Rick Paul van Mulligen: 'Du moment dat ik uit de kast kwam, was ik vrij'

Acteur Rick Paul van Mulligen (41) maakt samen met cabaretière Nina de la Croix, de moeder van zijn kinderen, een podcast en een boek over hun samengestelde gezin. ‘Wij willen laten zien dat niet in het geijkte plaatje passen ook mooi kan zijn.’

RICK PAUL OVER

Zijn moeder

‘Toen ik begin dit jaar te horen kreeg dat mijn moeder Ina Daalman (72) ernstig ziek in een Nieuw-Zee­lands ziekenhuis lag, schrok ik heel erg en dacht: ik moet meer tijd aan haar besteden. Ik wil nog zoveel van haar weten en met haar bespreken. Ze was met mijn vader op bezoek bij mijn zus, die er al lang woont en in een ziekenhuis werkt; een geluk bij een ongeluk.

Ik ben echt een moederskind, ik lijk qua karakter erg op haar; uiterlijk best rustig, maar inwendig vol vuur. Toen ik klein was, zat ik het liefst de hele dag bij haar op schoot; eindeloos knuffelen, ik wilde helemaal in haar kruipen.

Als nakomer dacht ik dat ik eigenlijk een ongelukje was, dus ik wilde graag horen dat mijn moeder het meest van mij hield. Stiekem zei ze dat weleens, maar ze ontkende het als ik er in het openbaar naar vroeg.

Wat ze wel herhaaldelijk gezegd heeft, is dat ik het grootste cadeau was dat ze ooit heeft gekregen. Heerlijk om te horen. We zijn close met elkaar en toch weet ik veel te weinig van haar.

Een tijdje terug hoorde ik haar ineens zeggen dat ze best, net als haar vader, internationaal vracht­wagenchauffeur had willen worden of verzorgster van gehandicapte kinderen. Daar wil ik graag meer over weten. Ergens in haar zat dus de wens om een vrouw met een baan en een eigen inkomen te zijn. Ze koos uiteindelijk voor het bestaan van moeder en huisvrouw, maar wel gecombineerd met veel vrijwilligers­werk.

Mijn homoseksualiteit had ik graag veel eerder met haar willen bespreken. Dat gebeurde pas toen ik op mijn zeventiende uit de kast kwam. Ze zei toen dat ze het al heel lang wist, eigenlijk al vanaf mijn kleutertijd.

Zonde van al die jaren dat ik erg ongelukkig was, omdat ik wel voelde dat er “iets” met me was, maar wat, dat wist ik niet. We woonden in een Gronings dorp met vijfduizend inwoners, waren gereformeerd, kenden niemand die homo was. Ikzelf wist heel lang niet eens dat zoiets bestond. Je kunt je voorstellen hoe vreemd en buitenis­sig ik me al die jaren gevoeld heb.

Dat had dus anders kunnen zijn. Mijn moeder was in haar jeugd een vrolijk, maar verlegen meisje. Wel kon ze heel hard lachen, ze was een gangmaker op verjaardagen. Als kind schaamde ik me kapot als ik haar overal bovenuit hoorde schateren.

Dat timide trekje zie ik nu nog weleens terug als ik haar voorstel aan onbekenden, mensen uit mijn eigen kennissenkring. Ze is zo iemand die haar kinderen niet tot last wil zijn, ze vindt het heerlijk als ik bel, maar zelf de telefoon grijpen om mij te bellen, dat doet ze niet. “Jij hebt je eigen leven en je bent druk,” zegt ze wanneer ik opmerk dat de telefoon ook de andere kant op werkt.

De komende tijd wil ik echt meer tijd aan haar besteden, niet alleen door met de kinderen bij haar op bezoek te gaan, wat ze heel fijn vindt, maar ook door samen dagjes op stap te gaan.

Wat haar leven de laatste tijd moeilijker maakt, is dat m’n ouders een paar jaar geleden verhuisd zijn van Gro­ningen naar het midden van het land. Daardoor is ze het dagelijkse contact met vrienden kwijtgeraakt en een nieuw netwerk opbouwen is niet zo gemakkelijk op haar leeftijd. Bovendien heeft haar ziekte haar angstig gemaakt; ik wil niet dat angst haar leven gaat beheersen. Uit eigen ervaring weet ik hoe erg dat is. Ik gun haar zo dat ze die angst kan loslaten.’

RICK PAUL OVER

De vrouw die hij bewondert

‘Ik bewonder Nina de la Croix, de moeder van onze kinderen. Samen hebben wij zoon Ko van acht en dochter Bowie van drie. Omdat mijn man René en ik heel graag kinderen wilden, gingen we op zoek naar een vrouw die dat ook wilde.

Op een speeddate in 2013 ontmoetten we Nina, een vrouw van dertig, die geen partner, maar wél een sterke kinderwens had. Het klikte meteen. Daarna zijn we met elkaar gaan daten, eten, op vakantie gegaan, dat soort dingen. Heel belangrijk, want je blijft immers een heel leven met elkaar verbonden door de kinderen.

Zij is nu tweeënveertig en heeft de kinderen de helft van de tijd. We wonen dicht bij elkaar, dus dat is gemakkelijk. Ik vind haar heel stoer en krachtig. Op haar dertigste wilde ze, tegen alle adviezen van haar omgeving in, alleen een kind. Dat was voor haar belangrijker dan een partner. Ze durfde haar gevoel te volgen en is daarmee een voorbeeld voor veel anderen, vind ik.’

RICK PAUL OVER

Zijn kantelpunt

‘Een groot kantelpunt was voor mij uit de kast komen. Dat gebeurde pas op mijn zeventiende, toen ik verliefd werd op een jongen. Mijn leven veranderde op slag. Van een onbeholpen jongen, die slecht in z’n vel zat, veranderde ik letterlijk in iemand die zich durfde te bewegen.

Op de jeugdtheaterschool vonden ze al jaren dat het niets met mij zou worden. Ik was letterlijk verstijfd, een houten plank. Ik moest er maar af gaan, zeiden ze. Maar ik wist dat ik het kon en du moment dat ik uit de kast kwam, was ik vrij en ging het ineens allemaal goed, kon ik naar de toneelschool in Arnhem.

Een tweede kantelpunt beleefde ik in de zomer van 2021, toen mijn dochtertje van anderhalf ernstig ziek werd. Ze belandde met het RS-virus op de ic, waar ze in coma werd gebracht. Het beeld van dat kleine lijfje onder een beade­mingsapparaat was vreselijk, ik dacht dat ze doodging.

Toen ze herstelde, kon ik dat beeld niet van me afzetten. Bovendien voelde ik me schuldig, omdat ik dacht dat ik eerder had moeten zien dat het slecht met haar ging. Na een maand kwam ze thuis en ging het steeds beter met haar, maar met mij steeds slechter. Ik werd heel somber, voelde me verdoofd, een soort dood in m’n hoofd, ik stond helemaal uit: mijn overlevings­strategie.

Ik ben hulp gaan zoeken en vond die in EMDR-therapie. Ik bleek een vorm van posttrau­matische stressstoornis (PTSS) te hebben ontwikkeld. Daar ben ik goed van hersteld, ik durf nu weer naar een ziekenhuis als dat nodig is. Het wordt natuurlijk nooit een leuke herinnering, maar ik krijg er geen zweetvlekken meer van, zoals eerder.

Tijdens mijn therapie bleek er trouwens nog veel oud zeer te zitten. Je denkt dat je dat allemaal achter je hebt gelaten, maar niks ervan. Dus ik ben nog een jaar doorgegaan met de behandeling. Pas onlangs heb ik die afgesloten. Je hele puber­teit letterlijk en figuurlijk op slot zitten, uit een dorp komen waar niemand je accepteert; dat dacht ik tenminste. Volgens mij had ik dat allemaal verwerkt, maar nee dus.

Dat was echt een kantelpunt: dat ik naar mezelf en mijn verleden heb durven kijken. Ook voel ik nu dat mijn leven met René, Nina en de kinderen zo belangrijk is, dat ik in m’n werk vaker op de rem trap. Ik stap uit projecten als ik denk: het wordt me te druk. Ik wil meer thuis zijn bij de kinderen, dan verdien ik maar minder.’

RICK PAUL OVER

Zijn levensmissie

‘Ik strijd voor de zichtbaarheid van het anders-zijn en de schoonheid ervan. Te lang heb ik, ook in mijn werk als acteur, mijn homoseksuali­teit moeten verbloemen, die mocht eigenlijk nergens uit blijken. Dat moet veranderen. Een homo is niet alleen goed en acceptabel als hij zich gedraagt als een hetero, maar ook in een glitterpak op de Pride.’

WAPENFEITEN

Rick Paul van Mulligen (Uithuizen, 1981) is als acteur verbonden aan het Nationale Theater, waar hij vanaf september te zien is in Disgraced (hnt.nl).

Hij woont in Amsterdam met zijn man kunstenaar René van Bakel, zoon Ko en dochter Bowie. Over zijn gezin maakt hij een podcast en een boek.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in