Thérèse Steinmetz: 'Mijn creativiteit is mijn drijfveer, tot ik erbij neerval'

Doorwerken na je pensioen? Er zijn vrouwen die dat met heel veel plezier doen. Zoals onze columniste Cisca Dresselhuys, wier agenda overvol is. Net als die van Annemarie Oster, Roefke Carmiggelt, Jetty Mathurin en Thérèse Steinmetz.

Zangeres Thérèse Steinmetz (89) treedt geregeld op met de in Nederland wonende Franse zanger Philippe Elan. Hun programma heet Over grenzen.

‘Ik heb nog nooit gedacht: ik ga eens stoppen met werken. Ik woon sinds anderhalf jaar in het nieuwe Rosa Spier Huis, een woongemeenschap van schilders, muzikanten, schrij­vers, en ik zie het ook bij de anderen: we houden van ons werk, dat houdt niet zomaar op een dag op. Ons werk is ons leven – tot we erbij neervallen. Onze creativiteit is onze drijfveer.

Philippe Elan en ik zingen in ons laatste programma in acht talen, onder meer Frans, Russisch, Italiaans, Spaans, Roemeens – dat laatste heb ik geleerd toen ik in de jaren zeventig werd uitgezonden om Nederland te vertegenwoordigen op het Intervisie Songfestival, destijds de Oost-Europese tegenhanger van het Eurovisiesongfestival, waar ik de eerste prijs won.

Ik weet nog heel goed dat ik vijf was toen een kennis van mijn ouders doodging en ik me voor ’t eerst reali­seerde dat het leven eindig is. Daar zit ik ook niet mee. Ik ben levenslustig en ik leef graag, maar op een dag is het voorbij. Ik ben blij met wat ik allemaal heb gekregen en meegemaakt. Ik heb wel in twintig verschillende landen gezongen – weinig zangers die me dat kunnen nazeggen.

Ik tel mijn zegeningen, ook al was het leven niet altijd even mild voor me. Mijn dochter stierf op haar negenendertigste aan de uitzaaiingen van een melanoom. Dat is het naarste wat ik heb meegemaakt. En natuurlijk het overlijden van mijn tweede man, mijn grote liefde Gerrit den Braber. We hebben vijfentwintig heerlijke jaren samen gehad, in een mooie villa hier in Laren. Ik ben zo gelukkig geweest met hem, ook daar ben ik dankbaar voor. Er zijn genoeg mensen die nooit gelukkig zijn geweest in de liefde.

Vroeger was ik nooit moe. Dan kon ik de hele dag op een trap staan om mijn huis te schilderen en ’s avonds in de auto stappen om ergens op te treden. Tegenwoordig ben ik eerder vermoeid, dus de dagen voor een optreden doe ik een beetje rustig aan, zodat ik fris en fruitig op het podium sta. Vorige week heb ik nog twee dagen achter elkaar opgetreden, op zaterdagavond en zondagmiddag. En de dag erna moest ik repeteren voor een optreden op de tachtigste verjaardag van Annemarie Oster. Daarna ben ik nog even langsgewipt bij vrienden.

Maar soms kan ik ook lang op een stoel zitten en mijmeren over het leven. Ik heb vierentwintig jaar in Frankrijk gewoond, dat was een heerlijke tijd. Ook daar trad ik geregeld op, met violist Andrei Serban. Maar nu ben ik dus weer terug in de moederschoot. Ik heb twee lieve, leuke kleindochters, een fantastische schoonzoon, veel vrienden. Kortom: ik ben een gelukkig mens. En mocht ik ziek worden, dan hoef ik maar op een belletje te drukken.’

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in