Lenette van Dongen geeft geweldige Blij Ei Sessies!

Zó kom je deze rare maanden wel door.

Tip voor wie startproblemen heeft in de morgen: Lenette van Dongen geeft een paar keer per week om acht uur op Facebook een Blij-Ei-Sessie voor wie er maar mee wil doen ('Hartjes zijn welkom'). Ze is er bij het ingaan van de coronamaatregelen mee begonnen. Rekken, strekken, cardio, meditatie en dans. ‘Na afloop is er een tsuna­mi aan geluksreacties,’ zegt ze als ik haar opzoek in haar huis vlak bij de kust.

Ze woont er met hond Silke (‘Mijn antidepressivum op vier pootjes’), met haar vriend sinds twaalf jaar heeft ze een latrelatie.

Nog twintig voorstellingen van Paradijskleier moest ze spelen, dan had ze een jaar ‘even niets’ gepland. Maar door de coronacrisis begon haar sabbatical ineens een stuk eerder. De ochtendsessies geven structuur aan het leven van de vrouw die ik in mijn hoofd Lenette The Body van Dongen noem. Ze was altijd al slank en getraind, maar nu is ze in de over­treffende trap geschoten. Ze heeft op haar 61ste een ongelooflijk strak gestroomlijnd lijf dat zo zou kunnen toebehoren aan een danseres van Het Nationale Ballet. Dat heeft ze niet voor elkaar gekre­gen met haar ochtendsessies, want die zijn verras­send laagdrempelig. ‘Daar heb ik bewust voor gekozen,’ zegt ze lachend. ‘Ook als je in een rolstoel zit, moet je kunnen meedoen.’

'Onderhandel niet met de toekomst, maar word verliefd op vandaag’

Wakker worden met Lenette, wat al tot de term Lenettics en het werkwoord Lenetten heeft geleid, doet ze in het kader van haar Blij-Ei-Academie, waar ze onder meer seminars geeft. ‘Ik wil alles wat ik heb opgestoken van motivational speakers mijn yoga en mijn jarenlange meditatie delen. ’ De boodschap: ‘Onderhandel niet met de toekomst, maar word verliefd op vandaag.’

Haar leven heeft ze drie jaar geleden totaal veranderd. ‘Ik ben onder meer gaan lezen over epigenetica en kwam terecht bij mensen als Mel Robbins en Brené Brown. Ik las over oude patronen loslaten door er nieuwe gedachten overheen te vouwen, het veranderen van je werkelijkheid. Ik dacht: laat ik maar eens doen wat ze zeggen. Elke dag blij je bed uit. Ik heb mezelf op een negatieve-gedachten-dieet gezet. Vroeger konden die me echt in hun greep krijgen. Ik word nog wel eens down wakker en er is nog wel eens onmacht, maar ik ga er niet meer wonen. Tegenwoordig word ik aangesproken met: ‘Hé, blij ei!’ Ik, die vroeger zo zwaar op de hand was, zo kritisch op mezelf. Zo serieus, zo streng…’

'Ik ben een soort emotionele detective geworden'

Lenette kreeg in haar jeugd te maken met misbruik. Dat liet zijn sporen na, onder meer in een eetverslaving. Het gebeur­de buiten het eigen nest, dat ze ‘liefdevol en veilig’ noemt. Het schopte Lenette’s vertrouwen zodanig omver, dat ze grote moeite had overeind te blijven. Ze benoemt dat ook in haar voorstelling: ‘#MeToo, we mochten eindelijk ons bek open­trekken.’ Ze verduidelijkt: ‘Het gaat niet eens over wát je precies is overkomen, het gaat niet om vrouw, misbruik. Het is ook de alcoholistische vader, de manisch depressieve moeder... Maar het is ook het besluit dat jíj erdoor hebt geno­men: Ik ben nooit veilig. Ik ben het niet waard. Ik was 21 toen ik dacht: als ik dit niet ga uitzoeken en niet in therapie ga, dan kom ik hier niet uit. Toen ben ik het pad van spiritu­aliteit, meditatie en therapie opgegaan. Ik ben een soort emotionele detective geworden.’

'Mijn cholesterol is nu wel normaal, zonder pillen'

Een te hoog cholesterolgehalte motiveerde haar tot fysiek speurwerk, wat leidde tot een compleet nieuwe leefwijze. ‘Bij te hoog cholesterol denk je doorgaans: man, dik, roken, drinken… Alles wat ik niet ben en doe. Via internet kwam ik in aanraking met verrassende inzichten en lezingen van professoren. Tot aan het beïnvloeden van gezondheid met gedachten toe. Uiteindelijk heb ik mijn eetpatroon drastisch omgegooid. Geen pasta, aardappelen, rijst, brood, bijna geen suiker en alles zo gezond en puur mogelijk.’ Lachend: ‘Pas op! Dit is geen dieet. Het werkt voor iedereen anders. En ik ben er niet rigide in. Ik eet ook wel eens een stuk appeltaart, maar mijn cholesterol is nu wel normaal, zonder pillen.’

'Dertig jaar is zo voorbij. Dus hoe lang ga je nog zeuren over die rimpels?'

De levenslessen die ze geleerd heeft, deelt ze ook in haar programma Paradijskleier. Onnavolgbaar, met humor en veel zelfspot. Ze kreeg er vorig jaar terecht de Poelifinario voor.

‘Van Dongen geeft een masterclass duurzaam geluk,’ jubel­de de jury terecht. In Paradijskleier heeft Lenette het over suiker, de E-bike, anale seks... maar het draait om dromen, de maakbaarheid van het bestaan en acceptatie.

‘We moeten per se gelukkig zijn, maar je kunt ook accepte­ren dat pijn nu eenmaal bij het leven hoort. Dan kom je een stuk verder dan met analyseren wat er allemaal mis is. Dat zijn ook inzichten die komen met de jaren. Je hebt nog maar kort en dertig jaar is zo voorbij. Dus hoe lang ga je nog zeuren over die rimpels? Over tien jaar kijk je naar een foto van nu en vind je jezelf prachtig. Waarom geniet je dan niet nu van wat je hebt? Dus niet: ‘Als die 30 kilo eraf zijn, word ik gelukkig. Nee, nu!'

'Ik vind de stad een veeleisende minnaar'

Ze heeft in haar leven duidelijke keuzes gemaakt die soms moeilijk waren. ‘Geen kinderen was een keuze en dat is af en toe nog altijd pijnlijk.’ Ook haar scheiding na bijna dertig jaar van Jacques Klöters was een pijnlijke beslissing. Vooral omdat er nog veel liefde was tussen beiden, liefde die is overgegaan in innige vriendschap.

‘We hebben het heel goed gedaan. Allebei wilden we nie­mand kwijtraken. Als de initiële pijn en het misverstand eruit zijn, kun je verder. We hebben elke maand een soort familieborrel. Dan zie ik zijn kinderen en kleinkinderen.’

Kinderen die Lenette zag opgroeien en die voelen als ‘eigen kinderen’. ‘Heel erg, zelfs,’ zegt ze met klem. ‘Ze waren vier en zes toen we begonnen, nu zijn ze over de veertig.’

Leeft Lenette’s ex-man weer samen met een nieuwe liefde, zelf wil ze niet meer samenwonen.

‘Ik ben niet meer geschikt voor permanente menselijke bewoning. Ik wil ruimte. Wakker worden zonder iets te hoe­ven zeggen. Mijn lief en ik zijn allebei sterke persoonlijk­heden en dat gaat spectaculair, maar niet de hele dag.’

Ze liet met de scheiding ook de grote stad achter zich en koos voor de stilte aan de Noord-Hollandse kust.

‘Ik vind de stad een veeleisende minnaar. Er is zo veel waar je aan moet voldoen om erbij te horen. Maar soms mis ik de stad ook. De bijzondere win­kels, de filmhuizen. Vooral mis ik de gesprekken, de lange avonden met vrienden die zomaar komen aanwaaien. Maar ik hou ook ontzettend van de stilte en ben hier heel gelukkig.’

'Het is mijn hobby geworden om geluk uit een nootje te peute­ren'

Over geluk vertelt ze ook in haar show. ‘Geluk is op rare momenten op mijn schouder komen zitten. Zoals toen ik naast mijn overleden vader in het ziekenhuis zat. Ik dacht dat ik gek zou worden als ik hem kwijtraakte. Maar die ochtend, rond een uur of zes, kwam de zon op aan een strakblauwe hemel… Dat oranje licht over die man. Dat was puur geluk. Heel gek, terwijl je naast je eerste grote liefde zit in zijn laatste schone pyjama. Het is mijn hobby geworden om geluk uit een nootje te peute­ren. Schilletje eraf… Ik heb de pijn van dat grote verdriet gebruikt om te groeien. Het heeft me zach­ter gemaakt, het heeft gemaakt dat ik anderen beter begrijp.’

'Ik ben in de fase van teruggeven, voor wat ik alle­maal heb ontvangen in mijn leven'

Vandaar de zelfontwikkelde therapieën die ze geeft, de seminars, de ochtendsessies… ‘Ik ben in de fase van teruggeven, voor wat ik alle­maal heb ontvangen in mijn leven. Misschien is het wel mijn moederhart waardoor ik graag die vuurtoren ben die mensen ervoor behoedt op de kust te klappen.

De grote winst van al dat vallen en opstaan is dat ik mezelf ben gaan accepteren. Dat ik mezelf heb durven vragen: heb ik het leuk? En zo niet, moet ik er dan wel mee doorgaan? Zowel in mijn relaties met mensen, als in dat meesterlijk leuke vak van mij. Is dit nog echt wat ik wil? Ben ik dienstbaar aan mijn talent of is dat talent dienst­baar aan mijn pad? Daarom ga ik volgend jaar even geen shows meer doen en me richten op mijn Blij Ei Academie. Ik ga Blij Ei-dagen organiseren, seminars… Ik heb nog een “later-als-ik-groot-ben” en dat is een heel rijk gevoel.’

Foto's (c) Brunopress, ANP

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in