Leco van Zadelhoff: 'Ik sterf met een schaar in m'n hand'

Cisca Dresselhuys interviewt de topkapper en -visagist.

Na een inzinking op zijn 35ste heeft hij z’n leven radicaal omgegooid. Wat hetzelfde is gebleven, is zijn liefde voor het vak.

Leco over zijn levensmissie

Over zijn levensmissie kan Van Zadelhoff kort zijn: Nederland mooier maken. ‘In mijn geval gaat dat mooier maken via haar en ma­ke-up. Daar ben ik als jonge jongen mee begonnen in een kapperszaak in mijn geboorteplaats Harderwijk.

Ik ging ermee verder in Amsterdam. Nu heb ik een landelijke klantenkring, met name in de televisie- en showbizzwereld. Dat dit mijn leven zou worden, lag niet voor de hand; mijn ouders waren en zijn nuchtere mensen, zonder een spoortje glamour.

Wat ik wél van hen geërfd heb, is mijn werklust en creativiteit. Mijn vader was muzikant in een reizend musicalorkest; hij speelde trompet en piano, maar toen mijn moeder zwanger raakte van hun eerste kind, vond haar familie dat mijn vader meer vastigheid moest zoeken en dus werd hij muziekleraar.

Hij is nu 78 en geeft nog altijd pianoles. Daarnaast is hij dirigent van een koor. Geen stilzitter dus, net zo min als ik. Als ik niet in m’n studio bezig ben met klanten, sta ik wel ergens op een set voor een fotoshoot, zit ik in een tv-studio, reis ik door het land om trainingen te geven, bezoek ik cosmeticawinkels om producten te showen of ben ik bij een bruid thuis om haar kapsel en make-up te verzorgen voor de Grote Dag. Ik zeg wel­eens: “Ik sterf met een schaar in mijn hand”.

'Van de geur van shampoo en haarlak werd ik heel blij'

Waar ik mijn ouders nog elke dag dankbaar voor ben, is dat ze me als kind m’n gang lieten gaan. Mijn oudste broer is cum laude afgestudeerd aan de universiteit, maar ik was geen studiehoofd. Ik deed als jongen niets liever dan handdoeken vouwen en krulspelden opruimen bij de plaatselijke kapper. Van de geur van shampoo en haarlak werd ik heel blij.

'Je bent zo goed als je laatste lip­glossje, zeg ik altijd'

Ik moest van thuis de mavo afmaken, maar verder mocht ik gaan in de richting die ik wilde en dat was het kappersvak. Zo heb ik dus mijn levensmissie gevonden. Daarbij heb ik altijd honger naar iets nieuws, zoals een eigen penselenlijn. Dat moet ook wel, want je bent zo goed als je laatste lip­glossje, zeg ik altijd.

En nu is er dus een boek (Worden wie je bent, 22 euro) over mij. Heb ik niet zelf geschreven hoor, dat zou ik niet kun­nen. Ik ben een prater, geen schrijver. Het boek is be­doeld voor jonge mensen die een creatief vak in willen, maar ook voor ouders, die ik wil overhalen hun kinde­ren de vrijheid te gunnen om zelf hun weg te kiezen.

'Maak kinderen niet ongelukkig door ze een kant op te duwen die ze niet willen'

Tegenwoordig is het allemaal studeren, studeren, stu­deren, maar er zijn altijd kinderen die dat niet kunnen of willen, die creatief zijn en vooral met hun handen willen werken. Laat ze dat vooral doen, maak ze niet ongelukkig door ze een kant op te duwen die ze niet willen.

Dat mijn passie voor dit vak echt heel groot is, blijkt wel uit het feit dat ik het uitoefen tegen medische adviezen in. Ik was namelijk een astma-eczeem-jonge­tje. Die astma ben ik ontgroeid, maar eczeem heb ik nog altijd, het is mijn achilleshiel.

'Zelfs al zou ik me in een imkerpak moeten hijsen, dit blijft mijn vak'

Dus altijd hand­schoentjes aan, af en toe zalf of andere medicijnen gebruiken, maar vooral goed opletten dat ik niet over mijn grenzen ga, want die kwaal vlamt altijd op als ik erg moe ben. Dan moet ik gas terugnemen; er even tussenuit of met een mooi boek op de bank. Maar een ander vak kiezen? No way. Zelfs al zou ik me in een imkerpak moeten hijsen, dit blijft mijn vak.’

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in