Over zestig zijn en meegroeien met je publiek (of juist niet).
In het theaterprogramma '60? We zien wel…' overziet Paul de Leeuw ('een 60 jaar jonge God met artrose') zijn leven, zingt oude liedjes die nu, jaren later, misschien een heel andere betekenis hebben en brengt nummer die hij nog nooit in het theater heeft gezongen. In het Algemeen Dagblad vertelt hij hoe hij het ervaart, om zestig te zijn.
‘Het bevalt heel goed. Ik heb een goed leven, ik heb kinderen, ik heb genoeg succes en kan me alles veroorloven.’ Korte pauze. ‘Maar om meteen ook het nadeel te formuleren: je komt wel in een periode dat je het hoogtepunt wel hebt gehad. Mijn zoon zei een paar jaar geleden: ‘Over drie jaar is iedereen je vergeten, pa’. Daar zit natuurlijk een kern van waarheid in. Kinderen van 14, 15 weten vaak al niet meer wie ik ben.’
Over zijn publiek zegt hij: 'Godzijdank zijn de mensen in de zaal niet heel erg oud.’
Wat is er mis met oudere bezoekers?
‘Ik wil hier een nuance aanbrengen, ik heb het over 40plus. Het hoeft niet echt een hele jonge club te zijn, publiek is publiek, meer dat je denkt: het is niet alleen maar 60plus.’
Terwijl je zelf…
Luide lach. ‘Soms kijk ik naar oude mensen, en dan overvalt me: ze zijn misschien wel jonger dan ik! Als je vraagt: hoe bevalt het, 60 worden – ik heb helemaal niet het gevoel dat ik dat ben. Ik voel wel dat het heilige moeten minder is. Dat begon drie jaar geleden, dat ik dacht: hou er maar rekening mee dat je links en rechts wordt ingehaald en dat je niet meer de eerste viool gaat spelen op tv-gebied.’
Jongeren weten vaak niet meer wie hij is, maar Paul de Leeuw (60) gaat lekker door met dat wat hij het liefst doet: theater, tv en podcast maken. Nu staat hij op de planken met 60? We zien wel…https://t.co/n8MwtAlQt3
— AD Show (@ADshownieuws) November 5, 2022
Wil je naar '60? We zien wel' dan is dit de speellijst
Foto (c) Brunopress
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in