Judith (54): ‘Een jaar of vijf geleden was ie ineens voorbij, mijn relatie met alcohol’.

De zon kwam bijna op, ik zat vrolijk op een kruk in het Amsterdamse buurtcafé Ruk en Pluk. Ik deed wat ik het liefste doe: het echte leven observeren. Ik zag mensen met elkaar praten, lachen, dansen, sjansen, ruziën en liefhebben. Ik voel mij zo vrij als een vogel en ik genoot ervan. En ineens, vanuit het niets, werd ik wakker – zo leek het. Waar waren de vriendinnen waarmee ik eerder die avond kookles had gevolgd? En waren hier nu echt alleen nog maar kinderen in de leeftijd van mijn oudste zoon? Wat zat ik hier eigenlijk te doen zo in mijn eentje? En had ik morgenochtend niet een heel belangrijke werkafspraak?

Zoete vlucht

De eerste keer dat ik dronken werd, was de nacht dat mijn vader overleed. Ik was achttien en zou bij een vriendin gaan slapen met mijn nieuwe vriendje. Maar eerst natuurlijk tot laat dansen in de provinciale disco. Zo was het plan. Ik weet nog hoe ik de barvrouw, het mooiste meisje uit Zeeland, vertelde dat mijn vader was gestorven. Zonder veel woorden en met een bepaalde blik in haar ogen pakte ze twee hoge glazen. Ze deed er eerst Bacardi in en daarna cola. Een voor mij en een voor haar. Met veel ijs, dat was belangrijk. De zoete, koude bubbeltjes prikten zachtjes op het puntje van mijn tong. Nog nooit in mijn leven had ik zoiets lekkers gedronken.

Van de rest van de avond weet ik niet veel meer. Mijn nieuwe vriendje was knap, maar had niet de schouders waarop ik kon uithuilen – als ik dat al wilde. Terugkijkend vraag ik me af of ik toen überhaupt wel wist wat ik wilde – of nodig had. De drank verzachtte de pijn van het verlies. Een zoete vlucht uit de werkelijkheid, met misselijkmakende en barstende koppijn tot gevolg. Weet ik nu.

Gebroken oogkas

Tijdens het lezen van het boek Proost! Van Sigrid Sijthoff trekt mijn eigen alcoholverleden aan me voorbij. Welk type was ik? Geen gewoontedrinker. Nooit geweest. Een gelegenheidsdrinker dan? Omschreven als de socialen onder ons die genieten van samenscholen, maar eigenlijk kampen met verlegenheid en verantwoordelijkheidsgevoel. Ja, best wel, eigenlijk. Met het overlijden van mijn vader in gedachten lees ik de zorgelijke drinkers door. Ze gebruiken alcohol als medicijn om verdriet, somberheid, paniek of angsten te laten verdwijnen. Maar als ík me slecht voel, scheld ik mijn man uit of ga ik (beter) vroeg naar bed. Bingedrinker dan?! Nou. Boem, raak. En ai. Ineens ben ik lichtjaren terug op een groot feest. Met twintig vrouwen gaan we de hele nacht dansen en ik haal de eerste ronde bier. Terwijl ik aan de bar sta te wachten, bestel ik plotsklaps een glas tequila. Het zuur en zout rond de slok geven me de moed en baldadigheid om er een geweldige avond van te maken. Die eindigt met een gebroken oogkas in het ziekenhuis omdat ik fietsend naar huis de trambaan over het hoofd zie. Niets om trots op te zijn en zeker niet om op te nemen in de kronieken voor het nageslacht.

Ruzie met vurige vriendin

Nu ik terugkijk op die avond in mijn buurtcafé weet ik nog steeds niet precies hoe het kwam dat ik stopte met drinken. Was het de leeftijd? Waren het de gesprekken met de psychotherapeut waarin ik mezelf, mijn angsten en mijn verdriet beter had leren kennen? Was het mijn werk, dat steeds boeiender werd omdat ik er meer tijd, aandacht en liefde aan kon geven? Ik heb werkelijk geen idee. Wat ik wel weet, is dat het leven helemaal niet saai is sinds ik niet meer drink. Ik zie de zon nu het liefst opkomen terwijl ik wandel met mijn vriendinnen en mijn hond. Als we met goede kennissen dineren, voel ik de verlegenheid en onzekerheid die me soms treft in het contact met de ander. Ik probeer zachter te zijn in de relatie met mijn grote liefde en rustig onder woorden te brengen waarom ik soms ineens overstuur ben (lukt niet altijd, ik geef het ruiterlijk toe). Ik heb geen ruzies meer met mijn vurigste vriendin en ik hoef me niet meer tegenover mijn kinderen te schamen als ik met een hoofdwond uit het ziekenhuis kom. Ik wandel, werk, heb een moestuin in wording en verheug me op de donkere winteravonden thuis met man, kinderen, boeken, poezen en het open vuur van eigen haard.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in