Ex-model Thysia Huisman: 'Seksueel geweld mag geen uiterste houdbaarheidsdatum hebben'

Dankzij de inspanningen van voormalig model Thysia Huisman en haar ‘survivor ffsisters’, allen slachtoffers van modellenagenten Jean-Luc Brunel en Gérald Marie, komt er in Frankrijk een tribunaal over seksueel geweld: 'Nu de rest van Europa nog.'

'Eenendertig  jaar geleden werd ik gedrogeerd en verkracht door mijn modellenagent Jean-Luc Brunel in Parijs. Ik was pas achttien jaar.’

Zo begon ik afgelopen oktober mijn speech in het Europese Parlement, waar ik samen met mijn ‘survivor sisters’ van modellenagenten Jean-Luc Brunel en Gérald Marie van Elite pleitte voor verandering van de wetgeving omtrent seksueel geweld. Want daar kan nog het nodige aan verbeterd worden.

Vooral als het gaat om de verjaringstermijn, die in ieder Europees land anders is. In Frankrijk verjaart verkrachting na twintig jaar, terwijl dat in België tien jaar is. In Nederland kan dit misdrijf sinds een paar jaar niet meer verjaren.

Ik wil dat verjaring ook in de rest van Europa wordt afgeschaft, of dat de termijn in elk geval flink wordt verruimd. Het is namelijk de hoogste tijd dat we daders laten zien dat ze niet meer kunnen ontkomen en dat hun daad bestraft wordt. Ook als het misbruik jaren geleden plaatsvond. In mijn ogen is verjaring altijd in het voordeel van de dader en nooit van het slachtoffer. Ik liep hier zelf ook tegenaan.

Eenendertig jaar geleden ging ik als jong model vol dromen met een rugzak en mijn portfolio naar Parijs om van daaruit de wereld te gaan veroveren. Jean-Luc Brunel was in die tijd de hotshot van de Parijse modellenwereld. Hij zag iets in me en beloofde een topmodel van me te maken.

Toen hij me uitnodigde om in zijn appartement te logeren, klonk me dat vreemd in de oren, maar mijn agente in Brussel stelde me gerust. Brunel (hier rechts naast Jeffrey Epstein) zou ervoor zorgen dat mij niets zou overkomen. Het tegen­deel bleek waar... Elke avond maakte hij seksuele toe­spelingen of probeerde hij me vast te grijpen.

Brunel duwde me op zijn bed, scheurde mijn kleren, ging bovenop me liggen en penetreerde me

Het was ongemakkelijk, dus duwde ik hem weg en maakte ik grappen dat hij mijn vader kon zijn of dat hij te klein was. Ik dacht dat ik hem wel kon handelen. De laatste avond deed hij iets in mijn drankje. Ik werd draaierig en misselijk. Brunel duwde me op zijn bed, scheurde mijn kleren, ging bovenop me liggen en penetreerde me. Daarna ben ik out gegaan.

De volgende ochtend werd ik naakt wakker in zijn bed. Toen ik besefte wat er gebeurd was, kon ik alleen maar denken: weg hier! Ik was doodsbang en ben zijn appartement en Parijs uit gevlucht. In de trein overviel me zo’n schaamte dat ik mijn weerspiegeling in het treinraam nog niet eens kon aankijken.

Waarom heb ik geen aangifte gedaan? Ik was verlamd door angst, schaamte en schuldgevoel. Jarenlang heb ik gepro­beerd alles weg te drukken. Maar een trauma als verkrachting kun je niet zomaar vergeten, hoe hard je dat ook probeert. Ik heb jaren geworsteld met depressies en drugsverslaving. En daar ben ik bijna aan kapot gegaan.

Uiteindelijk vond ik de kracht mijn demonen aan te pakken. Ik ging in therapie en begon te schrijven. Dat resulteerde in mijn boek Close-up. Drie jaar geleden deed ik als eerste aangifte tegen Brunel en daarmee werd ik een klokkenluider.

Frustrerend was dat mijn zaak na achtentwintig jaar verjaard was. Maar ik wist dat mijn aangifte andere slachtoffers zou motiveren ook naar voren te treden. Dat gebeurde. Meer dan tien vrouwen deden aangifte; helaas waren die zaken ook allemaal verjaard.

Brunel bleek ook duizenden meisjes voor pedofiel Jeffrey Epstein te hebben geronseld. Toch kon de Franse politie niets doen. Het duurde nog vijftien lange maanden voor er twee recentere zaken aan het licht kwamen, die niet verjaard waren.

Toen Brunel eindelijk gearresteerd werd, huilde ik tranen van opluchting. Afgelopen februari werd Brunel, net als Epstein eerder, dood in zijn cel gevonden.

Wij, zijn slachtoffers, zullen nooit ons moment in de rechtszaal krijgen. In mijn fantasie was dat het ultieme einde van de lange weg die ik heb afgelegd. Ik zou hem in de ogen kijken en vertellen wat hij mij heeft afgepakt. Door zijn zelfmoord zal dat moment nooit komen. Maar dat Brunel is gestorven achter de tralies, zie ik toch als een overwinning.

Een bitterzoete weliswaar, want hij heeft decennialang slachtoffers kunnen maken – de oudste aangifte betreft een zaak uit 1979. Ik was in 2019 de eerste die aangifte deed. Geen ander slachtoffer had dit aange­durfd. Waarom? Daar heb je ze weer: angst, schaamte, schuldgevoel.

Ik heb er zelf achtentwintig jaar over gedaan om die gevoelens van me af te schudden. Heel soms hoor ik de verwijten nog in mijn hoofd: ‘Waarom heb je niet direct aangifte gedaan? Waarom ben je niet eerder weggegaan? Eigen schuld. Stom wicht.’

Schuld en schaamte... Pas als de slachtoffers in de veertig, vijftig zijn, treden ze naar buiten. Seksueel geweld mag geen uiterste houdbaarheidsdatum hebben. Onze boodschap is gehoord. Dankzij onze inspanningen komt er in Frank­rijk een apart tribunaal over seksueel geweld. Dat is uniek in de Franse historie. Dat we van iets negatiefs zoiets positiefs hebben kunnen maken, voelt als een overwinning. Nu de rest van Europa nog.   

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in