William Spaaij in David Bowie's Lazarus

Openhartig vertelt hij over de vrouwen in zijn leven die vast komen kijken.

William Spaaij is vanaf eind januari te zien in Lazarus, het laatste werk van David Bowie. Spaaij gaat Valentine vertolken, een rol die sinds de première in oktober gespeeld wordt door Pieter Embrechts. Ze zullen afwisselend te zien zijn.

"De rol van Valentine is een van de hoofdrollen in de musical en vereist een geweldige zanger en acteur," zegt producer Albert Verlinde. "William heeft met zijn prachtige rollen in onder andere Ramses en Was Getekend, Annie M.G. Schmidt laten zien dat hij zo’n rol kan dragen. Ik vind het fantastisch dat hij de rol van Valentine een aantal keer per week voor zijn rekening gaat nemen!"

En dat vinden zijn dierbaren vast ook: William sprak eerder met Nouveau over de vrouwen in zijn leven. Dit zijn de dames die voor 5 april (als Lazarus stopt) vast in het DeLaMar Theater in Amsterdam zullen opduiken. Van ex Noortje Herlaar staat dat al vast: ook zij speelt mee in het muziektheater.

MOEDER RIA LELIEVELD

‘De band tussen mijn moeder en mij is de laatste jaren veel mooier geworden," zegt William. "Niet dat die vroeger slecht was, helemaal niet, maar we durven tegenwoordig beter over emoties te praten. Mijn moeder is sowieso een ander mens geworden sinds ze oma is, veel speelser en knuffeliger dan ik haar ooit gekend heb.

‘Sinds mijn moeder oma is, zie ik een heel andere vrouw’

De dinsdag is inmiddels vaste oma-en-opadag geworden. Ik kende haar vooral als een rationele, krachtige, hardwerkende vrouw, bij wie de emoties niet gemakkelijk naar boven kwamen. Iemand van “niet piepen, maar aanpakken”. Dat heeft ze zelf ook altijd gedaan, tot vandaag de dag, ondanks het feit, dat ze aan migraine lijdt. Het zal wel genetisch bepaald zijn.

Haar vader en moeder waren ook harde werkers, haar vader was accordeonist en slagwerker, gaf muziekles en ging de boer op om instrumenten te verkopen, waarbij oma hielp. Haar muzikaliteit heeft mijn moeder geërfd van haar vader. Al jong speelde ze accordeon, daar heeft ze het ver in geschopt. Op het conservatorium haalde ze twee diploma’s, een in accordeon spelen en een als dirigent. Lang heeft ze een eigen accordeonorkest van zo’n dertig man gehad, Melodia. Mijn oudere broer en ik hebben er ook nog in gespeeld; hij als slagwerker, ik op de xylofoon en de triangel. Dat orkest speelde echt op hoog niveau, maar mijn moeder ging verder: ze zette een eigen muziekopleiding op, die inmiddels is uitgegroeid tot de musicalacademie Song and Dance. Ze danste ook altijd, dus je kunt wel zien waar ik mijn talenten vandaan heb.

‘Niet piepen, maar aanpakken: dat was mijn moeder’

Als kind van tien ging ik al naar een dansklasje van Lucia Marthas in Amsterdam, twee keer per week op en neer vanuit Zwolle. Ik heb het daar niet echt leuk gehad, als provinciaaltje tussen de stadse kinderen. Lucia zelf was ook geen geringe dame, die sleepte “haar kinderen” rustig mee naar de Stopera, als ze daar bij operarepetities jong voetvolk nodig hadden. Kregen we allemaal een masker op en dansen maar.

Pas onlangs heb ik het er met mijn moeder over gehad hoe naar ik het daar vond, dat heeft ze nooit geweten. Nu we meer en diepgaander met elkaar praten, begrijp ik ook meer van haar. Als enig kind van een hardwerkend ouderpaar, is ze nogal introvert geworden. Er lijkt een aparte oma-lijn door ons geslacht te lopen; zoals mijn oma lang een tweede moeder voor mij was, zo had mijn moeder ook een heel goede band met haar oma. Toen ze nog heel jong was, heeft ze die oma dood in de keuken gevonden, overleden aan een beroerte. Ik kan me voorstellen wat voor invloed zoiets heeft op een jong, toch al gesloten kind. Mijn vader heeft een heel ander karakter, veel zorgelijker dan mijn moeder. Hij was degene die klaarwakker op me zat te wachten, toen ik als tiener ‘s avonds ging stappen. En nu ik weer vrijgezel ben, is hij daar veel bezorgder over dan mijn moeder.

‘Ze had een eigen accordeonorkest van dertig man’

Mijn ouders vormen een goed stel. Ik denk dat ze het samen heel leuk hebben als ze alleen zijn, als de kinderen er zijn mopperen ze op elkaar, vooral mijn vader vindt dat mijn moeder het op haar drieënzestigste wel wat kalmer aan mag doen. Toen ik aan de hogeschool in Tilburg studeerde, had ik vooral veel contact met mijn oma. Ik heb wat aan de telefoon gezeten met haar, want ik klopte als eerste bij haar aan als er problemen waren.

Mijn moeder kwam altijd met van die  verstandige opmerkingen, zij hield mij met beide poten op de grond, wat ik weleens lastig vond. Mijn oma zei gewoon: “Wat is dat klote voor je, jongen.” Misschien had ik toen eens tegen mijn moeder moeten zeggen: “Mam, ik wil gewoon dat je nu even mama bent.” Maar hoe dan ook, ik ben absoluut een moederskind, dat zal ik nooit ontkennen. Tegenwoordig is zij de eerste die ik bel als er problemen zijn.’

EXEN: CINDY BELL, NOORTJE HERLAAR EN DAISY DUIN

‘Omdat ze nog altijd belangrijk voor me zijn, wil ik mijn drie exen noemen. Ik ben een man die nog steeds van zijn exen houdt. Een van hen, Cindy, is inmiddels mijn beste vriendin. Ik vind het altijd zo raar dat ex-vrouwen nooit genoemd worden, alsof het te pijnlijk is om over hen te praten. Maar als ze, zoals in mijn geval, allemaal nog in meer of mindere mate deel van je leven uitmaken, zou het toch heel gek zijn om ze niet als “belangrijke vrouwen” te benoemen?

‘Cindy en ik zijn nu Jip en Janneke’

Cindy heb ik ontmoet op de hogeschool in Tilburg, zij zat in het eerste jaar, ik in het derde. We werden verliefd toen we allebei eenentwintig waren en hebben anderhalf jaar een relatie gehad. Zij is voor mij de basis en de bron, als het gaat om vrouwen en liefde. Onze relatie is nu dertien jaar geleden,  inmiddels is ze mijn beste vriendin; de tweede persoon die ik bel als er iets is. Het gekke is, dat we allebei niet meer kunnen bevatten dat we ooit een relatie hebben gehad. Jip en Janneke, dat zijn we nu.

Zij kent mij heel erg goed. Ze is inmiddels getrouwd, heeft een kind en staat op het ogenblik niet meer op het toneel, maar regisseert en geeft zangles. In 2011 hebben we samen een mooie Liesbeth List en Ramses Shaffy gespeeld, onze relatie was toen allang voorbij. In onze vriendschap is er nooit een verwijt, nooit een oordeel, nul komma nul. Dat is echte vriendschap voor mij. Cindy is een geboren vriendin.’

NOORTJE HERLAAR

‘Zij is dé relatie in mijn leven geweest, de enige vrouw die ik ten huwelijk heb gevraagd. Toen ze ja zei, was ik heel gelukkig. Ik zag ons samen kinderen krijgen, het was de relatie waarvan ik dacht dat alles erin zou gaan gebeuren. Toch is dat niet gelukt.  Er zijn verschillende dingen gebeurd waarover ik niet ga uitweiden, die gaan niemand wat aan. Wat ook een rol speelde, was onze verschillende kijk op het vak. We waren beiden heel succesvol in musicals, maar Noortje wilde daar eigenlijk toch wat afstand van nemen, zij wilde zich meer ontwikkelen als actrice in serieuze rollen. Daarover konden we vaak van mening verschillen, soms zo pittig, dat onze vrienden dachten: nou zeg, hebben die een relatie of hoe zit het?

We waren sowieso fikse praters, over van alles en nog wat, heel aantrekkelijk, maar soms dodelijk vermoeiend. De breuk heeft mij veel pijn gedaan, ook omdat mijn droombeeld van een gezin met een kind daarmee aan diggelen viel. Inmiddels kunnen we weer goed met elkaar praten en ga ik binnenkort, voor het eerst, eten bij haar en haar nieuwe man Barry Atsma. Ons laatste jaar samen was heel pittig, we hebben hard geknokt voor onze relatie, er is veel gehuild en we zijn in therapie gegaan. Cindy zie ik niet meer als een ex, Noortje nog wel, onze relatie heeft ook veel langer geduurd."

‘Noortje was dé relatie van mijn leven’

Over weer samen werken: "We zijn er beiden niet bang voor, sterker nog, dat vinden we inmiddels leuk. Op het toneel zijn we nog steeds een fantastische combinatie, wij hadden altijd een chemie van hier tot Tokio. Nu ik weleens filmpjes terugkijk van onze reizen, zie ik een gekke, grappige vrouw en dan denk ik: wat hebben we een fijne relatie gehad.’

DAISY DUIN

‘Weer een vrouw uit het vak, maar een die zo’n tien jaar jonger is dan ik. Na Noortje ben ik twee jaar alleen geweest. Ik was boos, bitter, cynisch, schopte in het rond, ook naar vrouwen. Het is Daisy’s verdienste dat ze me de liefde en de rust heeft teruggegeven; Daisy betekent voor mij liefde. Maar ons leeftijdsverschil was te groot, zij keek te veel tegen mij op, dat is niet goed in een relatie. Hoe dan ook: haar rol in mijn leven blijft belangrijk.’

Wapenfeiten

William Spaaij (Zwolle,1983) volgde de opleiding musicaltheater aan de Fontys Hogeschool in Tilburg en deed workshops bij verschillende musicalcoryfeeën. Hij speelde in topmusicals als Grease, Fame, Piaf, Hairspray, Ramses Shaffy en Hair. Op het ogenblik speelt hij Flip van Duijn, de zoon van Annie Schmidt, in Was getekend Annie M.G. Schmidt. Voor zijn rollen won hij meermalen de John Kraaijkamp Musical Award. Op televisie was William te zien in soaps en in Wie is de Mol? en hij speelde een hoofdrol in de film Milligram. Hij woont in Amsterdam, samen met zijn kat Hunk.

Dit artikel heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan.

Tekst: Cisca Dresselhuys, foto's: Brunopress © Nouveau