Jetty Mathurin: 'Ik heb geen einddatum, de kosmos mag het zeggen'

Doorwerken na je pensioen? Er zijn vrouwen die dat met heel veel plezier doen. Zoals onze columniste Cisca Dresselhuys, wier agenda overvol is. Net als die van Annemarie Oster en van theatermaker en presentator Jetty Mathurin (71).

‘Ik begin de dag graag in mijn gebedsruimte, mijn dofo, met mijn schommelstoel, kalebassen, boeken, foto’s van wie mij zijn voor­gegaan. Ik brand er een kaarsje en een lekker geurtje en trek er een kaartje. ‘Openheid’ stond er vanochtend op. In deze ruimte mediteer ik, zo mogelijk elke dag, maar soms ben ik te druk.

Rond mijn veertigste heb ik een carrièreswitch gemaakt. Ik was lerares en logopediste, woonde met mijn gezin in Cuijk in Brabant, maar ik zat niet lekker in mijn vel, ik deed niet waarvoor ik in de wieg was gelegd. Ik was, zoals mijn huisarts schreef in de verwijsbrief naar de psychia­ter, ‘een intelligente vrouw met identiteitscrisis’.

Op een dag heb ik mijn man en drie pubers verlaten en ben ik naar Amsterdam verhuisd. Makkelijk was het niet, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Ik zocht mijn weg en ging het theater in. Het was een enorme ommekeer. Achteraf denk ik: wauw, wat een moed.

Maar ik had een verhaal te vertellen, dat móést eruit, ook middels mijn personage ‘Taante’, een goedgebekte Surinaamse vrouw. Ik was de eerste zwarte vrouw die solocabaretvoorstellingen in grote zalen speelde, ik heb echt deuren ingetrapt. Voor ’t eerst kwam het zwarte publiek naar het theater.

Zo’n solo produceren en spelen is zwaar, alle verantwoor­delijkheid komt op jou neer. Een paar jaar geleden vond ik het tijd om daarmee te stoppen. Mijn veertiende solo werd mijn afscheidsvoorstelling: De overdracht. De allerlaatste heb ik in theater DeLaMar gespeeld. Toen kreeg ik ook een prestigieuze prijs van de gemeente Amsterdam, de Frans Banninck Cocq-penning.

Daarna ben ik gewoon blijven werken hoor, maar niet meer in mijn eentje. Ik speelde in musicals, in ’t Schaep met de vijf poten, en in coronatijd maakte ik de podcastserie Boze bejaarden. Dat gaan we in 2023 in het theater brengen. Ook speel ik komend jaar in het prachtige The story of Travis, een stuk van Well Made Productions, geschreven door Esther Duysker. Dat betekent drie keer in de week door het land toeren.

Ik geef ook met veel plezier gastlessen op middelbare scholen. Koloniale sporen in mijn buurt heet dat lesproject. Dan vertel ik hoe het voor mij was om op te groeien in een kolonie. Natuurlijk merk ik dat ik een dagje ouder wordt. Hoewel ik het zonde van mijn tijd vind, slaap ik wat meer. En ik vergeet ook weleens wat.

Gelukkig is mijn oudste dochter mijn manager, zij houdt mijn agenda bij en doet alle onderhandelingen. Ach, je moet gewoon rea­listisch zijn en meer je grenzen bewaken. Weet je wat misschien wel de sleutel is om door te kunnen gaan? Dit kamertje, waar ik een kaartje trek en mijn boekje lees en tot rust kom. Nee, ik heb geen einddatum, de kosmos zal het zeggen.’

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in