Cisca Dresselhuys in gesprek met Özcan Akyol

Eus praat openhartig over de vrouwen in zijn leven.

Hij is een bekend gezicht op tv en schreef alweer zijn derde boek, Afslag 23. Heel wat voor een man die nog altijd een innerlijke angst moet overwinnen. Schrijver/journalist Eus (Özcan Akyol, 36) geniet van zijn leven, maar weet ook dat bekendheid zomaar over kan zijn.

Kijktip

Vanavond begint een nieuw programma van hem. In de vierdelige serie De Vrijdenkers praat Akyol met zes voormalig gelovigen met ieder een andere achtergrond: van joods en islamitisch tot Jehovah’s getuigen en zevendedagsadventisten. Vrijdenkers is vanaf vandaag vier zondagen te zien om 17.40 uur bij HUMAN op NPO 2. Maar eerst: Eus over de vrouwen in zijn leven!

Eus over zijn moeder

"Ik heb een moeizame relatie met mijn moeder, een meng­vorm van bewondering en teleurstelling. Bewondering, omdat ze zich staande heeft weten te houden in een slechte relatie; teleurstelling omdat ze niet uit die relatie is gestapt.

Dat had gekund, want mijn broers en ik hebben herhaalde malen aangeboden dat wij haar aan alle kanten zouden steunen als ze zou scheiden; we zouden een huis voor haar zoeken en bekostigen, er altijd voor haar zijn, haar nooit alleen laten. Maar ondanks al haar zelfbeklag heeft ze dat nooit durven doen.

'Ze verschuilt zich altijd achter de mogelijke veroordeling door andere mensen'

Ze klaagt altijd over haar man, tegen ons en tegen haar zussen in Turkije, maar daar blijft het bij. Een echtscheiding is voor haar te schaamtevol, voor de buren, voor haar familie. Ze verschuilt zich altijd achter de mogelijke veroordeling door andere mensen. Daar is mijn teleurstelling begon­nen, daardoor is mijn respect voor haar afgebrokkeld en wordt de afstand tussen ons steeds groter.

Ze is nu 65, vijftien jaar jonger dan mijn vader van tachtig, een vre­selijke man: agressief, ontrouw, dominant, alcoholist, met wie ik al achttien jaar geen contact heb. Mijn moeder komt dus bij ons thuis, daar ziet ze haar twee kleinkin­deren, onze Mia en Baran, die inmiddels drie en vijf zijn en vloeiend Nederlands spreken, terwijl mijn moeder die taal, na veertig jaar, nog helemaal niet spreekt.

Het is natuurlijk tragisch dat ze haar kleinkinderen langzamer­hand niet meer verstaat, maar ik ga die kinderen toch niet tweetalig opvoeden voor haar. En dan irriteert het me weer dat ze zo is blijven steken in haar Turkse bubbel. Ik kan wel twintig taaldocenten zoeken en betalen, maar als ze het zelf niet wil, houdt het op.

'Natuurlijk begrijp ik wel hoe mijn moeder zo geworden is'

Nu ze al een paar jaar niet meer als schoonmaakster in het ziekenhuis werkt, zie ik het kleine beetje Nederlands dat ze sprak, ook nog verdwijnen. Al haar buren waren ooit Turks, maar inmiddels zijn zij en mijn vader nog de enige Turken in de straat, wat hun isolement vergroot heeft. Natuurlijk begrijp ik wel hoe mijn moeder zo geworden is, als kind uit een heel grote, arme familie van analfabeten, geboren in een klein bergdorp, zonder elektriciteit, stromend water, verharde wegen, winkels of een school. Ze is nog altijd analfabeet.

Maar als ik dan zo’n boek van Murat Isik lees over zijn moeder, hoe die zich heeft vrijgevoch­ten, denk ik: waarom ben jij nooit voor jezelf opgekomen, waarom heb jij nooit afstand kunnen nemen van je ach­terhaalde ideeën over de rol van de vrouw?

'Mijn vader was een vrouwenversierder, een alcoholist en een geweld­dadige man'

Op haar zes­tiende is ze getrouwd met mijn vader, die toen dertig was, weduwnaar met een dochter. Toen hij naar Nederland vertrok, is ze hem zes jaar later gevolgd en in Deventer beland, waar hij, volstrekt tegen zijn zin, fabrieksarbeider was. Hij voelde zich een artiest, maar in de praktijk was hij een vrouwenversierder, een alcoholist en een geweld­dadige man.

Mijn moeder heeft vaak letterlijk de klappen voor ons opgevangen. Daar was ik als kind natuurlijk dankbaar voor, maar ik dacht ook: ga in godsnaam weg bij die man. In wezen is mijn moeder een chronisch onge­lukkige vrouw, die ik eigenlijk alleen maar kan toewen­sen dat haar man snel dood zal gaan."

Eus over zijn vrouw

"Er zijn veel kantelpunten in mijn leven geweest, maar het meest recente is mijn beslissing, nu zes jaar geleden, om een monogame relatie aan te gaan met Anna, om voor het eerst van mijn leven te gaan samenwonen en een gezin te stichten. Dat heeft voor veel rust en stabiliteit gezorgd; ik ben er een ander, positiever mens door geworden. Ook een toegankelijker mens. Daarvoor was het eindeloos hoeren en snoeren en veel alcohol drinken.

Ik had heel lang iets geambieerd, namelijk schrijver worden. Toen dat lukte en mijn eerste boek een succes was, raakte ik in verwarring, een soort shock. Alles wat bij succes hoort, de bijvangst ervan, dat mensen je aardiger vinden en heel veel meisjes met je naar bed willen, vond ik prachtig, daar ging ik volop in mee.

'Het is niet zo dat ik door mijn relatie ineens immuun ben voor vrouwelijk schoon'

Daarin leek ik op mijn vader, honderd procent. Juist de kant van hem die ik zo vreselijk haatte, zijn ongeremde gedrag, vertoonde ik ook. Mijn verstand weet dat en dus kan ik ertegen vechten, maar het is niet zo dat ik door mijn relatie ineens immuun ben voor vrouwelijk schoon en het charisma van andere vrouwen.

Ik kan het nog altijd niet nalaten om naar een mooie vrouw te kijken en te flirten. Gelukkig zegt mijn verstand dat het een doodlopend pad is als ik verder zou gaan en dan wint mijn ver­stand het van mijn oerdrift. Wat ook helpt, is dat vrou­wen door interviews en Instagram inmiddels wel weten dat ik een vrouw en kinderen heb, dus de avan­ces zijn minder geworden. Uit solidariteit met Anna, neem ik aan.

'Ik was meteen betoverd, we zijn gaan appen en hebben elkaar niet meer losgelaten'

Anna en ik hebben elkaar ontmoet toen ze mij kwam interviewen. Drie maanden later zagen we elkaar weer op het Boekenbal. Ik was meteen betoverd, we zijn gaan appen en hebben elkaar niet meer losgelaten.

Een ander kantelpunt in mijn leven was mijn ontdekking van de literatuur, toen ik als jongen in het Huis van Bewaring zat, omdat ik chauf­feur van een criminele familie was. Er was daar wei­nig andere afleiding dan de bibliotheek, waar ik dagelijks vijf boeken mocht lenen. Dat was life-chan­ging voor mij, het heeft me op het schrijverspad gezet. Maar mijn leven met Anna verdient zeker ook de term life-changing. Zonder enige twijfel.’

Het hele interview met Özcan Akyol staat in de Nouveau met Quinty Trustfull op de cover en die kun je hier nabestellen, zonder verzendkosten!  

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in