Exclusief interview met Emma Thompson: 'Mensen die geld te over hebben, veranderen soms net zo goed in monsters'

Emma Thompson is een ageless beauty pur sang. Journalist Victorine van Veen had exclusief voor Nouveau een interview met de rebelse actrice, die te zien is in de indrukwekkende film Alone in Berlin. 

Met glamour heeft Emma Thompson nooit veel op gehad. Behalve heel even, halverwege het vorige decennium, toen ze ineens overal opdook in oogverblindende galajurken met diep decolleté.

Nooit het gelikte plaatje

Een heidens karwei, vertelde ze tijdens een interview. “Ik had het gevoel dat mijn hele leven in het teken stond van bezoeken aan kappers en schoonheidsspecialisten. Dat hield ik gewoon niet vol.” Als het echt moest, wilde ze nog wel iets aardigs aantrekken, maar doorgaans kon je haar uittekenen in een grote wollen trui. “Half schaap, half vrouw,” grapte ze over haar outfit. Haar aardsheid kreeg een extra accent toen ze na ons gesprek, en voordat de volgende journalist zich aandiende, snel de wc bij de uitgang van de hotelsuite in stoof. Om een seconde later uit te roepen: “Help, ik kan de lichtknop niet vinden!”

Zelfrelativering en gebrek aan kapsones: ze kenmerken de Britse ster. Twee jaar geleden deed ze nog alsof ze dronken was toen ze in New York een Golden Globe Award uitreikte, weliswaar in een mooie jurk, maar met haar hooggehakte schoenen van Louboutin in haar hand. Ook in haar filmrollen gaat ze nooit voor het gelikte plaatje. Voor haar personage Nanny McPhee liet ze zich zelfs met neusprothese en kunstgebit zo lelijk mogelijk maken, en nu is er Alone in Berlin (gebaseerd op het boek Jeder stirbt für sich allein van Hans Fallada uit 1947), waarin ze speelt zonder een spoortje make-up. 

Lees ook: Jane Fonda: 'Ik krijg nog altijd de kriebels in mijn buik van Robert Redford' (video)

Rebels

Alone in Berlin is het tragische, waargebeurde verhaal over Anna Quangel en haar man Otto, een weinig opzienbarend Berlijns echtpaar dat hun enige zoon verliest wanneer hij sneuvelt aan het Duitse front. Mensen van weinig woorden zijn het, die na het ontluisterende bericht machinaal doorgaan met hun alledaagse bezigheden. Totdat Otto met hulp van Anna een speldenprikrevolutie begint: overal in de stad laat hij stiekem briefkaarten achter met handgeschreven protestboodschappen tegen Hitlers moorddadige regime, bedoeld om medeburgers de ogen te openen. Uiterst gevaarlijk, want op dit soort gezagsondermijning staat in nazi-Duitsland de doodstraf. 



Wat Emma Thompson betreft, is het verhaal nog steeds actueel. “Omdat het laat zien dat protest belangrijk is en dat je er moed voor nodig hebt,” zei ze in Berlijn. Emma Thompson won al tweemaal een Oscar: voor haar hoofdrol in de film Howard’s End (1992) en voor het scenario van Sense and Sensibility (1995). Maar zou er een Oscar bestaan voor actievoeren, dan won ze die ook gegarandeerd. Zo reisde de Britse ster onder andere met dochter Gaia voor Greenpeace naar Spitsbergen om de opwarming van de aarde aan de kaak te stellen en meldde ze, als aanhanger van de Women’s Equality Party, dat ze niet wil sterven voordat mannen en vrouwen gelijk worden betaald. De afgelopen jaren protesteerde ze tegen zo’n beetje alle oorlogen waarin de westerse wereld zich mengde.  

Racisme

Goed doen is voor Thompson meer dan een bezigheid 

buitenshuis. De huidige vluchtelingencrisis was nog maar nauwelijks uitgebroken of ze toonde zich al grif bereid een migrant in haar eigen huis op te nemen. Dat zou zelfs nummer twee zijn, want in 2003 adopteerde ze samen haar man Greg Wise (de acteur die ‘hunk’ John Willoughby speelde in Sense and Sensibility) al de Rwandese tiener Tindyebwa Agaba, roepnaam Tindy, die gevlucht was voor de genocide in zijn land en als dakloze in Londen leefde. Dat de meeste Britten niet direct stonden te popelen, kon volgens haar maar één oorzaak hebben: racisme. “Als die mensen blank en Europees waren, op de vlucht voor een dictatuur in Bosnië of zo, zouden we er volgens mij beslist anders tegenover staan.”

Haar gebetenheid op dit punt heeft alles met Tindy te maken. “Door hem heb ik ontdekt hoe hardnekkig rassenhaat is, en hoe griezelig dichtbij,” zei ze erover. Toen zelfs de campus van de universiteit van Exeter, waar Tindy politieke wetenschappen studeerde, niet vrij van discriminatie bleek, dook ze erbovenop. In overleg met het universiteitsbestuur en de studentenraad organiseerde ze een week met allerlei evenementen rond het thema uitsluiting. “Een flinke rel in de media kost veel negatieve energie en lost niets op. Terwijl deze week een groot succes was.” 

Dochter Gaia

Het is iets wat elke ouder zal herkennen: je gaat door het vuur voor je kind. Maar Thompson dreigt, al haar vrolijke zelfrelativering ten spijt, soms door te schieten. Zo haalden zij en haar man aan het begin van het vorige schooljaar dochter Gaia van de elitaire Highgate School in Noord-Londen af omdat de vijftienjarige, zoals ze in de media meldden, schoon genoeg had van de ‘worstenfabriek’ die het reguliere onderwijs was.

Niet zo aardig en in elk geval niet helemaal terecht. Want een jaar later kwam Gaia, die inmiddels privélessen krijgt in een speciaal voor haar gebouwd glazen huis in de ruime achtertuin van haar ouders, met een ander verhaal op de proppen. Na de reis met haar moeder naar Spitsbergen was ze zelf ook fanatiek gaan actievoeren tegen klimaatverandering, en sindsdien had ze eruit gelegen bij veel medeleerlingen. Ze hadden haar ‘triest’ genoemd en, nog erger, ‘een hippie’.

Eersteklas kruiwagen

Gewoon is natuurlijk toch niet echt gewoon in het leven van Emma Thompson. Alles wat ze doet en zegt, krijgt buitensporig veel aandacht. En zo erg vindt ze dat nu ook weer niet. Ondanks haar weerzin tegen uiterlijk vertoon lijkt ze zich de laatste jaren zelfs met meer dan gemiddelde gretigheid te begeven op plekken die bedoeld zijn om aandacht te trekken, zoals premièrefeestjes en rode lopers. Steevast met Gaia in haar kielzog. Ook bij de première van Alone in Berlin waren ze weer als duo present. Het heeft er alle schijn van dat de ster haar dochter een eersteklas kruiwagen wil aanbieden, in volle vaart naar de hoogste echelons van de internationale filmindustrie.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Zonder hang naar het grote gebaar

Dat is behoorlijk ongewoon, en bovendien is het de vraag of de kruiwagen ooit zijn doel bereikt. Acteren doet Gaia namelijk alleen als het moet, vertelde ze haar moeder ooit. “Maar ik wil er niet mijn beroep van maken.” Het neemt niet weg dat Thompson hulde verdient, omdat ze haar roem en verbale talent oprecht inzet voor haar medemens en koppig haar nek blijft uitsteken, ook al is de aandacht die ze krijgt lang niet altijd positief.

En natuurlijk omdat ze gewoon heel erg mooi kan acteren; intelligent, gelaagd, zonder hang naar het grote gebaar, en juist daardoor zo vaak ontroerend. Zeker ook als Anna Quangel in Alone in Berlin. Ze noemt haar een bron van inspiratie. “Deze vrouw dwingt tot nederigheid, doordat ze je in al haar eenvoud laat zien hoe je moet leven. Laten we dat niet vergeten, hoe rijk, welsprekend en hoogopgeleid we ook mogen zijn. Mensen die geld en kansen te over hebben, veranderen soms net zo goed in monsters. Anna leert ons dat we altijd alert moeten blijven.”