Caroline (53): ‘mijn dochters zijn mij veel te dol op hun stiefmoeder’

‘Dat ik op mijn leeftijd nog zo jaloers zou kunnen zijn had ik niet verwacht. Jaloers was ik als kind, wanneer mijn vriendinnetjes mooiere barbies hadden dan ik. Of wonnen met knikkeren, terwijl ik niet mocht meespelen omdat ik er niets van bakte. Ook later dook het groene monster weleens op bij het uitgaan. Ik zag er wat onbeduidend uit met mijn steile peper-en-zout- kleurige haar. Het stak me dat vriendinnen populairder waren. Na mijn twintigste veranderde alles. Ik kreeg een leuke baan, liet een coupe soleil zetten en ontmoette Cees, die mij op handen droeg. We hadden het fantastisch en dankzij hem ging ik ook van mezelf houden.

Ik had de bevestiging van anderen niet meer nodig. Ruim 25 jaar waren we gelukkig samen. We kregen twee dochters en een zoon. Hoewel onze zoon niet de makkelijkste is – hij heeft ADHD en autistische trekken – vormden we een leuk gezin. Ik startte een schoonheidssalon in ons tuinhuisje en haalde daar veel voldoening uit. Het kostte me nooit moeite om blij te zijn voor anderen en iedereen alles te gunnen. Omdat ook ík alles had wat mijn hartje begeerde.

Jaloers

Maar de laatste tijd word ik wél weer verteerd door afgunst. Het is zo hevig dat het niet te verdringen is. Soms krijg ik zelfs bijna spijt van wat ik ooit nog ‘het beste besluit ooit’ noemde: weggaan bij Cees. Ons huwelijk was niet slecht, we waren goed maatjes. Maar ik voelde dat hij me in dingen beperkte. Ik kreeg zin om, net als mijn kinderen, mijn vleugels uit te slaan. Cees schrok toen ik dit aangaf, hij had het niet zien aankomen. We spraken veel, weken-, maandenlang. Het waren bijzondere gesprekken waarin ook hij begon in te zien hoe ver we uit elkaar waren gegroeid. We zijn op een zorgvuldige manier uit elkaar gegaan en bleven hecht bevriend. Na onze scheiding vond ik inderdaad de vrijheid en de ruimte waar ik zo naar verlangde. Ik ondernam veel dingen met vriendinnen, had soms een date en ik ging op groepsreis, buiten Europa. Iets wat Cees nooit getrokken had. Ik richtte met veel plezier mijn nieuwe huis in. Het was kleiner dan ik gewend was, maar ik voelde me er zielsgelukkig, want het was helemaal van míj. Ook mijn kinderen kwamen er graag. Ze hadden best moeite met de scheiding en dat begrijp ik; als kind wil je toch het liefst je ouders samen zien, welke leeftijd je ook hebt. Maar toen ze zagen hoe wij opbloeiden en merkten dat we ook als gezin nog konden samenkomen, zoals met kerst, kregen ze er vrede mee. Met Cees ging het ook goed.

Nieuwe vriendin

Vier maanden na onze scheiding kreeg hij een nieuwe vriendin. Hij leek verliefd en blij. En ik was blij voor hem. Het was prima zo. Tot het met zijn eerste vriendin uitging en Cees in contact kwam met Pascale. Hij vertelde dat ze zo’n mooie, flamboyante vrouw was. De eerste keer dat ik haar de hand schudde, snapte ik meteen wat hij bedoelde. Wat een charisma! Op dat moment was ik trots dat Cees, die voor mij als een broer is gaan voelen, zo’n leuke vrouw had veroverd. Ze werkte als coach en hield zich bezig met yoga en meditatie. Ze kon boeiend vertellen over haar tijd in kloosters in India. Toen ik na die eerste ontmoeting naar huis reed, was ik diep onder de indruk. Indruk maakte ze ook op mijn kinderen. Eerst vond ik dat alleen maar leuk. One big happy family, dat was oprecht mijn ideaal. Maar ik merkte al gauw dat haar naam wel erg vaak viel als ik hen sprak. Met name bij mijn dochters. Mijn zoon bemoeit zich niet zo met het liefdesleven van zijn vader, maar mijn dochters waren laaiend enthousiast. Ze vonden Pascale zó verstandig, zó gevoelig. Mijn oudste, die net een relatiebreuk te verwerken had, vertelde dat ze heel goed met haar kon praten. “Ze weet precies de juiste dingen te zeggen mam,” zei ze terloops. “Ze heeft me echt vooruitgeholpen.” Natuurlijk vond ik dat fijn voor mijn dochter. Toch stak het. Ze kon toch ook met míj praten? Ik zei toch ook best goede dingen?

Diepe band

Nou, kennelijk niet goed genoeg, want terwijl ze vaak gehaast was wanneer ze bij mij langskwam, hoorde ik dat ze geregeld uit eten ging met Pascale. Zonder Cees erbij. Ze had niet in de gaten dat ze me kwetste door dingen te zeggen als: “Ik krijg zo’n diepe band met haar, ik durf haar echt alles te vertellen.” Mijn andere dochter liet zich minder snel inpalmen. Tot ook die te pas en te onpas over Pascale begon. En toen ontwaakte het groene duiveltje ook in het contact met haar.

Ik weet dat kinderen niet alles met hun ouders delen. Dat deed ik ook niet, vroeger, toen mijn eigen ouders nog leefden. Sommige onderwerpen zijn simpelweg te intiem. Ik ben ook nooit van mening geweest dat je de hartsvriendin van je dochters moet zijn. Ik zag dat zelfs als ongezond en aanstellerig. Ik was simpelweg blij met hoe onze band was, het was precies goed. Maar sinds Pascale in ons leven is, voelt alles anders. Natuurlijk, ik weet dat mijn dochters veel van mij houden en dat onze biologische band er is en blijft. Ik ben hun enige, echte moeder. Toch voel ik me gepasseerd. Ingewisseld bijna. Ze zijn gewoon veel hechter met hun ‘stiefmoeder’. Ze lopen de deur plat bij hun vader – die inmiddels samenwoont met Pascale. Ze schijnt geweldig te kunnen koken en nodigt mijn dochters telkens uit. Daar maken ze wel tijd voor, terwijl ik ze amper zie. Dat steekt ondraaglijk. Ik verzin van alles om vaker contact te leggen, pak vaker de telefoon, stel meer persoonlijke vragen – maar ik kom er niet doorheen en zit dan vaak met buikpijn door een gevoel van afwijzing. En als ze hoog over haar opgeven, krimp ik al helemaal in elkaar. “Pascale is zo spiritueel en wijs,” zeggen mijn beide dochters vaak – en dan word ik letterlijk misselijk. Ik heb al nooit veel met spiritualiteit gehad en ik begin er nu echt weerzin tegen te krijgen. Als ik mijn dochters vage dingen hoor zeggen als “Het moest kennelijk zo zijn” en “Alles komt met een reden op je pad, alleen zie je dat niet altijd meteen”, weet ik dat ze Pascale napraten, dat die hen beïnvloedt - hersenspoelt bijna. En dan word ik niet goed. Ik moet me verbijten om geen cynische opmerkingen te maken. Gelukkig lukt dat, want ik wil dingen niet op de spits drijven. Maar ik lig er vervolgens wel wakker van.

Ingepalmd

Soms denk ik erover om met Pascale te gaan praten. Dat ze Cees heeft ingepalmd is prima, ik gun hun elkaar van harte. Maar moet ze nu ook echt zo close zijn met mijn kinderen? Ziet ze zelf niet dat dit ongepast is? Ze heeft zo veel vrienden, zo veel cursisten die enthousiast over haar zijn, is dat niet genoeg? Maar ze voelt het niet aan, lijkt niets in de gaten te hebben. Hoe sensitief ben je dan eigenlijk, vraag ik me af.

Altijd als ik haar zie, doet ze heel hartelijk tegen me. En vertelt zelf net zo ongedwongen als mijn dochters over hun contact. Ik krijg op zo’n moment stijve kaken van het geforceerd glimlachen. Nog even en ze palmt ook mijn zoon in – en dan ben ik ze alle drie kwijt. Ik moet moeite doen om er geen kwade opzet in te zien.

Investeren

Mijn vriendinnen zeggen dat er maar één oplossing is. Ik moet zelf ook een goede band met Pascale opbouwen, vinden ze. Maar ik weet niet hoe; mijn jaloezie is zo groot dat ik haar niet meer kan uitstaan. Bovendien rijzen mijn haren te berge van die zoete, gemaakte praatjes. En als ze tegen mij zou zeggen dat mijn aura moet worden opgeschoond, ben ik in staat om haar een klap te verkopen, vrees ik. Nee, ik denk eerder dat ik dit probleem op kan lossen door meer in de band met mijn dochters te investeren. Ik overweeg om hen mee te vragen op vakantie. Ik zal dan alles betalen – dan kunnen ze toch moeilijk weigeren? Wat lijkt het me fijn om een volle week, of beter nog twee, met hen samen te zijn. Herinneringen opbouwen waar Pascale buiten staat. Als dat een fijne tijd wordt, hoop ik dat ik me sterker voel. En dat de nieuwe vriendin van mijn ex niet langer zal voelen als mijn concurrente.’

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in