Cisca: 'Nou, de eerste prik zit erin, hoor!'

Het duurt even, maar dan heb je ook wat.

De eerste coronaprik zit erin. Pfizer, in het geval van mijn man en mij. Het liep allemaal gesmeerd, dat kun je wel aan Nederlanders overlaten. Van binnenkomst (vier verkeersgeleiders om ons een parkeerplek te wijzen), tot de uitgang: een aardige EHBO-ster, die de deur achter ons dichtdeed. 

'Dokter Rob wierp nog een keurende blik'

Bij elke stap werden we begeleid. Waar en hoe we ons moesten melden, waar we de handen konden ontsmetten (verplicht, zelfs voor mij, die handschoenen droeg). Waar we konden wachten, waar dokter Rob nog een keurende blik wierp op mensen met bepaalde aandoeningen. Waar we uiteindelijk geprikt werden, waar we daarna een kwartier moesten blijven zitten om eventueel onheil tijdig te kunnen behandelen. En  tenslotte: waar we het prikbewijs konden ophalen, plus de paperassen voor de tweede prik.

Het enige wat aan het eigen initiatief werd overgelaten, was dat kwartiertje wachten. Daar stond geen persoon in oranje hesje met een stopwatch om bij te houden of je wel precies de voorgeschreven tijd op je stoel bleef zitten.

'Het zijn vrouwen die de wereld draaiende houden'

Tijdens die wachttijd constateerde ik weer eens dat het vrouwen zijn, die de wereld draaiende houden. In dit geval dochters, die met oude vaders en moeders in rolstoelen kwamen aanrijden en ervoor zorgden dat die hun broodnodige prik kregen. Nergens één zorgzame zoon gezien.

'Bang dat ik in de tussentijd van identiteit veranderd was?'

Nu ben ik best tegendraads van aanleg, maar een mak schaap als het om medische kwesties gaat. Dus ik vroeg niet waarom ik me bij het verlaten van de locatie nogmaals moest legitimeren. Bang dat ik in de tussentijd van identiteit veranderd was?

Tijdens het wachten zat ik naast een oudere dame, die een gaasje zeer krachtdadig op de prikplek duwde, alsof ze bang was dat de Pfizer alsnog zou ontsnappen. Bij nader inzien bleek zij bloedverdunners te slikken, waarvoor ze tien minuten op die plek moest drukken. Ook daarin was voorzien: lichte medicatie twee minuten duwen, zwaardere dosering tien minuten.

'Er is veel te doen over het vaccinatietempo in ons land. Veel te weinig en veel te langzaam'

Er is veel te doen over het vaccinatietempo in ons land. Veel te weinig en veel te langzaam. Om niet geheel duidelijke redenen ligt er teveel voorraad op de plank, ook is nog steeds niet helder welke groepen wanneer aan de beurt zijn en of brutale mensen met succes kunnen voordringen. Allemaal niet fraai.

Maar eerlijk is eerlijk, als je eenmaal aan de beurt bent, wordt er niets aan het toeval overgelaten en krijg je een 5-sterren behandeling.

Het ontbreekt er nog maar aan dat je na afloop een lolly krijgt. 

Deze column verscheen ook op Meer over Medisch 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in