Terug naar normaal? Cisca Dresselhuys aarzelt nog even

Het gaat opeens wel heel erg snel…

De coronapandemie begon in Nederland met carnaval en het lijkt er sterk op dat ie er ook mee eindigt, gezien de vermoedelijke versoepelingen. Terug naar normaal, dus. Maar was dat ook alweer, vraagt Cisca Dresselhuys zich af.

Ook zonder corona te hebben gehad, kun je aan long covid lijden. Het is wel een andere vorm dan die je overhoudt aan een verblijf in het ziekenhuis, maar hoe dan ook een gevolg van deze ziekte. Het gaat hier niet om langdurige vermoeidheid, spierzwakte of kortademigheid, maar om angst en onwennigheid jegens het 'normale' leven.  

'Nu we eindelijk terug mogen naar het normale leven, durven we dat niet zomaar'

Ik merk dat aan mezelf, maar ik ben vast geen uitzondering. Gelukkig heb ik geen corona gehad, maar nu we eindelijk terug mogen naar het normale leven, durven we dat niet zomaar.

Je zou denken, dat we massaal naar café, restaurant, bioscoop en vreemde steden zouden gaan, maar dat valt erg tegen. Nu helpen de berichten van het RIVM over zo'n 100.000 besmettingen per dag en het feit, dat steeds meer mensen die je kent corona hebben, natuurlijk ook niet mee.   

'Twee jaar lang heb ik me gehoorzaam aan de voorschriften gehouden'

Twee jaar thuiszitten, alleen de trein, bus of tram nemen als dat echt noodzakelijk is, winkelen vooral op internet, niet met z'n tweeën de supermarkt in, overal een mondkapje dragen, slechts af en toe bij iemand op bezoek: allemaal voorschriften, waaraan ik me twee jaar gehoorzaam heb gehouden.

En nu hoeft dat dus niet meer.

'Hoera, het slot is eraf', 'Eindelijk weer vrij', 'Terug naar het oude normaal', waren de krantenkoppen, toen een groot deel van de beperkingen werd opgeheven.

'Pas wanneer we buiten op het terras kunnen zitten, gaan we er weer zorgeloos heen'

Ik zou dus weer naar onze stamkroeg kunnen, waar we vóór de lockdown een paar keer per week koffie dronken. Maar niets ervan. Want hoe veilig is het daarbinnen?

Pas wanneer we buiten op het terras kunnen zitten, gaan we er weer zorgeloos heen. En dan maar hopen, dat de cafépoes, waarmee we dankzij speciale brokjes een goede relatie hadden, ons nog herkent.

'We zouden weer eens gebruik kunnen maken van onze vrij-reizen-dagen'

En de trein? Je moet er weliswaar nog steeds een mondkapje dragen, maar in ieder geval zouden we weer eens gebruik kunnen maken van onze vrij-reizen-dagen. Die tot nu toe ongebruikt bleven, want wat moest je in een andere stad, als daar musea, winkels en restaurants gesloten waren?  

Ik realiseer me, dat ik de afgelopen twee jaar maar drie van de veertien vrij-reizen-dagen gebruikt heb en dan alleen voor ziekenhuiscontroles in een andere stad. Vrijwel de enige uitjes bestonden de afgelopen tijd uit bezoeken aan Albert Heijn, de drogist, de markt of een ziekenhuis. Niet bepaald wat je verstaat onder leuke uitstapjes.    

'Zomaar even naar Londen voor een jazzconcert? Nog even niet'

Dat ik niet de enige ben, die nog zo terughoudend omgaat met de grotere vrijheden, hoorde ik van mijn fysiotherapeute (weer zo'n medisch uitje…) die me vertelde, dat ze toch echt niet ingaat op het verzoek van een paar studievrienden om samen naar een jazzconcert in Londen te gaan.

Altijd had ze haar paspoort in de tas voor het geval ze opeens zin had in een tripje naar Parijs of Londen, ondernemend type als ze is. Maar dat reisdocument ligt nu al een hele tijd in een bureaula te verstoffen.

We moeten het blijkbaar weer leren, onbezorgd naar buiten te gaan,  het normale leven in.

Binnenkort ga ik met de trein (met mondkapje, op een vrij reizen dag) naar Den Haag, naar mijn geliefde oorbellen-winkel. 

Dat wordt hopelijk weer eens ouderwets onbezorgd genieten.

Foto (c) ANP. Deze column heeft eerder in Meer over Medisch gestaan.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in