ook niet.

'En dan de familie, onze vrienden: niemand zou er een goed woord voor mij over hebben'

Eerder was ik ervan overtuigd dat zij mijn stap om hun vader te verlaten op den duur wel zouden begrijpen. Onze band is altijd goed geweest, met respect voor elkaar. Maar nu was alles anders. En dan de familie, onze vrienden: niemand zou er een goed woord voor mij over hebben. Mijn verhaal dat ik allang van plan was om weg te gaan zou weinig indruk maken. Want die ideeën bestonden enkel in mijn hoofd, ik had ze met niemand gedeeld. En dan nog: een zieke man laat je niet in de steek. Toch?

'Ik had me er al zo op ingesteld om aan mijn nieuw leven te beginnen'

En dus ben ik er nog. Ik woon nog steeds samen met Johan, die hard aan zijn herstel werkt,  weer hoop heeft, al leeft hij nog van echo naar scan. Ik steun hem, maar ik voel me er zo dubbel over. Ik hou gewoon niet meer van hem. Niet zoals zou moeten. En ik had me er al zo op ingesteld om aan mijn nieuw leven te beginnen. Ik had zelfs al eens op datingssites gekeken. Een nieuw man in mijn leven, elkaar weer ontdekken, weer eens vrijen – dat doen mijn man en ik al zeker tien jaar niet meer – ik verlangde er zo naar.

'Mijn liefde is over en kan niet meer terugkomen'

En ik verlang daar nog steeds naar. Ik blijf alleen nog bij Johan uit loyaliteit en plichtsgevoel. Terwijl hij weer toenadering zoekt. Hij heeft het maar over de toekomst waar hij op hoopt, de dingen die hij nog wil doen. Met mij. Hij praat over reizen, reizen waar het nooit van kwam. Ja, nu wil hij - maar voor mij is het te laat. Mijn liefde is over en kan niet meer terugkomen. Ik ben te vaak teleurgesteld in hem, het is gewoon op. Het zal niet lang meer duren tot ik hem dat moet gaan vertellen. Dit toneelspel is voor niemand goed. Bij een volgende positieve uitslag moet ik tegen hem zeggen dat ik wegga. Want zo gaat het niet langer."

Dit interview heeft eerder in de printedtie van Nouveau gestaan. De namen zijn om privacyredenen veranderd. Foto (c) Getty Images

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in