Waarom ik op mijn 47ste de sportschool indook en nog geen seconde spijt heb

Nouveau's online editor Kim was het zat, het gesnaai, toch weer zwichten voor die vierde bitterbal. En sporten? Een keer per week. Hoogstens. Maar wel verzuchten als ze in de spiegel keek: weer een kilo erbij, ja hoor, ik ben nu echt middle aged.

En dat knaagde. Want het zou zomaar kunnen dat ik nog veertig (godbetert, vijfig!) jaar te gaan had, en dan zou ik elk jaar verder 'aftakelen'? Elk jaar een 'kilootje' – verkleinwoorden zijn minder confronterend – erbij? Ik kreeg bijkans rode vlekken in mijn nek.

Open deur

Ik had wel een abonnement op de sportschool, maar ik zat liever met een doosje bonbons (niet opgegaan na een feestje en zo zonde om weg te gooien) op de bank. Morgen zou ik wel gaan. Als ik tijd had en zo. Afijn, zo gingen er anderhalf jaar voorbij, waarin ik wel maandelijks mijn sportschool 'sponsorde' – ik wilde die deur op een kier houden, nou, dure deur – maar er geen voet over de drempel zette.

De bitterbal ging rollen

Totdat ik begin dit jaar besloot af te vallen. Ik hakte op de redactie de knoop door – in de beste opwelling ooit, bleek later – en besloot te gaan vloggen over mijn NewFysic afval-challenge. Vijf kilootjes moesten eraf, vond ik. Tien kilo, concludeerde mijn dieetcoach, en zo geschiedde. Nagenoeg suiker- en vetvrij eten ging veel makkelijker dan ik had verwacht. Blijkbaar had ik toch een soort suikerverslaving (en daar geef ik soms nog steeds aan toe hoor, laten we het wel leuk houden).

Lees ook: 13 simpele manieren om je gezondheid te verbeteren, Nouveau's Kim begint er vandaag mee!

Dromen van een harde wener

Na een maand of vijf was ik klaar met NewFysic en begon de echte uitdaging: die tien kilo eraf houden. Maar ja, moest ik dan elke keer een stuk taart afslaan? (Van het woord 'harde wener' begon ik al te watertanden – dames, dat is gewoon een gebakje). In afzien had ik geen zin. Ik had het hardlopen wel weer opgepakt, een keer per week, maar keek zo eens naar mijn armen, mijn veertig-plus kipfiletjes, en dacht: die worden niet bepaald strakker na een run door het bos. Tijd voor actie.

Waar lag dat ding?

Ken je dat? Soms heb je van die strijdlustige dagen dat je denkt 'nú gaat het roer om' en dat je het vervolgens ook dóet. Dus hup, in tien minuten had ik mijn verstofte sportschoolpas, weggemoffeld op het plankje bij de voordeur, weer opgediept en Ik Zou Gaan – naar de gym om de hoek. Neuh, denk niet dat mijn sportschool zich aan de andere kant van de stad bevindt, maar zo voelde het wel.

Hallo, daar zijn we weer...

Anderhalf jaar was ik niet gegaan naar 'mijn' Smile Sport. Terwijl het echt de meest relaxte sportschool van Haarlem en omstreken is – met lounge-bar en hangmat, dat idee. Zou mijn 'Heintje Davids'-comeback me rare blikken opleveren? Kritiek? Flauwe grappen? Nee, daar ging ik niet bij stilstaan. Ik ging me nu aanmelden, en wel voor de les crossfit – waar per les slechts 12 sportievelingen voor in aanmerking komen, dus moet je je plek reserveren (hallo, stok achter de deur).

Bij crossfit train je een minuut heel - met de nadruk op heel - intensief op in totaal 12 apparaten. Met een korte pauze ertussen doe je dit circuit twee keer. Was dat even schrikken die eerste keer: ik dacht na dat ene circuit: pittig, maar als dat alles is... Ai, foutje: ik kreeg nog een rondje van de zaak. De andere denkfout was dat ik elke oefening 'toch maar een minuut hoefde te doen'.

Zweet en zwabberarmen

Nou, ik kan je zeggen: een minuut kan schrikbarend lang duren. Ik ging kapot die eerste keer (ik dacht serieus: ah nee, ik ga toch niet en plein public overgeven van de inspanning?), hoe geduldig, positief en enthousiast de trainer ook was en is. Uitgerekend bij de oefening waarbij ik me moest opdrukken, keek ik mezelf recht aan in de spiegel. Charmant is anders (tomatenhoofd, zwabberarmen, zweet, the works), en opdrukken zal nooit mijn verborgen talent worden, maar ik deed het toch maar mooi. Dacht ik tijdens die eerste les 'Dit Nooit Meer!', drie dagen later stond ik er weer.

Fysiek én mentaal sterker

Dat is nu ruim twee maanden terug. En nog steeds denk ik soms: de volgende keer laat ik schieten hoor. En vervolgens sta ik er weer. Omdat ik merk dat ik sterker word, zowel fysiek - mijn kinderen worden doodmoe ("ja hoor mam, heel sterk, pfff") van het voelen van mijn biceps - als mentaal. Dat laatste merk ik omdat ik dingen sneller aanpak, minder peins, mijn hoofd is leger. Maar ik hoorde toevallig van het weekend dat dit figuur mij beter staat én dat ik “veel meer straal” dan een jaar geleden. Dat laatste was me niet eens opgevallen. Je aan alle kanten sterker voelen, flexibeler, ik gun het iedereen.

Bekijk ook: Kims laatste dieetvlog, want bijna -10 kilo! 'Met deze gouden tips blijf je op gewicht'

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Onvrede wegeten

Maar ik merk ook dat ik me zorgen maak. Hoeft helemaal niet, maar dat is toch de aard van het beestje. Want om me heen zie ik echt wel dat zo'n 50 procent van de Nederlanders (en 70 procent van de wereldbevolking) te dik is. En dat snap ik tegelijk zo goed. Probeer maar eens nee te zeggen tegen al dat lekkers in de winkel. Dat is toch bijna godsonmogelijk? Er wordt continu een beroep gedaan op je zelfdiscipline. En dat is zwaar. Aan de andere kant: als je ergens negen keer nee tegen zegt en het de tiende keer wel eet, smaakt het zóveel lekkerder (echt, die roti kip smolt op mijn tong). Of vaak eten mensen ook een gevoel van onvrede weg.

Mooiste cadeau aan jezelf

Maar ik zou echt iedereen willen aanraden voor wie dit ook maar een beetje herkenbaar is en er wat (met zo'n welbekend stemmetje in je achterhoofd) mee wil doen: probeer die weg naar de sportschool te vinden. Er zijn er genoeg, er past er vast een bij je. Nee, je bent niet te oud – in leuke sportscholen vind je echt allerlei leeftijden – en je hoeft zeker niet slank te zijn om er voet over de drempel te zetten. Dat je die drempel neemt is al geweldig. Een afgetraind lijf? Ga ik ook niet redden. Maar gezond ouder worden is wel het mooiste cadeau aan jezelf, dan ben ik nu wel achter.