Help! Ik hoor er niet meer bij….

De laatste tijd heb ik het idee dat ik er niet meer bij hoor. Mijn vriendinnen gaan opeens zonder mij wandelen. Waarom? Ik heb geen hond….!

Het lijkt wel een trend die ik gewoon niet helemaal snap. Van mijn vriendinnengroep (we zijn met z’n zessen) hebben er vijf de afgelopen twee jaar een hond aangeschaft.

Betty was de eerste. Zij had samen met haar man besloten om een hond te nemen. Toen Roef arriveerde zijn wij met z’n allen op puppybezoek gegaan. De ooh’s en de aah’s hoorde ik van alle kanten en ik zag Ria en Joke helemaal smelten bij dit jonge geluk. Ik miste dat helemaal. Zag alleen maar grote nadelen: uitlaten, gebonden zijn, vakanties en al die haren. Niks voor mij. Ik ben blij dat de kinderen inmiddels zelfstandig zijn en ik nu samen met mijn man kan doen en laten wat we willen. Spontaan een weekendje weg? Geen probleem! Geen zin om te koken? We spreken lekker af in te stad. Geen verplichtingen om naar huis te gaan. Heerlijk!

Maar jullie snappen het al. Het duurde een paar maanden en Ria en Joke kregen ook ‘gezinsuitbreiding’. Wederom togen we op puppybezoek. Ik kreeg daar spontaan een flashback van hoe wij elkaar ooit hadden leren kennen. Onze vriendschap was ontstaan tijdens zwangerschapsgymnastiek. Allemaal tegelijk zwanger zijn en praten over onze kwaaltjes en nadien over de kinderen. Nu ging het gesprek uitsluitend over de honden. Is die van jou al zindelijk? Heb je de puppycursus al gevolgd? Als bonus kreeg ik een uitleg over de verzorging van het gebit van honden. Ik wist niet eens dat dit moest! Het versterkte alleen maar het gevoel dat ik al had. Een hond komt er bij mij niet in.

Ondertussen zijn er vijf honden en iedere zondag spreken mijn vriendinnen af om te gaan wandelen met de honden. Op zondag: Hallo! Ik ben met geen tien honden mijn bed uit te trekken en helemaal niet op zondag.

Lees ook: 'Mijn zoon is eraan toe om het huis uit te gaan... maar ik niet!'

Ondertussen ben ik nu wel de enige die geen hond heeft. Dat wil zeggen, die geen eigen hond heeft, want ik sta bekend als een goede hondenoppas en alle honden hebben wel al een keer bij ons gelogeerd. Het voelt een beetje als opa en oma zijn van de honden. Mijn man en ik vinden het heel leuk, maar zijn ook weer blij als zo’n logeerpartij voorbij is. We hebben wel de lusten, maar niet de lasten. Dit voelt heel goed en we missen geen ‘eigen hond’.

Ik mis echter wel mijn vriendinnen. Zij spreken iedere week af voor de ‘dogwalk’, maar hebben door hun drukke leven verder geen tijd of behoefte om op een ander tijdstip met mij af te spreken. Een vriendinnengroep is echter net een huwelijk: het is geven en nemen. Ik ga nu dus toegeven en sta zondagochtend ook op het verzamelpunt, wandel heerlijk mee en geniet van het contact met mijn vriendinnen. Ondertussen geniet ik stiekem ook van de honden! Niet doorvertellen hoor!