José Rozenbroek: ‘Domweg gelukkig in Afrika’

José Rozenbroek is bladenmaker, journalist en coach. elke maand schrijft ze in Nouveau over haar drukke leven met dochters, vrienden en werk. 

Lees ook

José Rozenbroek: 'Do you coffee or cocktail?'

Eén keer in mijn leven ben ik op groepsreis geweest. Op de bucketlist van de dochters (toen 14 en 16 jaar) en mij stond Zuid-Afrika. Ik wilde erheen vanwege het landschap en de cultuur, de meisjes wilden zo graag eens olifanten en zebra’s in het echt zien. Omdat zelfs mijn avontuurlijkste vrienden me ten zeerste afraadden zelf een auto te huren en met drie vrouwen door het land te trekken, besloot ik een groepsreis te boeken. De dochters vonden het bij voorbaat dol; ik huiverde in stilte. Ik ben nogal op mijn privacy gesteld en voor een groot deel van de mensheid heb ik simpelweg geen geduld. Nu zou ik drie weken lang met vijf andere gezinnen in een bus door het land reizen. Dat zou weleens dramatisch kunnen aflopen.

Gelukkig vloeide er geen bloed. Met één familie – vader, moeder, drie jongens – was het zelfs liefde op het eerste gezicht. En, zoals de groeps­dynamiek dat voorschrijft, hadden we al snel een gezamenlijke zondebok; een drakerige vijftien­jarige die haar vriendelijke alleenstaande moeder voortdurende afbekte en nooit haar verrekijker wilde delen. Het was fascinerend om te zien hoe snel de groep vaste gewoontes ontwikkelde; bijvoorbeeld wie waar zat in de bus – alle volwassenen in de voorste helft, allemaal op hun vaste plek, de kluit kinderen achterin waar ze halve dagen met elkaar aan het donderjagen waren. Ik zat het liefst in mijn eentje achter de chauffeur en keek dan urenlang naar buiten. In de loop van de middag arriveerden we dan op de plaats van bestemming, wandelden we in plukjes door een stadje of dorp of door dat wonderbaarlijke landschap, en aten daarna braai met boerewors en struisvogelbiefstuk met Zuid-Afrikaanse rode wijn erbij. 

Lees ook

José Rozenbroek: 'In Parijs bracht ik mijn eerste echte liefdesnacht door'

Tot mijn verbazing bleek ik het heerlijk te vinden. Voor één keer geen verantwoordelijkheid over de route, het eten of waar te slapen. Ik gaf me over aan de zorgen van de gids en de chauffeur, en zag hoe mijn dochters plezier hadden met de andere kinderen. Ik was domweg gelukkig in Afrika. Helemaal toen ik eenmaal leeuwen op een rots had gespot, olifanten door de bush had zien sukkelen en onverwacht een giraf, verscholen in de bosjes langs de kant van de weg, in de ogen mocht kijken. 

Afrika is verslavend, zeggen ze, en ik weet dat het waar is. Op een dag ga ik weer terug. En wie weet, misschien wel met een groepsreis.