Tommy Wieringa: 'Vader van een meisje. Vader van Hazel!'

Tommy Wieringa schrijft elke maand in Nouveau over zijn leven en werk. 

Amsterdam, februari 2010. Het heeft gesneeuwd. Een ploegje mensen ruimt een verhuiswagen uit. De huisraad werd ingeladen in Antwerpen en wordt uitgeladen in de Vijzelstraat, waar het naar de derde verdieping moet.

De dichter-acteur Ramsey Nasr vond domicilie in de hoofdstad, hij belde mij voor het zware werk zoals de wasmachine, zoals vrienden mij ook bellen voor sloopwerkzaamheden. Nooit voor iets anders. Daarvoor hebben ze andere vrienden.

Ik ken Nasr niet goed, we zoenden weleens hetzelfde meisje en praten soms op feestjes van de uitgeverij, dat is alles. Misschien kent hij geen andere mensen die hij met wasmachines associeert.



Het loopt tegen vijven, er hangt rossig licht boven de stad. Wie de andere verhuizers zijn, ben ik vergeten – alleen Ramsey en zijn frêle Vlaamse vriendin herinner ik me. 

'Huizen waar een kind geboren is, zijn met niets te vergelijken' 

Het is pas de tweede of derde keer dat ik een afspraak buitenshuis heb sinds mijn dochter geboren is. Mijn kind. Het eerste. Sindsdien heb ik nergens anders meer iets te zoeken. Huizen waar een kind geboren is, zijn met niets te vergelijken. Alsof er een beschermende koepel van het allerdunste glas omheen staat die alle geluk daarbinnen vasthoudt.

Ik kende zulke huizen van vrienden die een kind hadden gekregen, de bijna tastbare atmosfeer van geluk daarbinnen. Het moesten hormonen zijn die de lucht verzadigden en je hoofd licht maakten. Oxytocine, endorfine, weet ik veel. Het was een mysterie waar je deel aan wilde hebben, de herhaling van het banale wonder van de voortplanting, uniform en onherhaalbaar tegelijk.

'Ik wist niet hoe ik het had. De stompzinnige trots, de golven van euforie'

Nu was dat geluk mij te beurt gevallen. Ik wist niet hoe ik het had. De stompzinnige trots. De golven van euforie die soms op mijn keel sloegen. De wereld was vol baby’s, de grootste oelewappers maakten ze, maar ergens lag een meisje in een wiegje en dat was van mij. Ik was sterk en onverslaanbaar, opgeladen tot en met.

Het moest aan me te zien zijn, dat ik de vader van een meisje was. Hazel Nora. Het mooiste meisje ter wereld. Ik vloog de trappen op met dozen, kasten, matrassen. Geen zee te hoog – laat mij maar even. Ramsey geeft aanwijzingen: dit hier en dat daar, hij zal er uiteindelijk vijf jaar wonen voordat een andere verhuisploeg alles weer naar buiten tilt.

'Ongenaakbaar in hun late jeugd en onhandig bloesemend tegelijk'

Mooie jonge vrouwen fietsen langs zoals ze alleen in Amsterdam doen, ongenaakbaar in hun late jeugd en onhandig bloesemend tegelijk, om met Ramsey te spreken, een dichter tenslotte. Natuurlijk willen ze allemaal met me naar bed, die vrouwen op die fietsen; ik maak de mooiste kinderen ter wereld.



Het einde komt in zicht, het meeste is nu uitgeladen. Ik sta op de laadklep en kijk naar de sneeuwhemel boven de huizen. Ik bal een vuist in triomf en denk: vader van Hazel. Vader van Hazel.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in