Marian Ellens (53): 'Na mijn scheiding stond er een nieuwe Marian op'

Ingrijpende gebeurtenissen, in positieve of negatieve zin, kunnen je leven compleet veranderen. Ze kunnen je vechtlust aanwakkeren of je dwingen om anders naar jezelf en de wereld om je heen te kijken.

Vrouwen die weten hoe dat voelt, vertellen in Nouveau hun persoonlijke verhaal, zoals Marian Ellens (53), die geweld tegen vrouwen de wereld uit wil helpen.

 ‘Wereldwijd komt één op de zeven mannen in aanraking met geweld. Bij vrouwen is dat één op de drie. Dat kunnen alle vormen van geweld zijn: seksueel, psychisch, fysiek. In Nederland krijgt maar liefst 47 procent van alle vrouwen in hun leven te maken met geweld. Dat is één op de twee. Denk bijvoorbeeld aan straatintimidatie, maar ook aan ongewenste intimiteiten of sexting.

Dat aantal stijgt naar ruim boven de 75 procent als je er online intimidatie bij optelt. Ik heb me altijd ingezet voor andere vrouwen. Vroeger deed ik bijvoorbeeld tampons en maand­verband in oude handtassen en die deelde ik uit aan vrouwelijke zwervers. Dat ik nu voorzitter ben van Soroptimistclub Hilversum e.o. is dan ook een eer. Dit kwam op mijn pad na een keerpunt in mijn leven.

Scheiding

Acht jaar geleden besloot ik, na jarenlang te hebben getwijfeld, weg te gaan bij mijn man. Ik was niet gelukkig, miste de verbinding met hem. We waren allebei druk. Ik voornamelijk met het gezin en mijn werk. Ik ben de oprichter van Xellens, een Europees trainingsbureau. Als ik thuis kwam, was ik er voor onze zoon en de hond. Een eigen leven had ik niet. Sporten? Vriendin­nen? Het kwam er niet van.

Toen mijn moeder tien jaar geleden overleed, zei ze op haar sterfbed: ‘Doe zuinig met je leven, je hebt er maar één.’ Dat heeft me aan het denken gezet. Met alleen wat ondergoed ben ik uiteindelijk vertrokken naar een huurappartementje met één kamer. Daar zat ik dan. Dit was wat ik wilde, maar het was zo dubbel. Aan de ene kant was er het verdriet, het rouwproces, aan de andere kant die felbegeerde vrijheid.

Mijn scheiding bleek een kantelpunt in mijn leven. Toen het ergste verdriet gezakt was, stond er een nieuwe Marian op. Ik sprak weer af met vriendinnen, nam salsales en ging naar musea en galeries. Toen ik in een ander appartement kwam te wonen, vertelde mijn buurvrouw, de eerste vrouwelijke oogarts van ons land, over het Soroptimisme. Ik kende het niet, maar het sprak me gelijk aan.

Soroptimisme

Soroptimist International is een wereldwijde organisatie die zich al meer dan honderd jaar inzet voor de verbetering van de levens en positie van vrouwen en meisjes. Toen ook nog twee andere vrouwen me, onafhankelijk van elkaar, op het Soroptimisme wezen, onder andere door mijn verhaal over de vrouwelijke zwervers, dacht ik: dit kan geen toeval meer zijn.

Inmiddels ben ik voorzitter van Soroptimistclub Hilversum e.o. en ben ik naast moeder, onderne­mer, dochter en vriendin ook een ‘Sister in Crime’ geworden. Het feit dat er zoveel geweld tegen vrouwen is, zoveel genderongelijkheid, maakt me strijdbaar.

Maak het bespreekbaar

Als één op de drie vrouwen in aanraking komt met geweld, kent iedereen wel iemand die dat is overkomen. Of niet: er is nog veel schaamte en schuldgevoel. We vinden het belangrijk om dat te doorbreken. Geweld tegen vrouwen komt in alle lagen van de bevolking voor. Ook achter de voordeur – iets dat we allang geen ‘huiselijk geweld’ meer noemen omdat dat te gezellig klinkt.

Eigen ervaring

Uit eigen ervaring weet ik hoe het is om met geweld in aanraking te komen. In mijn studen­tentijd heb ik een ongewenste seksuele ervaring gehad met een medestudent. Ik wilde het niet, maar versteende. Na afloop voelde ik me vies en naar, maar ik voelde ook schaamte. Dan had ik maar niet met hem mee moeten gaan, dan had ik maar niet dat korte rokje moeten dragen.

Pas veel later kwam ik erachter dat een medestudente precies dezelfde ervaring had met deze jongen. En dat er op disputen lijsten hingen met namen van meisjes die je ‘gehad’ moest hebben. Dat soort wantoestanden bestrijden, daar zet ik me nu voor in.

Wat is jouw rol?

We geven onder andere voor­lichting op middelbare scholen. Je kunt tegen meisjes zeggen dat ze ’s avonds laat niet alleen naar huis moeten lopen en geen korte rokjes moeten dragen, maar dat is natuurlijk geen oplos­sing. Dat gaat ten koste van je vrijheid. We willen met name ook jongens bereiken. Wat doe je als je dit in je omgeving ziet? Wat is jouw rol? Als we allemaal medestanders zijn, kunnen we het geweld tegen vrouwen de wereld uit helpen.’

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan © Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in