Renée Soutendijk over kinderen: 'De angst dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn zit er nog wel in'

Renée Soutendijk woont in Amsterdam met haar echtgenoot Thed Lenssen. Samen hebben ze dochter Caro (40) en zoon Jaïr (27).

Relatie

Inmiddels ben je zelf al vijfenveer­tig jaar samen met je echtgenoot Thed. Hebben jullie in al die tijd ook weleens op het punt gestaan om er lekker mee op te houden? Gegrinnik aan de overkant van de tafel: ‘Natuurlijk zijn er in zo’n lange relatie pieken en dalen. En zeker toen ik een jaar in Amerika werkte en daar woonde met onze dochter Caro was het lastig tussen ons. Ik had een film gemaakt, Eve of Destruction, die niet helemaal het succes werd dat was verwacht, maar ik kreeg vervolgens wel het aanbod om zeven jaar voor een serie te tekenen.’

Zeven jaar... ‘Precies: daar kreeg ik het dus spontaan benauwd van. Al ging het om Star Trek, ik wil niet zo lang ergens aan vastzitten. Maar goed, omdat het tussen Thed en mij toch al niet zo lekker liep, had ik kunnen besluiten om te scheiden en mijn leven voort te zetten in Amerika. Toch dacht ik niet dat ik daar gelukkig van zou worden. Ik had heimwee naar de Europese film. Terug in Amsterdam zag ik in Cinecenter een heel absurde, creatieve Franse film. Dat had ik echt gemist.’

Maar had je je man ook gemist?

‘Ook wel, ja. Hij was zodra zijn werk als fotograaf het toeliet bij ons in Los Angeles, maar toen ik terugkwam, moesten we bewust de keuze maken om samen opnieuw te beginnen. En daar écht voor te gaan.’

Wat hield dat in? Een brede grijns: ‘Nou ja, er waren her en der anderen die dan wel gewoon weg moesten blijven.’

Jullie waren allebei iemand tegen­ gekomen die ook leuk was? ‘Dat gebeurt als je ver van elkaar verwijderd leeft. Zolang het ging om een fling die niet te lang duurde was het oké, maar het moest geen bedreiging worden voor wat we samen hadden. En vanwege onze dochter wilden we er al onze energie in stoppen om elkaar terug te vinden. Ik ben heel blij dat we dat hebben gedaan.’

Bekijk ook

Renée Soutendijk: 'Zelfbeschikking is ontzettend belangrijk voor me, mijn vrijheidsdrang is groot'

'Vroeger was ik altijd bang iets verkeerd te doen; het gevoel dat het niet erg is als je een fout maakt, is ontzettend prettig'

Kinderen

Jullie kregen Caro in de bloei van jouw carrière, twee jaar voor je eerste oeuvre-award. Wilde jij net als je moeder graag kinderen? ‘Zeker. Maar tegelijkertijd vonden Thed en ik onze carrières heel belangrijk. Dus toen Caro kwam, lag er ook al een contract voor een film in Duitsland. Twee weken na haar geboorte moest ik in München op de set van Abwärts staan. Thed kon gelukkig mee, en een au pair. Tussen de opnamen door gaf ik Caro de fles in een kamertje dat speciaal voor mij was ingericht.’

Hoe kijk je daar achteraf op terug? ‘Dat het wel veel forceren is geweest om het allemaal goed te laten verlopen. Destijds was dat niet in me opgekomen, ik dacht alleen maar: ik heb die verplichting dus ik móét zorgen dat het lukt.’

Jullie hadden allerlei mensen die jullie hielpen als een van jullie voor werk in het buitenland was, of allebei. ‘Voor mijn gevoel ben ik heel veel wél bij Caro geweest, maar zij vindt dat wij er bijna nooit waren. Dat is ook een kwestie van interpretatie. En misschien hebben kinderen een ander tijdsbesef.’

Maar hoe kan zij het zo anders hebben beleefd? ‘Kinderen hebben toch de meeste behoefte aan de liefde van hun ouders, vermoed ik, al was ze omringd door veel liefde: de hele familie van Thed heeft bij ons in huis gewoond, mijn broertje, neefjes en nichtjes, au pairs. Maar het heeft niet zoveel zin dat nu weer te gaan bespreken, je kunt het namelijk toch niet meer veranderen.’

In een podcast van Ivo Niehe zei Thed een paar jaar geleden dat hij pas na zijn pensioen inzag dat het leven om andere dingen draait dan om werk. Dat is rijkelijk laat. ‘Ik probeer er altijd van uit te gaan dat iedereen keuzes maakt met de beste intenties. En aan ‘had ik toen maar...’ heb je nu zo weinig. Ja, wij werkten allebei heel veel, maar daardoor hebben we onze kinderen óók de hele wereld kunnen laten zien. We zijn op plekken geweest waar we zonder die carrières nooit waren gekomen.’

Ziekte

Dertien jaar na Caro kregen jullie een zoon, Jaïr. Toen hij vijftien was, bleek hij een zeer agressieve vorm van kanker in zijn kaak te hebben. ‘Ik zou toen in het vervolg van het toneelstuk Zadelpijn staan, maar dat heb ik uiteraard afgezegd. Jaïr kreeg een ontzettend ingrijpende operatie die dertien uur duurde, met vier verschillende artsen. Uiteindelijk hebben Thed en ik ruim een halfjaar min of meer in het VU Medisch Centrum gewoond, daarna moest Jaïr nog een halfjaar revalideren. En ook nu, twaalf jaar later, moet hij nog steeds elk jaar op controle.’

Ze klopt onder de tafel, zegt dan: ‘Maar vooralsnog gaat alles goed.’

Wat heeft hij aan die ingreep overgehouden? ‘Een litteken, maar dat is ook zijn charme. We zijn er vooral heel trots op dat hij onlangs zijn master theoretische natuurkunde heeft afgerond, nu zijn PhD gaat halen en gaat samenwonen met zijn Amerikaanse vriendin.’

Caro ging net als jij acteren, later net als haar vader fotograferen. Maar Jaïr koos dus voor de bèta­ kant. ‘Wij weten ook niet van wie hij het heeft. Jaïr had vroeger last van dyslexie, maar had ook talent voor rekenen. Dus hij heeft zich gefocust op datgene wat hij heel goed kon.’

Wat heeft die periode met jou gedaan? ‘Alles wat vanzelfsprekend leek, bleek dat niet te zijn. En de angst dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn zit er nog wel in. Ik ben er minder stressbestendig door geworden, denk ik. Maar verder wil ik er liever niet meer te veel over praten.’

Samen acteren

Caro en jij speelden meerdere keren in dezelfde productie. Hoe was dat? ‘Op het toneel speelden we in Steel Magnolia’s ook de rol van moeder en dochter en ik herinner me dat we soms enorm de slappe lach kregen, wat eigenlijk volledig tegen mijn ethiek inging van wat wel of niet professioneel was. Maar op die momenten gingen er twee werelden door elkaar heen lopen. Een hartstikke leuke tijd. Toch besloot Caro op een gegeven moment te stoppen met acteren omdat ze dat te moeilijk combineren vond met haar gezin. Ze koos er bewust voor om haar kinderen te zien opgroeien en niet met au pairs te werken.’

Begreep jij dat? ‘Natuurlijk. Bovendien heb ik nooit het gevoel dat ik mijn kinderen moet vertellen hoe ze iets moeten aanpakken. Ik vertrouw op hun eigen inzichten.’

Benieuwd naar de rest van het interview met Renée? Je leest het in de nieuwe Nouveau. Nu in de winkel of online te bestellen via tijdschrift.land.